Στην ακμή της η ελληνική κοινότητα της Αιγύπτου αριθμούσε 120.000 ανθρώπους. Ήταν μια κανονική κοινωνία, με όλες τις τάξεις, τα κοινωνικά στρώματα και τα επαγγέλματα, εγκατεστημένη κυρίως στην Αλεξάνδρεια και το Κάιρο αλλά και στις πόλεις που αναπτύχθηκαν γύρω από την διώρυγα του Σουέζ.
Οι Μπενάκηδες, οι Χωρέμηδες, οι Σαλβάγοι είναι από τις επιφανέστερες οικογένειες των Αιγυπτιωτών, στην κορυφή της κοινωνικής πυραμίδας. Βαμβάκι και τραπεζικές εργασίες ήταν ο χώρος της επιχειρηματικής δράσης τους.
Η παροικία έζησε για περισσότερο από έναν αιώνα, έως και στη δεκαετία του 1950. Η αιγυπτιοποίηση της Αιγύπτου και η κρατικοποίηση των επιχειρήσεων οδήγησε τις παροικίες της Αιγύπτου στο τέλος τους.
Όλο το διάστημα της ακμής τους και της δράσης τους οι Έλληνες της Αιγύπτου διατηρούσαν πυκνές σχέσεις με την Ελλάδα, έγιναν εθνικοί ευεργέτες και ανέπτυξαν μια πρώτης γραμμής πνευματική, καλλιτεχνική και λογοτεχνική σκηνή, που ο ποιητής Κ.Π. Καβάφης τη διέσωσε για πάντα.
