Λευκό ρόδο

Η περίφημη όπερα Λευκό ρόδο (1986) του σπουδαίου Γερμανού συνθέτη Ούντο Τσίμμερμαν σε πρώτη πανελλήνια παρουσίαση από την Εναλλακτική Σκηνή της ΕΛΣ. Τη μουσική διεύθυνση έχει αναλάβει ο αρχιμουσικός Νίκος Βασιλείου, ενώ τη σκηνοθεσία υπογράφει ο Θέμελης Γλυνάτσης, ένας από τους διακεκριμένους σκηνοθέτες της γενιάς του.

«Δεν θα σιωπήσουμε, είμαστε η κακή σας συνείδηση, το Λευκό Ρόδο δεν θα σας αφήσει σε ησυχία...» Με αυτές τις φράσεις κλείνει η τέταρτη προκήρυξη της αντιχιτλερικής φοιτητικής ομάδας Το Λευκό Ρόδο (Die weisse Rose), που σχηματίστηκε στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου. Η συγκεκριμένη προκήρυξη ήταν και η αφορμή για τη σύλληψη των πρωτεργατών της ομάδας, του Χανς Σολ και της αδελφής του Zόφι. Μετά από πολύωρη ανάκριση από την Γκεστάπο, τα αδέλφια εκτελέστηκαν στην γκιλοτίνα στις 22 Φεβρουαρίου 1943.

Αυτό είναι το ιστορικό πλαίσιο της όπερας του Ούντο Τσίμμερμαν Το λευκό ρόδο (Die weisse Rose), η πρώτη εκδοχή της οποίας γράφτηκε το 1967. Ο συνθέτης όμως δούλεψε ξανά το υλικό του το 1986. Στην καινούρια εκδοχή, υπό τον τίτλο Λευκό ρόδο (Weisse Rose), η δράση παύει να είναι γραμμική και οι χαρακτήρες περιορίζονται στα δυο αδέλφια Σολ. Με πυρήνα την αναμονή των Σολ πριν την εκτέλεσή τους, ο Τσίμμερμαν πλάθει ένα έργο μουσικού θεάτρου, όπου η ιστορική αναπαράσταση δίνει τη θέση της σε μια σπαρακτική, βαθιά προσωπική εξερεύνηση της ηθικής, του θανάτου και της πολιτικής ευθύνης.

Κεντρικός πυρήνας του έργου είναι μια «αρχιτεκτονική» δραματουργία κατά την οποία η σκηνή γίνεται ο τόπος της ανέγερσης του κελιού κράτησης και παράλληλα ο τόπος της κατεδάφισης της φυλακής μέσω της επιθανάτιας, ποιητικής ονειροπόλησης των δυο χαρακτήρων. Στο τέλος, αποκαλύπτεται ένα καινούριο, κρυμμένο τοπίο συγκίνησης, ελευθερίας και ανυπακοής.

«Στον πυρήνα της παράστασης βρίσκεται η μοναξιά των δυο χαρακτήρων, που δεν αφήνει το κοινό να αποφασίσει αν όντως συνυπάρχουν στον ίδιο αχανή χώρο ή επικοινωνούν με έναν άλλον, πιο μυστηριακό τρόπο. Η μοναξιά, η οποία επιβάλλει μια δεύτερη πραγματικότητα μεταξύ ανάμνησης και θρησκευτικού οράματος, οδηγεί στην ανάγκη για εξιλέωση και, ταυτόχρονα, στην πολιτική επίθεση», σημειώνει ο σκηνοθέτης Θέμελης Γλυνάτσης.