Από τη στιγμή που έγινε γνωστή η είδηση του θανάτου του Γιάννη Ιωαννίδη, ο κόσμος του αθλητισμού αλλά και της πολιτικής λέει «αντίο» στον προπονητή που άλλαξε την ιστορία του ελληνικού μπάσκετ.
Πολλοί μπασκετμπολίστες που είχαν συνεργαστεί με τον Γιάννη Ιωαννίδη τον «αποχαιρετούν». Ανάμεσά τους, ξεχωρίζει μια ανάρτηση του Δημήτρη Παπανικολάου, που λέει ένα διαφορετικό «αντίο» στον «Ξανθό» του ελληνικού μπάσκετ.
Με σεβασμό στον εκλιπόντα, ο πρώην μπασκετμπολίστας, που είχε συνεργαστεί με τον Γιάννη Ιωαννίδη στον Ολυμπιακό, επισημαίνει ακριβοδίκαια ότι λόγω των πρακτικών του σήμερα ο προπονητής «δεν θα άντεχε» σε πάγκο ομάδας «ούτε μια ημέρα». Αλλά παράλληλα, υπογραμμίζει πως η σύγκριση των εποχών «θέλει προσοχή στα συμπεράσματα», καθώς «δεν πρέπει να κρίνουμε τόσο επιφανειακά» τους ανθρώπους παλιότερων δεκαετιών.
Στην ανάρτησή του, ο Δημήτρης Παπανικολάου γράφει για «πρακτικές εκπαίδευσης ΟΥΚ» και «συνεχή πίεση, λεκτική και σωματική, πέρα από τα όρια».
«Παρότι περνάγαμε τα πάνδεινα, είχε ένα μαγικό χάρισμα», σημειώνει και περιγράφει πώς ήταν μια προετοιμασία με τον Γιάννη Ιωαννίδη. «Τα χρόνια πέρασαν, έγινε πιο ανθρώπινος και προσιτός, τον πλησιάσαμε να μάθουμε τι κρύβει μέσα της αυτή η σκληρή προσωπικότητα. Και τότε μπορούσες να τον κάνεις κολλητό σου», σημειώνει ο Δημήτρης Παπανικολάου.
«Σήμερα μαζί με τον Γιάννη Ιωαννίδη πέθανε ένα κομμάτι της νιότης μας. Αντίο Ξανθέ. Η γυναίκα σου και η κόρη σου θα είναι περήφανες για σένα», καταλήγει στην ανάρτησή του ο πρώην μπασκετμπολίστας.
Η ανάρτηση του Δημήτρη Παπανικολάου για τον Γιάννη Ιωαννίδη
«Αντίο Γιάννη Ιωαννίδη.
Σήμερα δεν θα άντεχε σε πάγκο ομάδας ούτε μια ημέρα. Όχι προπονητικά, αλλά με την αλλαγή των καιρών. Οι πρακτικές εκπαίδευσης ΟΥΚ που είχε πάνω μας, με συνεχή πίεση πέρα από τα όρια λεκτική και σωματική, δεν θα γινόντουσαν ανεκτές.
Όμως, δεν πρέπει να κρίνουμε τόσο επιφανειακά τους ανθρώπους παλαιότερων κυρίως δεκαετιών. Γιατί τότε, αν θυμάμαι καλά, οι τιμωρίες στο σχολείο, ήταν όρθιος στο ένα πόδι, χάρακας και τράβηγμα φαβορίτας.
Άρα η σύγκριση εποχών θέλει προσοχή στα συμπεράσματα, γιατί και αυτοί με την σειρά τους είχαν άλλα βιώματα. Παρότι περνάγαμε τα πάνδεινα όμως, είχε ένα μαγικό χάρισμα.
Όταν ήσουν δίπλα του να μην θέλεις να τον βλέπεις, κυρίως όταν μας πήγαινε σε βουνά του εξωτερικού για 35 ημέρες χωρίς πολλά δικαιώματα… και με προπόνηση πέρα από τα όρια και από την άλλη όταν ήσουν μακριά του να σου λείπει. Ίσως γιατί ταυτόχρονα φρόντιζε να μην σου λείπει εκτός γηπέδου τίποτα.
Φρόντιζε στο τραπέζι της ομάδας να τρώει τελευταίος, όντας ο ηγέτης της εντός και εκτός.
Τα χρόνια πέρασαν, έγινε πιο ανθρώπινος και προσιτός, τον πλησιάσαμε να μάθουμε τι κρύβει μέσα της αυτή η σκληρή προσωπικότητα. Και τότε μπορούσες να τον κάνεις κολλητό σου.
Πλέον, όταν θα τον συναντάγαμε, συνήθως με την γυναίκα του Γιούλα και αργότερα με την κόρη του, γεμίζαμε χαρά και θυμόμασταν το παρελθόν με άλλο μάτι.
Σήμερα, μαζί με τον Γιάννη Ιωαννίδη πέθανε ένα κομμάτι της νιότης μας. Αντίο Ξανθέ. Η γυναίκα σου και η κόρη σου θα είναι περήφανες για σένα».
