Επηρεασμένοι από τη ρομαντική ιδεολογία για τον «λαό» το «λαϊκό» και το «έθνος», οι Ευρωπαίοι ανακάλυψαν πολύ νωρίς το ελληνικό δημοτικό τραγούδι. Οι στίχοι αλλά και η μουσική των δημοτικών τραγουδιών βρέθηκαν νωρίς στο κέντρο του ερευνητικού ενδιαφέροντος λογίων και εστέτ.
Πριν από τις πρώτες σημαντικές Ελληνικές προσπάθειες συλλογής, όπως του Μανούσου (1850), του Ζαμπέλιου (1852) και, της πιο εμβληματικής, του Νικολάου Πολίτη (1914), είχαν προηγηθεί οι συλλογές του Γερμανού Βέρνερ φον Χαξτχάουζεν το 1814, ή του Γάλλου Φωριέλ το 1824.
Ο Πάνος Βλαγκόπουλος παρουσιάζει αυτές τις συλλογές στο βιβλίο του «Βλέπεις, ξένε μου φίλε, ότι δεν λησμονώ τα τραγούδια», με υπότιτλο «Από τον Haxthausen στον Vinée ή Εκατό χρόνια δυτικοευρωπαϊκού βλέμματος στο ελληνικό δημοτικό τραγούδι», που κυκλοφορεί στη σειρά «Μελέτες» του Ωδείου Αθηνών και των εκδόσεων Orpheus.
Ο μουσικολόγος, καθηγητής στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο, εκδίδει στο ίδιο βιβλίο τις παρτιτούρες από το παράρτημα της συλλογής Haxthausen, που είχε εκδοθεί το 1935, και τις ανέκδοτες συλλογές του Λεοπόλδου Σέφερ, που χρονολογείται στο 1823, του Γάλλου Μπουργκώ-Ντυκουντρέ, που χρονολογείται στο 1876, του βαρύτονου Περικλή Αραβαντινού, γνωστού με το ψευδώνυμο Άραμις, και του Γάλλου συνθέτη Ανσέλμ Βινέ.
