Ο Δρόμος περνά από μέσα

Σε ένα παρηκμασμένο νεοκλασικό αρχοντικό ζει μοναχός του ένας ξεπεσμένος μεγαλοαστός με μοναδική συντροφιά την πιστή του οικονόμο. Ξαφνικά εισβάλλει στο σπίτι ένας μικρομεσαίος επιχειρηματίας με τη γυναίκα του οι οποίοι σκοπό έχουν να προσεγγίσουν τον ιδιοκτήτη και να τον πείσουν να γίνει συμμέτοχος σε ένα σχέδιο οικονομικής εκμετάλλευσης του ακινήτου με «δόλωμα» τις σημαντικές αυθεντικές αντίκες που το διακοσμούν. Κι ενώ ο ιδιοκτήτης που έχει ανάγκη τα χρήματα, είναι έτοιμος να ενδώσει, η επίσκεψη εκ Λονδίνου του τεχνοκράτη δικηγόρου κι ανιψιού του ο οποίος διεκδικεί τη επικαρπία τους σπιτιού, έρχεται για να διαταράξει τα πράγματα.

Ένας «Βυσσινόκηπος» με τα χρώματα και τα αρώματα του ελληνικού τοπίου. Τρεις άντρες, τρεις γενιές, τρεις καταγωγές. Ο ιδιοκτήτης του σπιτιού γαντζωμένος στα χαμένα «μεγαλεία» του παρελθόντος, αδρανής και κλειστός απέναντι σε αυτό που ξημερώνει. Ο δικηγόρος, συνειδητά απομακρυσμένος από τους οικογενειακούς δεσμούς, με «αέρα» ευρωπαϊκό, συνάμα όμως με μνήμες που τον συνδέουν με την αφετηρία του. Ο επιχειρηματίας, αριβίστας, αδίστακτος, τυχοδιώκτης που κοιτάει μόνο στο εφήμερο, στον στόχο χωρίς ενδοιασμούς. Ο παλιός κόσμος διασταυρώνεται και συγκρούεται με τον καινούριο. Το ανερχόμενο κοινωνικό στρώμα εμφανίζεται με θράσος να καταλάβει την περιοχή του επερχόμενου και μαζί να προτείνει τη δική του γλώσσα κι αισθητική, να εδραιώσει τη δική του τάξη πραγμάτων. Υπάρχει τελικά ένας τόπος συνάντησης και συνομιλίας;

Ο δρόμος περνά από μέσα (1990) από τον «πατέρα» του νεοελληνικού θεάτρου Ιάκωβου Καμπανέλλη, είναι ένα συγκλονιστικό έργο για την Ελλάδα που πεθαίνει και που έρχεται, για την τραγικότητα του αγεφύρωτου χάσματος, για την ανάγκη εύρεσης κοινών δεσμών.