Η παιδική πορνογραφία δεν είναι πλασματική
Caroline Bréhat
Mediapart - Blog (Carolili) - 10.10.2022
"Οι άνθρωποι που καταγγέλλουν τον Matzneff και εμένα [για ιστορίες παιδοφιλίας] είναι οι ίδιοι που, πριν από 50 χρόνια, κατάγγελλαν τους Εβραίους στην Γκεστάπο". Η σύγκριση είναι κάτι παραπάνω από αυθάδικη, είναι σκανδαλώδης. Ωστόσο, την έκανε ένας από τους ακαδημαϊκούς μας, ο πάπας του γαλλικού Nouveau Roman, ο Alain Robbe-Grillet. Ο άνθρωπος που, σύμφωνα με την L'Express, το 2001, δεν έκρυβε την προτίμησή του για τα "ερωτικά κοριτσάκια", είχε επίσης κλίση στις διαστροφικές αντιστροφές: "Μερικά κοριτσάκια έχουν μια πολύ πρώιμη σεξουαλικότητα", "προκαλούν" τους άνδρες, οι οποίοι πρέπει "να είναι πολύ προσεκτικοί για να μην βιαστούν". Είναι τυχαίο ότι η φιγούρα του παιδιού, του αθώου και βιτσιόζου συνάμα, που συναντάται στα μυθιστορήματα του Alain Robbe-Grillet στοιχειώνει και τις ιστοσελίδες παιδικής πορνογραφίας; Προφανώς όχι. Ωστόσο, οι δηλώσεις του δείχνουν πόσος δρόμος διανήθηκε στη Γαλλία από την επιεική ατμόσφαιρα της Hamilton εποχής [Άγγλος φωτογράφος που έγινε κάποτε διάσημος απεικονίζοντας (συχνά) γυμνά κορίτσια στην πρώιμη εφηβεία -σ.σ.] και ύστερα. Χρειάστηκε να κυκλοφορήσουν και άλλα λογοτεχνικά έργα, καταγγελτικά αυτή τη φορά, από τη Vanessa Springora και την Camille Kouchner, για να σπάσει το δύσοσμο απόστημα μιας παιδοεγκληματικής λογοτεχνίας σε μια χώρα που θεωρεί τις "belles-lettres" ως έναν από τους πυλώνες του μεγαλείου της, ένα από τα σύμβολα της θέσης της στον κόσμο; 'Επρεπε να αποκαθηλώσουμε μερικά αγάλματα, ιδίως εκείνο του André Matzneff, νικητή του βραβείου Renaudot, για να βάλουμε τέλος στην υβριστική μας τύφλωση, παρά την αυστηρή κριτική συγγραφέων από άλλες χώρες, ιδίως της Denise Bombardier [Καναδέζα δημοσιογράφος και συγγραφέας -σ.σ.], η οποία είχε το θάρρος να εξηγήσει στο πλατό της εκπομπής Apostrophe πόσο επαίσχυντα της φαίνονταν τα ήθη μας; Μήπως γινόμαστε επιτέλους μάρτυρες ενός κινήματος που θέτει υγιέστερους προβληματισμούς μετά την ελευθεριότητα που ακολούθησε τον Μάη του '68 και την έλευση ενός παιδοφιλικού ρεύματος που υποστηρίχθηκε από τους πιο διάσημους Γάλλους διανοούμενους; Τίποτα δεν είναι λιγότερο βέβαιο αν αναλογιστούμε την αυξανόμενη αποτρόπαια εμμονή στην παιδική πορνογραφία σε ολόκληρο τον κόσμο.
Παράνομη στην πλειονότητα των χωρών, η παιδική πορνογραφία μπορεί σε γενικές γραμμές να χωριστεί σε δύο κατηγορίες: την πορνογραφία με πραγματικά παιδιά (η παραγωγή και η διανομή της οποίας υπόκειται σε πολύ αυστηρή καταστολή) και την "πλασματική" παιδική πορνογραφία (οι πρωταγωνιστές είναι νεαροί ενήλικες μεταμφιεσμένοι σε παιδιά ή εικόνες που δημιουργούνται από υπολογιστή). Η παιδική πορνογραφία (που αφορά ανηλίκους κάτω των 15 ετών) είναι παράνομη στη Γαλλία και τιμωρείται με ποινή φυλάκισης έως 5 έτη και πρόστιμο 75.000 ευρώ. Οι πλασματικές μορφές υπόκεινται επίσης στο νόμο, με εξαίρεση τα έργα καλλιτεχνικής αξίας. Ενώ οι αμερικανικοί νόμοι κατά της παιδικής πορνογραφίας (κάτω των 18 ετών) είναι από τους αυστηρότερους στον κόσμο, παραδόξως, η πλασματική παιδική πορνογραφία και ο πλασματικός ερωτισμός προστατεύονται ως έργα τέχνης στο πλαίσιο της ελευθερίας της έκφρασης από τότε που το Ανώτατο Δικαστήριο έκρινε το 2002 ότι ο νόμος για την πρόληψη της παιδικής πορνογραφίας ήταν αντισυνταγματικός.
Η Gail Dines, φεμινίστρια, καθηγήτρια πανεπιστημίου και αυθεντία σε θέματα πορνογραφίας, κατακεραυνώνει τον νόμο του 2002, ο οποίος, όπως λέει, προκάλεσε τη δημιουργία αμέτρητων πορνογραφικών ιστοσελίδων με κορίτσια άνω των 18 ετών που παριστάνουν τα μικρά κορίτσια: "Έχουν μικρόσωμες σιλουέτες, μικρά στήθη και παιδικά πρόσωπα, είναι φυσικά πλήρως αποτριχωμένες και παίρνουν κατά βούληση τη μορφή του παιδιού με αξεσουάρ όπως γλειφιτζούρια, αρκουδάκια, σιδεράκια ή σχολικές στολές". Αυτή η κατηγορία είναι, σύμφωνα με τους αγγλοσαξονικούς ερευνητές, η πιο δημοφιλής στο διαδίκτυο. Μια αναζήτηση στο Google για τον όρο "teen porn", η οποία έδινε 14 εκατομμύρια αποτελέσματα το 2006, εμφανίζει τώρα δύο δισεκατομμύρια 690 εκατομμύρια αποτελέσματα.
Τα σενάρια παιδικής πορνογραφίας χωρίζονται κυρίως σε δύο κατηγορίες: το πρώτο, που συχνά αποκαλείται "innocent dream" ή "innocent love", παίζεται από αθώες υποτίθεται νεαρές ηθοποιούς οι οποίες, επειδή δεν έχουν ακόμη μολυνθεί από το σεξ, δεν αξίζουν τη βία που συνήθως ασκείται στις ηθοποιούς του πορνό. Η βασική ιδέα είναι να παρακολουθούμε εδώ την απώλεια της αθωότητας, την ταπείνωση, αν όχι και τη live διακόρευση της νεαρής κοπέλας.
Το δεύτερο σενάριο, το ονομαζόμενο "gonzo", είναι αβάσταχτο. Οι "teen dirty bags", ύπουλες και πονηρές, παρασύρουν τα αρσενικά θύματά τους στα δίχτυα τους και αξίζουν τις χειρότερες σεξουαλικές τιμωρίες. Μπορούσες, για παράδειγμα, να διαβάσεις την εξής αφήγηση στο Tryteens.com το 2008: "Η Keri φαίνεται αθώα και σεμνότυφη, αλλά μην ξεγελιέστε, η μικρή τσούλα είναι απλώς μια βρώμο-πουτάνα. Το δείχνει εξάλλου ανοίγοντας διάπλατα τα οπίσθιά της ικετευοντάς σας να τρυπήσετε τον μικρό της κώλο". Ο πανταχού παρών σαδισμός είναι ανατριχιαστικός: η στενότητα των γυναικείων οπών και το πλάτος των ανδρικών πέων είναι τα κύρια μοτίβα, ενώ τα αγαπημένα λεξιλογικά πεδία είναι αυτά του σκισίματος και του πόνου: "Για τις λυσσασμένες αυτές πουτάνες, τίποτα δεν είναι αρκετά οδυνηρό, εξευτελιστικό ή απάνθρωπο...". Χειρότερο ακόμα, η πασίχαρη αφήγηση στην ιστοσελίδα Ass Plundering Site, που παρατίθεται από την Gail Dines: "Αυτές οι σκύλες δεν θα μπορούν να περπατήσουν για μια εβδομάδα μετά την πρωκτική κατεδάφιση που πρόκειται να τους προκαλέσετε". Μια άλλη ιδιαίτερα δημοφιλής υποκατηγορία του gonzo είναι το "αιμομικτικό πορνό", με το αναπόφευκτο ζευγάρι πατέρα-κόρης. Η διαστροφική αντιστροφή επιβάλλεται κι εδώ: η κόρη παρουσιάζεται συχνά ως χειραγωγός ικανή για τα πάντα για να απομακρύνει τον πατέρα της από τον ίσιο δρόμο. Οι εικόνες αυτές σε αμερικανικές ιστοσελίδες, προσβάσιμες σε ολόκληρο τον κόσμο, δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να τροφοδοτούν την παιδοεγκληματικότητα και να την κάνουν να φαίνεται σαν κάτι το φυσιολογικό. Ωστόσο, δεν θεωρούνται παιδική πορνογραφία, επειδή παρόλο που οι ηθοποιοί μοιάζουν με ανήλικους, δεν είναι πραγματικά ανήλικοι.
Αυτοί οι καταναλωτές απολαμβάνουν επομένως τα βασανιστήρια στα οποία υποβάλλονται τα "πλασματικά παιδιά", αλλά πώς να μην φανταστούμε, όταν γνωρίζουμε τη λογική του εθισμού, ότι δεν θα κουραστούν αναζητώντας όλο και πιο δυνατές αισθήσεις; Σύμφωνα με την Pamela Paul, συντάκτρια του New York Times Review, πολλοί από τους άνδρες που ρωτήθηκαν για το βιβλίο της Pornified σοκαρίστηκαν όταν διαπίστωσαν πόσο η συνηθισμένη πορνογραφία τους είχε απευαισθητοποιήσει. Μέχρι του σημείου να στρέφονται σε ιδιαίτερα σοκαριστικές κατηγορίες. Όπως στην περίπτωση του Remi, ενός πρώην καταναλωτή συνηθισμένης πορνογραφίας, ο οποίος βρέθηκε να παρακολουθεί ένα 10χρονο παιδί να βιάζεται αλυσοδεμένο. "Συχνά βλέπουμε ένα είδος κρεσέντο", σύμφωνα με τη Sarah-Michelle Neveu, συντονίστρια του εργαστηρίου Εφαρμογές της εικονικής πραγματικότητας στη νόμιμη ψυχιατρική στο Institut Philippe-Pinel στο Παρίσι, όπου οι αξιολογητές παρουσιάζουν εικόνες παιδιών σε παιδόφιλους ή βιαστές και μετρούν το ακριβές επίπεδο της σεξουαλικής τους παρέκκλισης χρησιμοποιώντας ένα δαχτυλίδι πέους που ελέγχει τη στυτική αντίδραση. "Ξεκινάει με τη συνηθισμένη πορνογραφία και γίνεται όλο και πιο εξειδικευμένο στα ανήλικα άτομα, όπου η ηλικία σταδιακά θα μειώνεται. Στην Αυστραλία και την Ιρλανδία, η παιδική πορνογραφία (πραγματική ή πλασματική) είναι παράνομη και τιμωρείται με μακροχρόνιες ποινές φυλάκισης ή/και πρόστιμα. Αλλά ποιος νοιάζεται στη Γαλλία; Ωστόσο, γνωρίζουμε τώρα ότι οι κυβερνήσεις μπορούν να αναλάβουν συντονισμένη δράση για την καταπολέμηση της πανδημίας του Covid. Μήπως θα έπρεπε η Γαλλία, ο κακός μαθητής σε θέματα παιδοεγκληματικότητας, να έδειχνε το παράδειγμα, λαμβάνοντας και υποστηρίζοντας ευρείας κλίμακας παγκόσμια μέτρα για την καταπολέμηση της άλλης πανδημίας, της παιδοεγκληματικότητας;
Το άρθρο αυτό γράφτηκε από κοινού με τον Δρ Jean-Marc Benkemoun.
Η Caroline Bréhat είναι ψυχαναλύτρια και συγγραφέας. Το τελευταίο της μυθιστόρημα, Les Mal Aimées, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Art 3.
Ο Jean-Marc Ben Kemoun είναι παιδοψυχίατρος, εμπειρογνώμονας ψυχίατρος στο Εφετείο των Βερσαλλιών, ιατροδικαστής, ειδικός στην ενδοοικογενειακή βία.
Δείτε στο Αλμανάκ ένα ακόμη κείμενο της Caroline Bréhat: O Γκενσμπούρ, το "Lemon Incest" και η αιμομιξία
Για το "σκάνδαλο Hamilton": Βιασμός σε παστέλ χρώματα
