ADVERTORIAL

Με το εμβληματικό έργο «Δεσποινίς Μαργαρίτα» του Ρομπέρτο Ατάϋντε έρχεται αντιμέτωπη φέτος στο Θέατρο ΑΛΜΑ η Κατερίνα Μαραγκού, υπό τη σκηνοθετική οδηγία του Γιάννη Μαργαρίτη και με τη σημαντική συμβολή του συνθέτη Σταμάτη Κραουνάκη.

 

 

Όπως λέει ο σκηνοθέτης:

«Όταν χτύπησε το τηλέφωνό μου και άκουσα την φωνή της Κατερίνας Μαραγκού να μου προτείνει να συνεργαστούμε και πάλι, αυτήν τη φορά πάνω στο πολύ γνωστό έργο “Δεσποινίς Μαργαρίτα¨ του Ρομπέρτο Ατάυντε, δεν χρειάστηκε να το  σκεφτώ. Της απάντησα αμέσως θετικά. Πρώτον γιατί το να δουλεύει κανείς με την Κατερίνα Μαραγκού είναι χαρά και ουσιαστική αφορμή για συνεργασία με όρους απολύτως καλλιτεχνικούς και δεύτερον γιατί το έργο του Ατάυντε είναι μια διπλή πρόκληση.»

 

«Δεσποινίς Μαργαρίτα»: στο Θέατρο ΑΛΜΑ
Φώτο.: Ο σκηνοθέτης της παράστασης Γιάννης Μαργαρίτης

 

Και συνεχίζει:

«Τελικά τι είναι η Δεσποινίς Μαργαρίτα”; Ίσως… η προσωποποίηση της εντροπίας. Το φαινόμενο που αντανακλά την τρέλα του πολιτισμού μας.»

 

Και ο Σταμάτης Κραουνάκης με την Κατερίνα Μαραγκού, μέσα από ένα παιχνίδι ερωτοαπαντήσεων, μας μυούν στην παράσταση:

 

—Σταμάτης Κραουνάκης: Γιατί ΑΛΜΑ; Ποιος ο λόγος;

Κατερίνα Μαραγκού: Άλμα σημαίνει ψυχή. Άλμα και ο πιο αγαπημένος ρόλος μου από το «Καλοκαίρι και Καταχνιά» του Τενεσί Ουίλιαμς. Ρόλος που σφράγισε την καλλιτεχνική μου πορεία. Άλμα – ψυχή μια η προσπάθεια – ένα όνειρο ζωής του Βίλη Ανδρέου για ένα θέατρο στην καρδιά της Αθήνας που με το που μπαίνεις να σου προσδιορίζει την έννοια πολιτισμός.

 

 

—Σταμάτης Κραουνάκης: Γιατί αυτό το έργο;

Κατερίνα Μαραγκού: Αυτό το έργο, όνειρο ζωής δικής μου. Επειδή είμαι από τους ηθοποιούς που θεωρώ τη σκηνική δημιουργία συλλογικό εγχείρημα, βλέμματα, ανάσες, αγγίγματα συναδέλφων, φοβόμουν τη σκηνική μοναξιά και το άφηνα στο συρτάρι μου.  Ίσως να ήταν και ο φόβος αναμέτρησης με έναν τόσο σημαντικό μονόλογο. Όταν όμως το ξαναδιάβασα θεώρησα ότι αυτή η χρονική στιγμή, από κοινωνικοπολιτική άποψη ήταν το σωστό timing για ένα τόσο δυνατό αντίλογο της Δεσποινίδος Μαργαρίτας στα πολιτικά και κοινωνικά δρώμενα. Και είπα, ορμάω με Γιάννη Μαργαρίτη που μας συνδέουν κοινοί κώδικες αισθητικής από την εποχή της σχολής του Εθνικού θεάτρου και εσένα συνοδοιπόρο μου με την απίστευτη μουσική σου που μου κάλυψε όλα τα κενά της σκηνικής μου μοναξιάς για να φωνάξω η Τέχνη είναι ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟ.

 

«Δεσποινίς Μαργαρίτα»: στο Θέατρο ΑΛΜΑ

 

—Σταμάτης Κραουνάκης: Ποια είναι η μέθοδος της Μαραγκού;

Κατερίνα Μαραγκού: Δουλειά, σκληρή δουλειά, ο βίος είναι βραχύς και η γνώση μακρά. Η Δεσποινίς Μαργαρίτα δεν ήταν ένας οποιοσδήποτε ρόλος. Σε πρώτο στάδιο την άφησα να με πλησιάσει διαβάζοντας συνέχεια το κείμενο, δεν τη ζόρισα για να μη με ζορίσει, μπήκα στη θέση της, αφουγκράστηκα τις λαβωματιές της, την ονειρεύτηκα μαθήτρια, κατάλαβα το θυμό της και την άφησα βήμα - βήμα να μου αποκαλυφθεί. Τρεις μήνες πάλεψα μαζί της, με δάμασε και τη δάμασα, την θαύμασα, την αγάπησα, αγάπησα ένα πρόσωπο θεριό με ρωγμές παντού σε ψυχή και κορμί. Έγινα ένα μαζί της, όταν ανάβουν τα φώτα εγώ και αυτή είμαστε ένα.

 

—Σταμάτης Κραουνάκης: Μια φράση από το ρόλο που σε βασάνισε.

Κατερίνα Μαραγκού: Υπάρχει κανείς εδώ μέσα που να τον λένε Μεσσία; Ιησού Χριστό; Άγιο πνεύμα; Κανείς; Ε τότε είστε όλοι σας λαμπρά παιδιά. Ανεγκέφαλα και ασκέλετα.

 

—Σταμάτης Κραουνάκης: Δε φοβήθηκες τη σύγκριση με το μύθο της τεράστιας; (Η Έλλη Λαμπέτη ανέβασε την παράσταση το 1975)

Κατερίνα Μαραγκού: Θα ήταν ιεροσυλία να μου περάσει από το μυαλό η έννοια της σύγκρισης. Η σύγκριση με τα αυτά τα ιερά τέρατα της τέχνης είναι κάτι που δεν υπήρξε και δε θα υπάρξει ποτέ στο μυαλό μου. Όμως η τέχνη εξελίσσεται, οι υποκριτικοί κώδικες εξελίσσονται και ο κάθε ηθοποιός, ειδικά σε τέτοιους σημαντικούς ρόλους, έχει το δικαίωμα να καταθέσει μέσα από τις δικές του δυνατότητες τη δική του ερμηνεία.

 

«Δεσποινίς Μαργαρίτα»: στο Θέατρο ΑΛΜΑ

 

—Σταμάτης Κραουνάκης Αποθεώθηκες από τους κριτικούς ομόφωνα. Το ευχαριστιέσαι και γιατί;

Κατερίνα Μαραγκού: Επόμενο και φυσικό είναι να το ευχαριστιέμαι και τους ευχαριστώ όλους πολύ μέσα από την καρδιά μου. Αυτό δε συμβαίνει συχνά στο θέατρο να είναι οι κριτικές ομόφωνα θετικές έως υμνητικές, κάτι που με χαροποίησε πολύ, με ξάφνιασε και μου δημιούργησε ένα μεγαλύτερο αίσθημα ευθύνης απέναντι στο ρόλο, να τον εξελίξω και άλλο, δουλεύοντας τον καθημερινά μέσα από τις παραστάσεις.

 

—Σταμάτης Κραουνάκης: Σπουδές ή ταλέντο. Πτυχίο ή σανίδι;

Κατερίνα Μαραγκού: Το ταλέντο είναι ο σπόρος. Η καλλιέργεια του είναι θέμα σπουδών που με δασκάλους, άριστους ηθοποιούς και που σου μαθαίνουν να ψάχνεις και να ξεκλειδώνεις τις ψυχές των ρόλων, δηλαδή να καλλιεργείς το ταλέντο σου, να το εξελίσσεις. Παράλληλα να αποκτάς και κάποιες θεωρητικές γνώσεις που είναι απαραίτητες σε έναν ηθοποιό για να μπορεί να αναλύει και τον πολιτικό και κοινωνικό περίγυρο του ήρωα του. Ήμουν τυχερή που στο μάθημα της θεατρολογίας της σχολής του Εθνικού θεάτρου είχα τον μέγιστο λογοτέχνη Άγγελο Τερζάκη. Ακόμα θυμάμαι μια φράση του στην θεωρητική ανάλυση για τον Οιδίποδα Τύραννο. «Ο Οιδίποδας ήταν ο εραστής του απολύτου». Το δίπλωμα δεν είναι αυτοσκοπός, η πορεία και η μάθηση για το δίπλωμα, η καλλιέργεια του ταλέντου σου σε αυτή την πορεία είναι το σημαντικό.

 

—Σταμάτης Κραουνάκης: Η Αθήνα πού ζεις και πώς την ζεις;

Κατερίνα Μαραγκού: Η Αθήνα έχει δυο όψεις. Την όμορφη Αθήνα την καθαρή, την τουριστική και τις γειτονιές της που κατακλύζονται από άστεγους και χρήστες ναρκωτικών. Όλοι ζούμε και τις δυο πλευρές της. Την Αθήνα την αγαπάω και την απολαμβάνω ειδικά όταν φοράει τα καλά της, τα φωτάκια της, όταν τη στολίζουν, τη χαίρομαι και με μαγεύει σαν παιδί σε γιορτή. Από την άλλη θλίβομαι που στους δρόμους της απόγνωσης δεν υπάρχει ποτέ ούτε ένα γιορτινό φωτάκι.

 

—Σταμάτης Κραουνάκης: Τέλος;

Κατερίνα Μαραγκού: Το τέλος είναι η τρίτη βασική αρχή της βιολογίας, που αποτελεί τον υπέρτατο σκοπό της ζωής. Αν το είχαμε συνειδητοποιήσει όλοι αυτό θα ήμασταν καλύτεροι άνθρωποι. Γιατί ποιος ο σκοπός της ζωής αν δε παλεύεις μέσα από την τέχνη σου, μέσα από τη δουλειά σου για ένα καλύτερο κόσμο για τις γενιές που θα έρθουν; Τι νόημα έχει το πέρασμά σου από αυτό το φωτεινό πέρασμα που λέμε ζωή;

 

«Δεσποινίς Μαργαρίτα» του Ρομπέρτο Ατάϋντε

Μετάφραση: Κώστας Ταχτσής

Σκηνοθεσία & Φώτα: Γιάννης Μαργαρίτης

Μουσική: Σταμάτης Κραουνάκης

Σκηνικά - Κοστούμια: Carmencita Brojboiou

Με την Κατερίνα Μαραγκού

 

Πληροφορίες

Θέατρο Άλμα: Αγ. Κωνσταντίνου και Ακομινάτου 15-17, μετρό Μεταξουργείου, τηλ: 210 5220100

Ημέρες Παραστάσεων: Δευτέρα & Τρίτη στις 21:00

Τιμή εισιτηρίων: 15 ευρώ, 12 ευρώ (μειωμένο)

Προπώληση: https://www.viva.gr/tickets/theater/despoinis-margarita/

Οδηγός Θεάτρου