Σταματίνα Σταματάκου: «Ονειρεύομαι μία κοινωνία με αξίες του ανθρωπισμού για όλα τα πλάσματα»

Σε μια εποχή που ο κόσμος αλλάζει με ραγδαίους ρυθμούς, υπάρχουν άνθρωποι που ξεχωρίζουν για το ταλέντο, τη δημιουργικότητα και τη «φωνή» τους. Είναι οι άνθρωποι που μέσα από το έργο τους, «αγγίζουν» θέματα που μας αφορούν όλους. Μέσα από τη μουσική, την κωμωδία, τον ακτιβισμό, αλλά και μέσα από τη μοναδικότητα του χαρακτήρα τους παίρνουν θέση, δεν φοβούνται να μιλήσουν για όσα έχουν πραγματικά σημασία και δίνουν το έναυσμα στο κοινό τους να κάνει το ίδιο.

Φέτος, η Tommy Hilfiger και η LIFO φέρνουν την καμπάνια "Pass The Mic" στην Ελλάδα, «δίνοντάς» τους το μικρόφωνο για να ακουστούν οι φωνές τους ακόμα πιο δυνατά. Εκείνοι με τη σειρά τους, το δίνουν σε όλους όσους βρίσκονται εκεί έξω και θέλουν να φέρουν την αλλαγή, τη διαφορετικότητα, την προσωπική έκφραση και τη δημιουργική ισότητα.

Η Σταματίνα Σταματάκου, ακτιβίστρια, δημοσιογράφος και ένας άνθρωπος που έχει αφιερώσει τη ζωή της στην διάσωση και την φροντίδα των ζώων, παίρνει το μικρόφωνο και μας μιλά για τη στιγμή που αποφάσισε να ασχοληθεί με τη φιλοζωία και τον εθελοντισμό, αυτό που θα ήθελε να αλλάξει στον κόσμο άμεσα και τις στιγμές που την έχουν σημαδέψει.

—Τι σημαίνει για εσένα πραγματική ελευθερία έκφρασης;

Να μιλάς δημόσια και ιδιωτικά με την ίδια ευκολία, με την ίδια άνεση, με την ίδια αυθάδεια. Όχι για να πληγώσεις τον απέναντί σου αλλά για να του ανοίξεις τα μάτια για τον διπλανό του. Να μην είναι επιλογή πολυτελείας η ωμή αλήθεια, να μην κρύβεται πίσω από μισόλογα και φτιασιδωμένα λόγια, να μην σπανίζει τόσο πολύ. Να είσαι για παράδειγμα δημοσιογράφος και να μη χρειάζεται να σκεφτείς δέκα νοματαίους που μπορεί να θίξει το ρεπορτάζ σου κι άλλους δέκα που θα βρεις απέναντί σου με το καλημέρα. 

—Συνδέεται η ακτιβιστική και φιλοζωική σου δράση με το πώς εκφράζεσαι σαν άνθρωπος;

Δεν μπορείς να αγαπάς, να βοηθάς και να παλεύεις -με όποιο μέσο- για τα δικαιώματα των ζώων και να μένεις ανεπηρέαστος. Δεν πιστεύω για παράδειγμα ότι οι άνθρωποι που αγαπούν τα ζώα δεν αγαπούν τους ανθρώπους. Για εμένα το αν αγαπάς τα ζώα ή τους ανθρώπους είναι ψευδοδίλημμα. Μπορεί να με εξοργίζουν κάποιες φορές οι άνθρωποι για τον τρόπο που φέρονται αλλά δεν έχω μίσος για κανέναν, οργή μπορεί. Πάντως όταν ξέρω ότι κάποιος με έχει ανάγκη -όσα πόδια κι αν έχει- θα τον συνδράμω ακόμη και παίρνοντάς τον σπίτι μου (ναι, το έχω κάνει). 

Ελπίζω ότι παρά τις τόσες αντιξοότητες στο τέλος θα τα καταφέρουμε. Θα τα καταφέρουμε γι' αυτά τα πλάσματα, τους το χρωστάμε. 

—Πώς αποφάσισες να ασχοληθείς με τη φιλοζωία; Σε ποιο σημείο ήρθε το κομμάτι της δημοσιογραφίας;

Αγαπούσα τα ζώα από όταν με θυμάμαι. Κυνηγούσα τα σκυλιά για να τ' αγκαλιάσω, μεγάλωνα γατομωρά από όταν ήμουν μαθήτρια, είχα όνειρο από μικρή να ζω με σκύλο, με τον δικό μου σκύλο. Ήμουν από πάντα φιλόζωη. Δημοσιογράφος ήθελα να γίνω από το γυμνάσιο, το αποφάσισα στην πρώτη γυμνασίου και εξέδιδα την εφημερίδα του σχολείου μου, της Ραλλείου. Στόχος μου ήταν να αποκαλύπτω την αλήθεια και για εμένα η πιο σπουδαία αλήθεια είναι αυτή των πλασμάτων δίχως φωνή. 

—Υπήρξε μια εμπειρία στη ζωή σου που να καθόρισε τις επιλογές σου αυτές;

Όταν ήμουν 18 ετών μία ομάδα φιλόζωων είχαμε πάει τότε στο κυνοκομείο Βόλου, όπου επικρατούσαν τραγικές συνθήκες. στο κλουβί 5 ήταν ένα από τα δεκάδες σκελετωμένα σκυλιά που αργοπέθαινε, έτρεμε και δεν μπορούσε καν να σταθεί στα πόδια της, για να την υιοθετήσω είχα πάει δύο φορές, είναι η Πεντάμορφή μου εδώ και 6 χρόνια. Δεν ξέχασα ποτέ όσα αντίκρυσα κι έμαθα. Δεν ξέχασα ποτέ τα πτώματα που έβλεπα με τα μάτια μου ενώ η κτηνιατρική υπηρεσία έκλεινε τα δικά της, δεν ξέχασα τον Μπέο να μας χαρακτηρίζει «μπαχαλάκηδες» και «βρομιάρηδες» ενώ καθάριζε την πόλη από τα αδέσποτα, δεν ξέχασα ποτέ την απελπισία στα μάτια των αποστεωμένων σκυλιών (δεν υπάρχουν πολλά πιο σπαραξικάρδια θεάματα στον κόσμο από την απόγνωση στα μάτια των ζώων), δεν ξέχασα ποτέ την αδιαφορία της πλειοψηφίας των δημοτών του Βόλου, δεν ξέχασα τους εφιάλτες που έβλεπε για μήνες η Πεντάμορφη κι εγώ μαζί της, δεν ξέχασα που καταλάβαμε 10 μέρες μετά ότι έχει ψώρα γιατί πριν δεν είχε δύναμη ούτε να ξυστεί, δεν ξέχασα ότι την πήρα 13 κιλά και σήμερα είναι 33, δεν ξέχασα ότι την έκανα μπάνιο και έτρεχαν τα σάλια της από τον τρόμο πιο πολύ από όσο το νερό, δεν ξέχασα που την τάιζα ανά μία ώρα για να μου ζήσει, δεν ξέχασα τα σκυλιά που είδαμε και δε σώσαμε, δεν μπορώ να ξεχάσω.

Εκείνη τη μέρα έγινα ενεργή εθελόντρια και αποφάσισα ότι θα αφιερώσω τη δουλειά μου με όποιον τρόπο μπορώ στα ζώα.

 
—Τι είναι αυτό που σου δίνει κίνητρο να συνεχίζεις να μάχεσαι για τα ζώα; Πέρα από την αγάπη σου για εκείνα;

Η αλλαγή που γίνεται, τα βήματα που κάνουμε. Ότι πριν από δέκα χρόνια αν σου κλωτσούσαν το σκύλο μπορούσες να τους διώξεις μόνο για φθορά ξένης ιδιοκτησίας ενώ τώρα αν εγκαταλείψεις νεογέννητα γατάκια διώκεσαι για κακούργημα. Είμαστε πολύ πίσω όντως αλλά μέσα σε μία δεκαετία έχουμε κάνει άλματα. Νιώθω μια μικρή δικαίωση όταν βλέπω ανθρώπους να μην υποτιμούν κατάφωρα τα ζώα όπως έκαναν στο παρελθόν. Οι ίδιοι άνθρωποι που γελούσαν όταν έκανα φιλοζωική ερώτηση στην ΔΕΘ στον πρωθυπουργό είναι οι ίδιοι που όταν βγήκε το νομοσχέδιο για τα ζώα συντροφιάς έψαχναν να βρουν δηλώσεις. Ελπίζω ότι παρά τις τόσες αντιξοότητες στο τέλος θα τα καταφέρουμε. Θα τα καταφέρουμε γι' αυτά τα πλάσματα, τους το χρωστάμε. 

—Πες μου μια ιστορία από όλα τα χρόνια που βοηθάς τα ζώα, την οποία δε θα ξεχάσεις ποτέ.

Στην Φλώρινα πήγα πριν κλείσω τα 20 με δύο ΚΤΕΛ και έναν άνθρωπο που με ανέβασε στο βουνό που ήταν το παράνομο κυνοκομείο. Χωρίς να έχω μπάτζετ ή έστω άδεια για να κάνω το θέμα πήγα μόνη μου μετά από καταγγελίες. Όταν φτάσαμε στο βουνό είχε -20 βαθμούς κελσίου, ήταν στο σκουπιδότοπο μέσα στο χιόνι. Έκανα δολιοφθορά για να μπω μέσα. Έβγαλα το ρεπορτάζ, τα σκυλιά ήταν σε κλουβιά 1*1 και το νερό τους ήταν πάγος. Μέσα υπήρχαν άρρωστα, αστείρωτα, μάνες με κουτάβια, αδύνατα και ένα νεκρό που το είχαν φάει τα άλλα σκυλιά. Έβγαλα το δημοσίευμα, έκανα μηνύσεις, μίλησα με τη δημοτική αρχή, εκείνη τη μέρα πήρα ένα κουταβάκι που με ακολουθούσε και άρχισα να φέρνω τα σκυλιά από πάνω 15-15 με φορτηγό και να τους βρίσκω σπίτια. Η κατάσταση βελτιώθηκε πολύ τότε, δώσαμε εκατοντάδες ζώα προς υιοθεσία μαζί με τη Σόφη, τη Μένη, τη Ναταλία από την Φλώρινα και την κ. Εύη στην Αθήνα αλλά δυστυχώς η δημοτική αρχή -διαφορετική από την προηγούμενη- κάνει πάλι λάθη και επιμένει όχι απλώς να μη βοηθάει αλλά να δυσχεραίνει με κάθε τρόπο το έργο των εθελοντών. 

Πάντως όταν λέω τα φλωρινάκια μου αυτά εννοώ. Και τα θυμάμαι όλα. 

Να μην πονάει κανείς. Άνθρωπος ή ζώο. Να μην πονάει από την αρρώστια, από την κακοποίηση, από τον φόβο.

—Έχεις νιώσει ποτέ «διαφορετική» από τους άλλους, σε ό,τι αφορά την προσήλωσή σου στη φιλοζωία; Είχες ποτέ αρνητική αντιμετώπιση γι’ αυτόν τον λόγο;

Κάποιοι ίσως υποτιμούν τα μη ανθρώπινα ζώα, τους φαίνεται αστείο να μην τρώω αρνί το Πάσχα, δεν τους νοιάζει πόσο φρικτά περνάνε τα ζώα γιατί ο κόσμος τους και η ενσυναίσθησή τους τελειώνει στην πόρτα του σπιτιού τους. Κι εμένα όμως αντίστοιχα δε με νοιάζουν οι απόψεις των συγκεκριμένων. Είναι τιμή μου να αγαπάω και να βοηθάω πλάσματα ανεξάρτητα με το πόσα πόδια έχουν, με το αν έχουν ουρά ή φτερά. Δεν υπάρχει τίποτα πιο λυτρωτικό από ένα πλάσμα που ήξερες ότι είναι καταδικασμένο να ξέρεις ότι πια ζει ευτυχισμένο. Και συγγενείς πιστεύω ότι γελάνε από πίσω μου και συνάδελφοι δημοσιογράφοι έχουν γελάσει μπροστά μου αλλά εγώ χαμογελάω κάθε φορά περισσότερο.

—Αν μπορούσες να άλλαζες κάτι στον κόσμο άμεσα, τι θα ήταν αυτό;

Τον πόνο. Να μην πονάει κανείς. Άνθρωπος ή ζώο. Να μην πονάει από την αρρώστια, από την κακοποίηση, από τον φόβο. Κι ο φόβος πονάει κι ας μη το ξέρουν όλοι, όπως κι η απόρριψη. Να μην υπάρχει πόνος για κανέναν που τον νιώθει. 

—Τι ονειρεύεσαι για το μέλλον;

Πολλοί λένε μια κοινωνία πιο ανθρώπινη. Εγώ ονειρεύομαι μία κοινωνία με αξίες του ανθρωπισμού για όλα τα πλάσματα. Να αγαπάμε και να σεβόμαστε τα ζώα ως άτομα. Ιδεατά θα ήθελα να σταματήσω να βλέπω νεκρά ζώα στα πιάτα των ανθρώπων. Προσπαθώ στο μερίδιο που μου αναλογεί να σταματήσουμε τουλάχιστον να βλέπουμε αδέσποτα στα κλουβιά και τους δρόμους. Έτσι δημιουργήσαμε το Zero Stray Academy για να εκπαιδεύσουμε με εξειδικευμένους καθηγητές τους δήμους για το πώς να μην κάνουν κυνοκομεία-κολαστήρια, πώς να μην φέρονται εχθρικά στα ζώα, πώς να εφαρμόζουν σωστές πολιτικές, πώς να κάνουν τη δουλειά που οφείλουν χωρίς να γίνονται ο μπόγιας του παρελθόντος. Αυτό είναι το προσωπικό μου όνειρο. 

—Τι θα έλεγες σε ένα νέο άτομο που θέλει να ασχοληθεί ενεργά με τον ακτιβισμό και τη φιλοζωία;

Να σφίξει το στομάχι του και να ανοίξει την καρδιά του. Ούτε εύκολο είναι, ούτε όμορφο είναι πάντα, ούτε τόσο γλυκανάλατο όπως παρουσιάζεται. Και σίγουρα δεν είναι μόδα. Αλλά βαθιά ανάγκη και ουσιαστική ενσυναίσθηση.  Να το κάνει λοιπόν, να το κάνει όπως και όπου μπορεί. Το Γαλάτσι το καλοκαίρι με το Λατώ ήταν το λαμπρό παράδειγμα. Πέρασαν από εκεί εκατοντάδες πυρόπληκτα ζώα και κινητήριος δύναμη ήταν τα εκατοντάδες νέα παιδιά. Βοηθήστε και αγαπήστε δίχως φόβο αλλά με πάθος και προσήλωση. Ο στόχος είναι ιερός, τα ζώα είναι ιερά. Να το κάνει.

Styling: Παρή Ακριτίδη

Make-up: Max Factor

Hairstyling: Aveda

Η νέα συλλογή Tommy Hilfiger είναι διαθέσιμη στα ομώνυμα καταστήματα, στο tommy.com και σε επιλεγμένα σημεία πώλησης.