Πασίγνωστες άριες και ντουέτα ντύνουν μία από τις πιο αγαπητές ιστορίες μεγάλου έρωτα, ματαιωμένου από τις κοινωνικές συμβάσεις. Η όπερα περιγράφει τον έρωτα μιας εταίρας με γόνο καλής οικογένειας του Παρισιού. Η σχέση προκαλεί την αντίδραση της οικογένειας του νέου, το ζευγάρι χωρίζει και ξανασυναντιέται λίγο πριν το θάνατο της κοπέλας.
Πρόκειται αδιαμφισβήτητα για ένα από τα αριστουργήματα του παγκόσμιου ρεπερτορίου της όπερας.
Η πρεμιέρα της Τραβιάτας, το 1853 στο Τεάτρο Φενίτσε της Βενετίας αναφέρεται συνήθως ως μια από τις μεγαλύτερες αποτυχίες στην Ιστορία της Όπερας. "Η Τραβιάτα ήταν ένα φιάσκο, μην ψάχνεις να βρεις δικαιολογία, απλώς έτσι είναι", έγραφε την επομένη κιόλας, στις 7 Μαρτίου 1953 ο Βέρντι στον εκδότη του Τίτο Ρικόρντι. Ενάμιση αιώνα αργότερα, το αριστούργημα του Βέρντι αναγνωρίζεται ως ένα από τα πιο δημοφιλή έργα του ρεπερτορίου με εκατοντάδες παραστάσεις κάθε χρόνο στις όπερες όλου του κόσμου και με χιλιάδες θεατών να τις παρακολουθούν εκστατικά.
Στην Εθνική Λυρική Σκηνή, η οποία περιέλαβε το έργο στο δραματολόγιό της το 1942, παρουσιάζοντάς το στο θερινό θέατρο της Πλατείας Κλαυθμώνος, σπουδαίοι Έλληνες καλλιτέχνες έχουν συνεργαστεί σε παραγωγές της Τραβιάτας, όπως ο Γιάννης Τσαρούχης, ο Μιχάλης Κακογιάννης, ο Αντίοχος Ευαγγελάτος, καθώς και σχεδόν όλοι οι σπουδαίοι Έλληνες Μονωδοί.
Στην Τραβιάτα ο Βέρντι επιτυγχάνει ένα λεπτομερές ψυχογράφημα της ηρωίδας του. Ανάλογα με τις μεταπτώσεις στην ψυχολογία της, ο Βέρντι συνθέτει για την φωνή με διαφορετικό τρόπο στην κάθε Πράξη. Στην Α΄ Πράξη η ηδονική ελευθεριότητα και το λαμπερό πλην παρακμιακό Παρίσι περιγράφονται με μουσική που απαιτεί δεξιοτεχνικές ικανότητες της υψιφώνου που ερμηνεύει τον ρόλο του τίτλου.
Στην Β' Πράξη η γαλήνη της ζωής στη φύση και τα βαθιά συναισθήματα της ηρωίδας αποδίδονται με την θερμή φωνή της λυρικής σοπράνο, ενώ η τραγική κατάληψη του ματαιωμένου έρωτα αναδεικνύεται με τις σκούρες αποχρώσεις της φωνής που εκφράζουν τον πόνο και την απόγνωση. Κάθε σημείο της μουσικής της Τραβιάτας συνδέεται άμεσα με την εξέλιξη της δράσης και την τραγική κατάληψη. Η δημοφιλέστατη εισαγωγή λειτουργεί σαν χρονικά ανεστραμμένη αναδρομή: ξεκινά σκοτεινά με το θέμα της Βιολέττας λίγες ώρες πριν τον θάνατό της και σταδιακά φωτίζεται, καθώς η μουσική "θυμάται" τον άτυχο έρωτα.
Γίνεται όλο και πιο φωτεινή και καταλήγει στην αρχή της ιστορίας, στις πρώτες ανέμελες μέρες καθώς η αυλαία σηκώνεται στην λαμπερή δεξίωση από την οποία ξεκίνησαν όλα. Τα χορωδιακά μέρη συνεισφέρουν εξίσου στην δημιουργία δραματικής έντασης: το χορωδιακό των ταυρομάχων προαναγγέλλει έμμεσα την εξεύρεση ενός θύματος, ενώ το αντίστοιχο καρναβαλικό δηλώνει την αμφισημία της κατάστασης υπογραμμίζοντας αφενός την τραγικότητα της στιγμής, αλλά και την υποκρισία της κοινωνίας απέναντι στην "παραστρατημένη".
| ΠΟΤΕ | 19/11/2016 - 30/11/2016 |
| ΠΟΥ | ΜΕΓΑΡΟ ΜΟΥΣΙΚΗΣ Αίθουσα Αλεξάνδρα Τριάντη |
| Συγγραφέας | Τζουζέππε Βέρντι |
| Σκηνοθεσία | Νίκος Σ. Πετρόπουλος |
| Παίζουν | Βιολέττα Βαλερύ:Mυρτώ Παπαθανασίου (19/11), Έλενα Μόζουκ (20, 25, 30/11) Μαρία Μητσοπούλου (23, 26/11) Βασιλική Καραγιάννη (27/11) Φλόρα Μπερβουά: Αγγελική Καθαρίου (19, 25, 26, 30/11), Λυδία Βαφειάδη (20, 23, 27/11) Αννίνα: Αλεξάνδρα Ματθαιουδάκη Αλφρέντο Ζερμόν: Γιάννης Χριστόπουλος (19, 23, 26, 30/11) Αντώνης Κορωναίος (20, 25, 27/11) Τζόρτζιο Ζερμόν: Δημήτρης Τηλιακός (19, 26/11) Διονύσης Σούρμπης (20, 30/11) Δημήτρης Πλατανιάς (23, 25, 27/11) Γκαστόνε: Χαράλαμπος Βελισσάριος (19, 20, 27/11) Άλεξ Τσιλογιάννης (23, 25, 26, 30/11) Βαρόνος Ντουφόλ: Πέτρος Σαλάτας (19, 23, 26, 30/11) Χρήστος Αμβράζης (20, 25, 27/11) Μαρκήσιος του Ομπινύ: Νικόλαος Καραγκιαούρης (19, 26, 27, 30/11) Βασίλης Κωστόπουλος (20, 23, 25/11) Δόκτωρ Γκρανβίλ: Διονύσης Τσαντίνης (19, 23, 26, 30/11) Παύλος Σαμψάκης (20, 25, 27/11) Τζουζέππε:Θανάσης Ευαγγέλου (19, 23, 26, 30/11) Μανώλης Λορέντζος (20, 25, 27/11) Μαντατοφόρος / Οικονόμος: Θεόδωρος Μωραΐτης (19, 23, 26, 30/11) Βασίλης Ασημακόπουλος (20, 25, 27/11) |
| Άλλοι συντελεστές | Μουσική διεύθυνση: Λουκάς Καρυτινός |
