Στη χώρα μου, λένε ότι το Τσερνόμπιλ είναι ένα δέντρο που μεγαλώνει

« Είσαι προσκεκλημένος σ' έναν ουκρανέζικο γάμο στην Κυψέλη και, ενώ διαρκεί το φαγοπότι, οι συνδαιτυμόνες από τα τέσσερα διπλανά τραπέζια μοιράζονται μαζί σου τις αναμνήσεις τους από το ατύχημα του Τσερνόμπιλ. Σε κοιτούν στα μάτια, ακούς τις ιστορίες τους και μετατρέπεσαι από θεατής σε πρωταγωνιστή. Γίνεσαι ο αγρότης που βλέπει το δάσος του να απολιθώνεται ώρα με την ώρα. Απαγορεύεται να μαζέψεις τα μανιτάρια, απαγορεύεται να το περπατήσεις, να το πλησιάσεις, να το οργώσεις με τα πόδια σου. Δεν είναι πια δάσος, το χρώμα του είναι κόκκινο. (...) Δεν είσαι θεατής. Το ατύχημα του Τσερνόμπιλ δεν είχε θεατές. »

(Ελένη Πούλου, Περί λογοτεχνίας και άλλων δαιμονίων)