«Μαμά, κοίτα, χωρίς χέρια»: Το νέο βιβλίο της Έλενας Ακρίτα
Μια εκ βαθέων εξομολόγηση για όσα προτιμάμε να κρύβουμε στο σκοτάδι.
ADVERTORIAL
Υπάρχουν πολλοί λόγοι για να γράψει κανείς ένα βιβλίο. Αφορμές, ερεθίσματα. Συνήθως η αφήγηση της πιο σκοτεινής ή της λιγότερο λαμπερής πλευράς μιας ιστορίας δεν είναι μέσα σ’ αυτά, ή τουλάχιστον όχι στους πιο δημοφιλείς λόγους. Μιλώντας για το τελευταίο της βιβλίο με τίτλο «Μαμά, κοίτα, χωρίς χέρια», η Έλενα Ακρίτα εξηγεί ακριβώς αυτό: «Δυσκολεύτηκα πολύ να ξεκινήσω αυτό το τόσο βιωματικό βιβλίο. Κι ακόμα ζορίζομαι από σελίδα σε σελίδα. Αν δεν ήταν χιλιάδες άνθρωποι σαν εμένα, δεν θα το είχα αποπειραθεί καν… Σε κάθε σελίδα με παραμονεύουν νέα “μη”, που μπαίνουν στον δρόμο μου και μου τον φράζουν». Παρ’ όλες τις δυσκολίες, γράφτηκε γρήγορα, μέσα σε περίπου ενάμιση μήνα, σαν «μια μεταφυσική εμπειρία». Και η αλήθεια είναι ότι διαβάζεται και γρήγορα, χωρίς αυτό να μειώνει τη βαρύτητα και την αξία του.
Η αμεσότητα, ο αυτοσαρκασμός, ο αυθορμητισμός, το χιούμορ, η ειλικρίνεια, χαρακτηριστικά της γραφής της Έλενας, γνώριμα από την πλούσια ως τώρα συγγραφική και δημοσιογραφική δραστηριότητά της, είναι τα στοιχεία που δύσκολα θα αφήσουν τον αναγνώστη να κλείσει το βιβλίο. Και δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς, αφού πρόκειται για μια εξομολόγηση που είναι «ό,τι πιο γενναίο έχω κάνει στην ασήμαντη ζωή μου», όπως παραδέχεται η ίδια.
Η οικογενειακή ζωή, κομβικές απώλειες, σημαντικές στιγμές, επώδυνες, αλλά αναγκαίες αποφάσεις, γάμοι, χωρισμοί, η συμβίωση με την αϋπνία, τα υπνωτικά χάπια, οι κρίσεις πανικού, η κατάθλιψη και ο μακρύς δρόμος μέχρι την παραδοχή της κατάστασης, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, η αντιμετώπισή της, ο «πάτος» που έπιασε γενικά ‒έτσι τιτλοφορείται και ένα ολόκληρο κεφάλαιο‒, μαζί με σχόλια για τη θέση της γυναίκας τότε και σήμερα, τη σεξουαλική παρενόχληση στο εργασιακό περιβάλλον, τον ρατσισμό που αφορά την ηλικία, την ψυχική νόσο. Κι όλα αυτά με μια σταθερά να διατρέχει το βιβλίο με πολύ ξεκάθαρο τρόπο, τους οικογενειακούς δεσμούς και την αγάπη που τους συνέχει, βοηθός πολύτιμος σε δύσκολες καταστάσεις. Η Ακρίτα μπλέκει το προσωπικό με το κοινωνικό, θέλοντας κυρίως να δείξει ότι το glossy περίβλημα της ζωής των διασήμων, με λόγο ή χωρίς, που επί δεκαετίες προβαλλόταν ως πρότυπο, αρχικά από την κουλτούρα των ανάλογων περιοδικών και στη συνέχεια από τα social media, όπου η φιλτραρισμένα λαμπερή εικόνα είναι ο ορισμός της ευτυχίας, δεν είναι πάντα αλήθεια ή, τουλάχιστον, ότι ακόμα και εκεί υπάρχουν σκοτεινές πλευρές, και δεν είναι κακό να τις συζητάμε. Σε κάνουν ευάλωτο, αλλά αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό, αντίθετα, μπορεί να είναι λυτρωτικό.
Αυτή ακριβώς είναι η επιτυχία της, ότι συνεχίζοντας με έναν τρόπο το σκεπτικό που ξεκίνησε στα «Τάπερ της Αλίκης», κοινωνικά ζητήματα που λίγοι τολμούν να αγγίξουν, προσθέτει την προσωπική οπτική, το μοναδικό της ύφος και με έναν τρόπο καταφέρνει να μιλήσει για πράγματα δύσκολα με «εύκολο» τρόπο, σαν να σου τα αφηγείται από κοντά, με την οικειότητα και την αγάπη ενός φίλου, δημιουργώντας την απαραίτητη ζώνη ασφαλείας που χρειάζονται τέτοιου είδους εξομολογήσεις.
Με αυτό το βιβλίο η Έλενα Ακρίτα θέλει να κάνει ένα δώρο, όπως παραδέχεται, στους αναγνώστες. Μιλώντας ανοιχτά για όσα πέρασε, πόσες φορές έπεσε, παραδέχτηκε την ήττα της και ξανασηκώθηκε, είναι σαν να τους λέει: «Μην κάνετε τα δικά μου λάθη, τα έχω κάνει εγώ για σας».
