Μια μέρα του ΣK μου ξεκινάει γύρω στις 11:30. Αν δεν με ξυπνήσουν τα έργα που γίνονται έναν χρόνο τώρα δίπλα στην πολυκατοικία μου, με ξυπνάει η Σου που έρχεται και χώνει τη μουσούδα της στον λαιμό μου. Δεν πίνω καφέ, οπότε έχω ανακαλύψει ότι ξυπνάω αρκετά γρήγορα. Πάντοτε ήμουν το παιδί που όλοι θεωρούσαν «φαντασιόπληκτο», επειδή ήμουν ονειροπόλα. Πετούσα στα σύννεφα, έφτιαχνα ιστορίες στο κεφάλι μου και τραγουδούσα δυνατά σε μέρη όπου δεν θα έπρεπε (π.χ. στην τάξη, όπου πολύ συχνά ακουγόταν το «κυρία, κυρία, η Τσάλλη πάλι τραγουδάει»).

Grocery shopping! Το πρόγραμμά μου μέσα στην εβδομάδα είναι τελείως χαοτικό. Είμαι στη δουλειά 9 ώρες τη μέρα και μετά έχω πάντα κάτι να κάνω, είτε αυτό είναι φωνητική, χορός, πρόβα κάποιου είδους ή production session, οπότε δεν μου μένει χρόνος να κάνω ούτε τα βασικά, όπως να πάω σούπερ μάρκετ ή να μαγειρέψω κάτι για την επόμενη μέρα.  

Αφού τελειώσω τις δουλειές μου θα συναντήσω τον φίλο μου για να πάμε για κάποια βόλτα ή εξερεύνηση. Εκείνος έβγαλε όλες τις φωτογραφίες που βλέπεις.

Εκτός του ότι προτιμώ τα second hand έπιπλα, όταν ψάχνω κάτι συγκεκριμένο για το σπίτι μου με μαγεύουν τα παλιά «cursed objects», όπως τα αποκαλώ, πράγματα που δεν είναι απαραίτητα χρηστικά πλέον αλλά φαίνονται παράξενα και λίγο στοιχειωμένα. Μου αρέσει να φαντάζομαι τις ιστορίες τους και τα χέρια που έχουν αλλάξει μέχρι να φτάσουν στα δικά μου.

Ο Μιχαήλ Κασιμάτης είναι ο κιθαρίστας μου από όταν ήμασταν 12 χρονών και παίζαμε μαζί στις γιορτές του σχολείου. Μαζί γράψαμε το «Wake up love» το 2010, στο σαλόνι μου στο Λονδίνο, σε ένα Sony Vaio. Εκείνος έμεινε στο Λονδίνο, αλλά γράφουμε ακόμα μουσική μαζί και πολλές φορές έρχεται στην Ελλάδα για ΣΚ ώστε να ηχογραφήσουμε πράγματα που γράψαμε. Αυτό το Σάββατο ηχογραφούμε ένα καινούριο μας κομμάτι που θα λέγεται «Boys can cry».

Γράφω πάντα στο τέλος της μέρας. Καμιά φορά και μέσα στη νύχτα, παρότι οι γείτονές μου γκρινιάζουν. Νιώθω ότι χρειάζομαι την ησυχία της νύχτας για να μπορέσω να συγκεντρωθώ και να βάλω τις ιδέες μου σε τάξη.

Ηχογραφώ πάντα στο σπίτι για αρχή. Μερικές φορές, παρόλο που δεν έχω τον ιδανικό εξοπλισμό, μου αρέσουν τόσο πολύ τα home recordings πoυ τα κρατάω στην τελική μείξη, όπως, π.χ. στο «I don’t» και στο «Bag of goods», δύο κομμάτια που απαρτίζονται κυρίως από φωνές και percussion. Όσες φορές και να τα ηχογράφησα στο στούντιο, η πρώτη ηχογράφηση στο σαλόνι μου μού ακουγόταν πάντα καλύτερη.