Είναι 3.30 το μεσημέρι, και παρόλο που η πρώτη τάξη της Barbara Heim σχόλασε για σήμερα, η ίδια δεν έχει τελειώσει την διδασκαλία της. Την περιμένει ένας ακόμη μαθητής.
Από τον Σεπτέμβριο, σχεδόν κάθε μέρα μετά το σχολείο, η 59χρονη δασκάλα επισκέπτεται αυτόν τον μαθητή- τον Harrison Conner, που δίνει μάχη με τον καρκίνο. Μετά από μια γεμάτη μέρα μαθημάτων, η Heim οδηγεί μέχρι το σπίτι του για ένα ιδιαίτερο μάθημα περίπου μιας ώρας, που κάνει στον ελεύθερο χρόνο της.
«Ήθελα να το κάνω», λέει η Heim, που διδάσκει στο δημοτικό σχολείο του Conneautville, στην Πενσιλβάνια. εδώ και 35 χρόνια. «Λάτρευα την διδασκαλία από μικρό κορίτσι, και απλώς παρέτεινε την ημέρα μου. Δεν είναι βάρος». Επιπλέον, όπως εξηγεί, «το ήξερα πως ήθελε να μάθει».
Ο 8χρονος Harrison διαγνώστηκε με λευχαιμία τον Ιανουάριο του 2020.
Η Heim ήταν από τους πρώτους που παρατήρησαν ότι κάτι δεν πάει καλά με τον μαθητή της. «Στο διάλειμμα, κουραζόταν πραγματικά πολύ και έπρεπε να καθίσει», λέει η ίδια, προσθέτοντας ότι άρχισε να χλωμιάζει κάθε φορά που έκανε μια δραστηριότητα. Ειδοποίησε τον διευθυντή του σχολείου και την νοσηλεύτρια, και μετά ενημέρωσαν τους γονείς του Harrison.
Αυτό έγινε πριν τις διακοπές των Χριστουγέννων. Την πρώτη μέρα επιστροφής στο σχολείο, στις αρχές Ιανουαρίου, ο Harrison απουσίαζε. Ένας από τους μαθητές της, πλησίασε αμέσως την έδρα και της είπε, «Κυρία Heim, ο Harrison πήγε με ελικόπτερο στο νοσοκομείο χθες βράδυ».
Μέχρι το τέλος της ημέρας, η Heim έμαθε ότι ο 8χρονος μαθητής της είχε διαγνωστεί με λευχαιμία.
Η είδηση την συγκλόνισε επειδή η μητέρα της είχε πεθάνει από λευχαιμία τον 2015. «Κανένα παιδί δεν θα έπρεπε ποτέ να περνάει αυτήν την φρικτή ασθένεια», λέει η Heim.
Όταν έμαθε τη διάγνωση, πήγε στους γονείς του Harrison και για να προσφέρει την βοήθειά της. Μετά, με τους μαθητές της κινητοποιήθηκαν ώστε να του δώσουν όσο δυνατόν περισσότερη χαρά σε αυτήν την δύσκολη και τρομακτική περίοδο της ζωής του.
«Ενωθήκαμε σαν τάξη και αρχίσαμε να τους γράφουμε και να του φτιάχνουμε κάρτες», είπε η Heim.
Του πήγαιναν στο σπίτι γλυκά, του έστελναν σημειώματα και διοργάνωσαν τακτικές βιντεοκλήσεις μέσω Zoom για να κάνουν τον Harrison να αισθάνεται πως συνεχίζει να ανήκει στην τάξη.
«Ήταν καταπληκτικό. Τα παιδιά όλα φώναζαν, "Έι, Χάρισον", και του έλεγαν διάφορα μικροπράγματα όπως "Έπεσε το δόντι μου"», λέει η Heim. «Ξέρετε, πράγματα που είναι σημαντικά σε ένα 6χρονο».
Ωστόσο μερικές φορές, ο Harrison ένιωθε πολύ αδύναμος για να συμμετέχει στις κλήσεις. Οι χημειοθεραπείες τον εξαντλούσαν σωματικά και ψυχολογικά, μέχρι που «δεν μπορούσε καν να περπατήσει, έχασε όλη την δύναμή του», λέει η μητέρα του, Suzanne Conner.
Παρά τις προκλήσεις, ο Harrison υπήρξε «τόσο γενναίος και καταπληκτικός», προσθέτει η 37χρονη μητέρα. Ωστόσο, ως γονιός ενός παιδιού με καρκίνο, «το πας βήμα-βήμα αλλά σε στιγμές ηρεμίας, όλα τα συναισθήματα έρχονται και σε χτυπάνε σαν φορτηγό», λέει η ίδια.
Ένα συναίσθημα οικείο για την Heim. Αν και η ασθένεια της μητέρας της εξελίχθηκε πιο ραγδαία, «ήξερα πολύ καλά τι περνάνε», λέει.
Για την υπόλοιπη χρονιά, ο Harrison δεν μπορούσε να συμμετέχει στα μαθήματα, ακόμη και όταν το σχολείο πέρασε σε καθεστώς τηλεκπαίδευσης λόγω πανδημίας. Όσο απουσίαζε ο Harrison, η Heim μιλούσε τακτικά με την οικογένεια, ακόμη και στη διάρκεια του καλοκαιριού.
«Η κυρία Heim υπήρξε στυλοβάτης για εμάς. Εκτός από το να στηρίζει τον γιο μας, ήταν και ένας ώμος για να κλάψεις, το αυτί που ήταν εκεί να σε ακούσει. Και καταλαβαίνει, επειδή είδε την οικογένειά της να περνάει το ίδιο», λέει η μητέρα του 8χρονου.
«Πιστεύω ότι ήταν γραφτό να είμαι η δασκάλα του, ειδικά αν σκεφτείς όσα πέρασα με την μητέρα μου», λέει η Heim. Στην περίπτωση του Harrison, όμως, υπήρχε περισσότερη ελπίδα: «Θα επιβίωνε από όλο αυτό», προσθέτει.
Όντως, η κατάσταση του Harrison άρχισε να βελτιώνεται σταδιακά μες στους καλοκαιρινούς μήνες, και τότε ήταν που τους ήρθε η ιδέα: να του κάνουν κατ' οίκον μαθήματα.
Ο Harrison συνέχισε να υποβάλλεται σε θεραπεία και δεν ήταν έτοιμος να επιστρέψει στο σχολείο με την Heim να ανησυχεί πως ίσως μείνει πολύ πίσω αν χάσει άλλη μια χρονιά.
Ο Adam Jardina, διευθυντής του σχολείο, ρώτησε την Heim αν θα δεχόταν να κάνει μαθήματα στο σπίτι στον 8χρονο μαθητή για την δευτέρα τάξη, και εκείνη δέχτηκε αμέσως. «Δεν δίστασε ούτε στιγμή», λέει ο Jardina.
Αν και εξέτασαν επίσης μαθήματα εξ αποστάσεως για τον Harrison, «η πανδημία μάς έδειξε ότι η διδασκαλία από κοντά υπερνικά οποιαδήποτε τηλεκπαίδευση», προσθέτει ο Jardina. «Ειδικά σε περιπτώσεις όπως αυτή, όπου οι γονείς ήταν τόσο εξαντλημένοι από τα ταξίδια και όλα αυτά».
Συζήτησε με τους γονείς του Harrison, τους οποίους ενημέρωσε για τις επιλογές τους, αν το ήθελαν οι ίδιοι και το ενέκρινε ο γιατρός του παιδιού.
Βέβαια η μητέρα του Harrison με τον σύζυγό της ανησυχούσαν λόγω πανδημίας. «Νιώθαμε ότι ήταν το σωστό, αλλά εξετάσαμε όλα τα ενδεχόμενα», είπε, προσθέτοντας ότι έθεσαν αυστηρό πρωτόκολλο ασφαλείας για τις επισκέψεις της δασκάλας του στο σπίτι.
«Ήταν φανταστικό που τον έβλεπα», λέει η Heim. «Γελούσαμε με διάφορα που συνέβαιναν. Ήταν σαν να βρισκόταν πραγματικά μες στην τάξη», σημειώνει.
Στη διάρκεια των μαθημάτων, ο Harrison αλλά και η Heim φορούσαν μάσκες, ενώ τους χώριζε επίσης ένα πλεξιγκλάς. Κάθονταν ο ένας απέναντι στον άλλο στην τραπεζαρία του σπιτιού, ενώ η Heim του έκανε τα μαθήματα της ημέρας, που περιείχαν έναν συνδυασμό από ανάγνωση, γραφή, φυσική και μαθηματικά.
Εκτός από βιβλία και άλλες σημειώσεις, η Heim πήγαινε στο σπίτι έχοντας πάντα μαζί ένα από τα αγαπημένα σνακ των μαθητών της ή, μερικές φορές, ένα μικρό δώρο για εκείνον.
Πολύ γρήγορα κατάφερε να τον φτάσει στο ίδιο επίπεδο με τους υπόλοιπους μαθητές της. Αν και «δεν είναι κάθε μέρα τέλεια», και κάποιες φορές η ενέργεια του Harrison είναι χαμηλή, η Heim λέει πως «είναι άριστος μαθητής. λατρεύει την μάθηση».
Την περασμένη εβδομάδα, άρχισε να παίρνει μαζί της μια άλλη δασκάλα του σχολείου, καθώς η ίδια παίρνει σύνταξη στο τέλος της χρονιάς και ήθελε να διασφαλίσει ότι ο Harrison θα συνεχίσει να αισθάνεται άνετα.
Ο καρκίνος του Harrison είναι αυτή τη στιγμή σε καταστολή, και παρόλο που έχει έναν ακόμη χρόνο θεραπείας μπροστά του, στόχος είναι να επιστρέψει στην τάξη, τουλάχιστον μερικώς, μέχρι το φθινόπωρο. Το προσωπικό του σχολείου συνεργάζεται ήδη με τους γονείς για να φτιάξουν ένα ολοκληρωμένο πλάνο για την επιστροφή του.
«Σίγουρα υπερέβη τις δυνάμεις της, ειδικά πέρυσι εν μέσω πανδημίας», σχολιάζει ο Jardina για την Heim. «Αφού έκανε μάθημα όλη μέρα στα παιδιά της πρώτης, έβρισκε την ενέργεια στο τέλος μιας μακράς ημέρας να πηγαίνει να τον βλέπει».
Όπως λέει, πιστεύει ότι το έκανε «από αγάπη για τον Harrison» και η αγάπη αυτή είναι αμοιβαία, προσθέτει η μητέρα του. Για την ακρίβεια, «είναι η θεία νούμερο δυο πλέον», σημειώνει.
«Σε αυτό το ταξίδι, ήταν πολλά περισσότερα από μια απλή δασκάλα. Η στήριξη που έδωσε στην οικογένειά μας ξεπερνάει τις προσδοκίες μας», καταλήγει.
Με πληροφορίες από Washington Post
