Να ντύσουμε τους γυμνούς

«Πρόκειται για μια ζοφερή κωμωδία, στην οποία δεσπόζουν τα γνωστά μοτίβα της πιραντελλικής δραματουργίας. "Φαινομενική" και "Αντικειμενική" πραγματικότητα. Αμφισβήτηση του εγώ από το ίδιο το εγώ και τους άλλους. Ο Πιραντέλλο λέει: "Οι άνθρωποι ζουν με τις αυταπάτες τους και προσπαθούν απελπισμένα, στην πορεία της ζωής τους, να γνωρίσουν την πραγματικότητα", "Δεν υπάρχει αντικειμενική αλήθεια, η αλήθεια είναι διαφορετική για κάθε άνθρωπο", "Οι άνθρωποι έχουν ανάγκη να αυταπατώνται δημιουργώντας μια φανταστική πραγματικότητα για την ύπαρξή τους.
Οι ήρωες του έργου "ντύνουν" τα γυμνά γεγονότα της ζωής τους, με μια ψευδαίσθηση που τους βοηθάει να πιστοποιούν πως είναι ζωντανοί.

Το δημοσίευμα ενός σκανδαλοθήρα δημοσιογράφου, πυροδοτεί το μηχανισμό της απελπισμένης προσπάθειας της Ερσίλια Ντρέι και των τριών αντρών που την περιβάλλουν, να συνειδητοποιήσουν τις αυταπάτες, μέσα στις οποίες ζουν. Οι ήρωες εδώ ζουν σε μια μεγάλη εσωτερική αμφιβολία, που τελικά τους αφαιρεί σταδιακά τη συνείδηση του εγώ.
Παραμορφώνουν και παραποιούν θεληματικά ή άθελα, γεγονότα της ζωής τους, προκειμένου η πανικόβλητη ύπαρξή τους να προφυλαχτεί και να κρυφτεί. Να "ντυθεί".

Η ψευδαίσθηση βοηθάει τη μοναχική ηρωίδα Ερσίλια Ντρέι, να προσπαθήσει να "ντυθεί" μ' ένα "ρούχο" καθωσπρέπει. Τα γεγονότα του βίου της, παίρνουν διαφορετικές όψεις ανάλογα με το μέγεθος της φαντασίας με την οποία "ντύνει" τα γυμνά περιστατικά της ζωής της. Κοιτάζει τον εαυτό της μέσα σ' ένα παραμορφωτικό καθρέφτη, μόλις τα εξωτερικά γεγονότα της δώσουν αφορμή γι' αυτό. Επιχειρεί να υποστυλώσει την ύπαρξή της με διάφορα ρομαντικά ψέματα τα οποία κατασκευάζει και τα επιβάλει στα αντρικά πρόσωπα που την περιβάλουν ερωτικά. Οι τρεις άντρες όμως προσπαθούν να "ντύσουν" τα γυμνά γεγονότα της ζωής της με "ρούχο" καθωσπρέπει, που αυτοί επιλέγουν.»
Γιώργος Γραμματικός

Ένα από τα γνωστά – άγνωστα έργα του Λουίτζι Πιραντέλλο, που παίζεται σπάνια . Γράφτηκε το 1922 και ανεβαίνει για 5η φορά στην ελληνική σκηνή.