Το βιβλίο του εαυτού μου: Κεφάλαιο 1 – Παράδεισος

Μετά το Κεφάλαιο 7 - Πίστη και το Κεφάλαιο 33 - Αγάπη/Τι είπε η Αντιλόπη (Ιανουάριος 2017, Bios) που ακολούθησαν την ηρωίδα του Βιβλίου στην προσπάθειά της να ξεπεράσει τον θάνατο του εραστή της και στην κάθοδό της στον Κάτω Κόσμο προκειμένου να τον βρει, το Κεφάλαιο 1 - Παράδεισος βρίσκει την ηρωίδα στο δωμάτιο ενός Υπνωτιστή.

Με τη βοήθειά του, πραγματοποιεί ένα παράδοξο ταξίδι στον χρόνο και στη μνήμη της: επιστρέφει στη στιγμή όπου ο εραστής της πέθανε όσο αυτή τον περίμενε σε ένα ξενοδοχείο. Όμως η μνήμη και το όνειρο μέσα στο οποίο μπαίνει έχει τους δικούς του νόμους και τους δικούς του κανόνες, τα πράγματα ξεφεύγουν από τον έλεγχο και η έκπληξη που την περιμένει εκεί θα την οδηγήσει τελικά, χωρίς καθόλου να το περιμένει, στον Παράδεισο.

Το Κεφάλαιο 1 - Παράδεισος είναι ένα όνειρο. Είναι μια προσπάθεια ανασύστασης της μνήμης και μια ολοκληρωτική επίθεση ενάντια στην τάξη και τη λογική αυτού που ονομάζουμε «πραγματικότητα». Είναι η επιστροφή της Ε., της ηρωίδας του Βιβλίου, στο παρελθόν, η σύγκρουσή της με αυτό και η προσπάθεια απελευθέρωσής της από αυτό.

Είναι η είσοδος σε έναν χώρο και χρόνο απολύτως υποκειμενικό και αινιγματικό, όπου οι νόμοι του πραγματικού κόσμου παύουν να ισχύουν, όπου μια τηλεόραση δίνει συμβουλές στην ηρωίδα και όπου τα φαντάσματα υπάρχουν και τραγουδούν.

Βασισμένο σε ένα κείμενο του Χρήστου Πασσαλή, το κεφάλαιο αυτό δημιουργήθηκε επηρεασμένο από τα έργα του εικαστικού James Turrell, του κινηματογραφιστή Apichatpong Weerasethakul και τα έργα της Aleksandra Waliszewska και του Marcel Dzama.

Το Κεφάλαιο 1 - Παράδεισος πραγματοποιείται με την υποστήριξη του La Cité Internationale des Arts (Παρίσι) και του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού (Ελλάδα) και σε συμπαραγωγή με το Bios και είναι αφιερωμένο στον David Lynch.

Το βιβλίου του εαυτού μου είναι μια θεατρική ‘σειρά’, που κατ’αναλογία με τις λογοτεχνικές ή τηλεοπτικές σειρές παρουσιάζει περιοδικά τα κεφάλαιά του. Η παρουσίαση των κεφαλαίων αυτών δεν διατηρεί τη χρονική συνέχεια της ιστορίας, αλλά αντιθέτως, η διαδοχή τους είναι άτακτη, υπακούοντας περισσότερο σε μια συναισθηματική παρά σε μια λογική συνέχεια ή/και στις ανάγκες της καλλιτεχνικής ομάδας με διαρκή στόχο την επινόηση ενός θεάτρου που ακόμα δεν έχουμε δει.

Το βιβλίο αφηγείται την ιστορία μιας γυναίκας που χάνει τον εραστή της, τις προσπάθειες της να αντιμετωπίσει την απώλεια καθώς επίσης και τις προσπάθειες της να τον βρει, ακόμα και αν αυτό παραβιάζει όλους τους κανόνες βάσει των οποίων σκεφτόμαστε ή αντιλαμβανόμαστε την πραγματικότητα.