"Η γη στο Be'eri και στη Γάζα τρέμει με τον ίδιο τρόπο"
Η μαρτυρία ενός νεαρού κοριτσιού που επέζησε της 7ης Οκτωβρίου
Το κιμπούτς Be'eri, 4,5 χλμ. από τη Γάζα, επλήγη από μία από τις πιο βίαιες επιδρομές της Χαμάς (σπίτια κατεστραμμένα, άνθρωποι εκτελεσμένοι, οικογένειες αποδεκατισμένες, πολλοί όμηροι αιχμάλωτοι). Και είναι ακόμη πιο λυπηρό αν σκεφτεί κανείς ότι οι άνθρωποι που απαρτίζουν αυτά τα κιμπούτς, αν και έχουν μερικές φορές μια παράδοξη σχέση με το αποικιακό κράτος, είναι παραδοσιακά αγωνιστές για την ειρήνη και τη δικαιοσύνη και για το τέλος του απαρτχάιντ. Μεταφράσαμε εδώ τη μαρτυρία ενός νεαρού κοριτσιού που επέζησε της σφαγής. Ο λόγος της δείχνει δίκαιος και λογικός, γεμάτος ανθρωπιά, σε μια εποχή που αυτό που βίωσε άμεσα θα μπορούσε να την οδηγήσει να ζητήσει μια τυφλή εκδίκηση. Ζητά να σταματήσουν οι βομβαρδισμοί της Γάζας.
lundimatin#399 - 16.10.2023
Είμαι 19 ετών.
Προέρχομαι από το κιμπούτς Μπε'έρι.
Το χειρότερο - εκτός από το να ακούω τα ονόματα των νεκρών, των αγνοουμένων και των ομήρων - δεν είναι να κοιμάμαι σε ένα σκοτεινό καταφύγιο. Δεν είναι να ακούω πυροβολισμούς. Δεν είναι να λαμβάνω ειδοποιήσεις σε πραγματικό χρόνο από τους συντρόφους μου στο κιμπούτς, ανθρώπους που γνωρίζω όλη μου τη ζωή, να ζητούν βοήθεια και κανείς να μην έρχεται.
Το χειρότερο για μένα - εκτός από τους νεκρούς, τους απαχθέντες και τους ομήρους - ήταν η στιγμή που βγήκα έξω, όταν μας πήραν από εκεί μέσα στη νύχτα. Ήμουν ξυπόλητη. Περπάτησα πάνω σε γυαλιά. Και είδα - στα πρόσωπα των ανθρώπων της γειτονιάς μου - παντού - το φόβο. 'Εναν τρομερό φόβο. Πρόσωπα που γνώριζα από πάντα - δεν τα είχα δει ποτέ έτσι. Γεμάτα δάκρυα. Άνθρωποι με τους οποίους είχα μεγαλώσει μαζί: τρομοκρατημένοι.
Ο φόβος κυκλοφορεί ανάμεσά μας. Μόλις έφτασα στη Νεκρά Θάλασσα. Βλέπω το φόβο να απλώνεται στα πρόσωπα των συντρόφων μου από το κιμπούτς. Προσπαθούν να συνεχίζουν να σηκώνονται το πρωί. Να συνεχίζουν να διατηρούν το ηθικό τους. Να χαμογελούν πού και πού. Ο καθένας όπως μπορεί.
Να σηκώνομαι κάθε πρωί... Δεν υπήρξαν πολλά πρωινά από τότε... Αλλά το να σηκώνομαι... κάθε πρωί... ...είναι δύσκολο, πολύ δύσκολο. Αυτό που μας συνέβη είναι, ναι, τρομακτικό. Αλλά πρέπει να πω κάτι πολύ σημαντικό. Αυτό που μας συνέβη δεν είναι καινούργιο, απλά είναι χειρότερο. Μας έχουν παραμελήσει για χρόνια, χρόνια. Μη λέτε "σιδερένιο θόλο" - αυτό είναι τσιρότο. Μην λέτε "σιδερένιοι στρατιώτες" - είναι τσιρότο. Κάποιος πεθαίνει και του φέρνετε ένα τσιρότο. Ντροπή σας. Ντροπή σας. Μιλάμε γι' αυτά εδώ και πολλά χρόνια. Μας παραμελείτε: να που βρισκόμαστε. Δεν είναι κάτι καινούργιο, απλά είναι χειρότερο. Και αυτό δεν είναι το μόνο πράγμα σε αυτόν τον πόλεμο που δεν είναι καινούργιο, και είναι απλά χειρότερο.
Προσπαθώ να βρω τις λέξεις, γιατί, ειλικρινά, είναι δύσκολο να τις βρω με όλο αυτό το θυμό και τη θλίψη που με διακατέχουν αυτή τη στιγμή. Πώς υποτίθεται ότι σηκώνομαι το πρωί; Πολίτες του Ισραήλ, πολιτικοί, άνθρωποι στο εξωτερικό - όποιοι κι αν είστε δεν με νοιάζει - ακούστε με καλά. Πώς υποτίθεται ότι σηκώνομαι το πρωί όταν ξέρω ότι 4,5 χιλιόμετρα από το Be'eri, από το σπίτι μου, υπάρχουν άνθρωποι στη Λωρίδα της Γάζας που δεν βλέπουν το τέλος; Για μένα, τελείωσε μετά από 12 ώρες, γιατί είχα κάπου να κρυφτώ. Βρίσκομαι σε ένα ξενοδοχείο δίπλα στη Νεκρά Θάλασσα.
Όσοι μιλούν για εκδίκηση, ντροπή σας. Ναι, είναι αλήθεια, ο πόνος είναι τεράστιος. Εγώ, μετά από όλα όσα έζησα.. κάθε φορά που ακούω τη λέξη "εκδίκηση", καταρρέω. Το γεγονός ότι οι άνθρωποι πρόκειται να ζήσουν ό,τι έζησα εγώ, χωρίς να έρθει κανείς να τους σώσει, είναι...
Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε έτσι, δεν μπορούμε...
Και όχι: περισσότερα τσιρότα δεν θα λύσουν το πρόβλημα. Ο κόσμος μας ρωτάει συνέχεια: "Θα επιστρέψετε στο κιμπούτς;", "Πιστεύετε ότι μπορείτε να επιστρέψετε και να ζήσετε εκεί χωρίς περισσότερους στρατιώτες, χωρίς περισσότερη προστασία;". Μη μου μιλάτε για στρατιώτες. Μη μου μιλάτε για προστασία. Μιλήστε μου για πολιτικές λύσεις. Ζητάμε μια πολιτική λύση εδώ και χρόνια.
Είμαι 19 ετών.
Τις τελευταίες μέρες, είχα φίλους που έπεσαν στη μάχη, στρατιώτες.
Από το νηπιαγωγείο ήξεραν ότι ήθελαν να είναι στο στρατό. Και έτσι θέλουν να μεγαλώσω τα παιδιά μου; Η ΝΤΡΟΠΗ! Ντροπή, ντροπή! Να μεγαλώνεις τα παιδιά σου κι έπειτα, όταν θα είναι πέντε ετών, να τα ρωτάς: "Γλυκό μου, τι θέλεις να κάνεις στο στρατό;" Τι άλλο θα πρέπει να μας πάρουν; Τι θα πρέπει να ανεχτούμε ακόμη;
Εμείς, οι επιζώντες, είμαστε η ζωντανή απόδειξη...
Πιστέψτε με όταν λέω σε όσους με ακούνε ότι... Θα μπορούσε να γίνει χειρότερο. Θα μπορούσε να γίνει...
Για μένα, το πιο σημαντικό πράγμα που πρέπει να ειπωθεί... Και είναι έτσι εδώ και χρόνια... Όταν δεχόμαστε επιθέσεις με ρουκέτες, αυτό εντέλει μας περνάει πάνω από το κεφάλι μας. Όχι οι ρουκέτες. Δεν περνάνε πάνω από τα κεφάλια μας. Μας χτυπούν και μάλιστα πολύ καλά. Αλλά η απόφαση για επίθεση με ρουκέτες περνάει πάνω από τα κεφάλια μας. Ο Μπίμπι, η Χαμάς - δεν δίνω δεκάρα. Αυτό που ξέρω είναι ότι το Be'eri υποφέρει, το Nahal Oz υποφέρει, το Kfar Azza, το Sderot και η Γάζα υποφέρουν. Και - πιστέψτε με - για κάθε ρουκέτα που εκτοξεύεται 4,5 χιλιόμετρα μακριά, η γη στο Be'eri και στη Γάζα τρέμει με τον ίδιο τρόπο. Ακριβώς με τον ίδιο τρόπο. Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε έτσι, απλά δεν μπορούμε.
Υπάρχει πολύς θυμός εναντίον του Μπίμπι τώρα. Το νιώθω κι εγώ. Το αισθάνομαι πολύ έντονα όταν καταφέρνω να αισθάνομαι κάτι - γιατί είναι λίγο δύσκολο τελευταία. Το νιώθω γιατί λέω στον εαυτό μου: Πόσοι άνθρωποι πρέπει να πεθάνουν εξαιτίας του; Πόσοι άνθρωποι πρέπει να πεθάνουν εξαιτίας του; Ε; Πόσοι άνθρωποι πρέπει να πεθάνουν για τον εγωισμό του, για τους στόχους του;... Δεν ξέρω αν το έχω ξαναπεί αυτό, αλλά... οι ρουκέτες, ειδικά κατά τη διάρκεια της πρόσφατης επίθεσης... Ξέρετε - πριν φτάσουν οι τρομοκράτες, άκουσα περισσότερες ρουκέτες από όσες έχω ακούσει στα 19 χρόνια που ζω. Μεμιάς, μπουμ! μπουμ! μπουμ! μπουμ! μπουμ! μπουμ! μπουμ! μπουμ! Ξανά και ξανά. Ξέραμε αμέσως ότι γινόταν πόλεμος. Πριν έρθουν οι τρομοκράτες, πριν από όλα αυτά. Είμαστε πάντα οι πρώτοι που το γνωρίζουμε, οι πρώτοι που το ακούμε. Και μπορώ να σας πω ότι για μένα: οι ρουκέτες που μας χτυπούν μοιάζουν με τις ρουκέτες που εκτοξεύονται από την κυβέρνησή μου. Επειδή είναι η κυβέρνηση που με έχει παραμελήσει - σε όλη μου τη ζωή. Σε όλη μου τη ζωή. Και τώρα επήλθε το χειρότερο.
Κι αν αυτό δεν είναι το χειρότερο - τότε ένας Θεός ξέρει τι μας περιμένει.
Αυτό που λένε για τον Μπίμπι, "ο Μπίμπι αυτό, ο Μπίμπι εκείνο", είναι αλήθεια. Τον κατηγορώ 100%, για τα πάντα. Η αλήθεια είναι αυτή: ο ίδιος επέλεξε να μας κάνει να ζούμε σε αυτές τις συνθήκες. Επέλεξε να μας δώσει έναν σιδερένιο θόλο αντί για μια πολιτική λύση. Και έχει κάνει πολλές άλλες επιλογές... Έχει το αίμα μας στα χέρια του. Αλλά δεν είναι ο μόνος υπεύθυνος. Είναι η ρίζα ενός πολύ βαθύ προβλήματος. Αλλά δεν είναι μόνο αυτός.
Αν τα λόγια μου σας αγγίζουν, κοιτάξτε βαθιά μέσα σας και αναρωτηθείτε ποιες είναι οι αξίες σας. Σκεφτείτε όλα όσα βλέπετε. Και αναρωτηθείτε αν οι αξίες που έχετε είναι συναφείς με αυτό που βλέπετε. Κάντε στον εαυτό σας αυτή την ερώτηση. Αναρωτηθείτε ποιον ψηφίζετε. Αναρωτηθείτε τι απαιτείτε από αυτούς. Ξέρω τι απαιτώ. Απαιτώ μια δίκαιη ειρήνη. Θέλω οι κοινότητες των Βεδουίνων της Νεγκέβ να λάβουν την ίδια βοήθεια με το Κιμπούτς του Μπε'ερί. Αλλά στην πραγματικότητα, εμείς οι ίδιοι δεν έχουμε λάβει πολλή βοήθεια. Πολίτες! Ναι, οι πολίτες ήρθαν να μας δώσουν ένα χεράκι. Αλλά το κράτος δεν βρίσκεται πουθενά.
Είμαι πολύ ευγνώμων που με φιλοξενούν σε ένα ξενοδοχείο δίπλα στη Νεκρά Θάλασσα. Αλλά όλοι εδώ θα το εγκατέλειπαν ευθύς αμέσως, αν αυτό έφερνε πίσω τους ομήρους. Παρεμπιπτόντως, η κυβέρνηση έχει αναγνωρίσει την ύπαρξή τους μόνο δύο φορές. Κάνει σαν να μην υπάρχουν. Βομβαρδίζουν, γνωρίζοντας ότι οι βομβαρδισμοί θα κοστίσουν και σ' αυτούς τη ζωή τους. Να επιστρέψουν οι όμηροι, και μαζί τους η ειρήνη, η δικαιοσύνη...
Αν δεν έχετε αυτιά να ακούσετε αυτά που μόλις είπα, δεν υπάρχει πλέον ελπίδα.
Κάντε μία παύση, πάρτε τα λόγια μου και ακούστε· ακόμα κι αν είναι δύσκολο να ακουστούν. Είναι δύσκολο για μένα να μιλήσω, καταλαβαίνετε; Είναι πραγματικά δύσκολο. Για κάποιους από εσάς, αυτά τα λόγια μπορεί να είναι δύσκολο να τα ακούσετε. Με όσα πέρασα στο Μπε'έρι, μου το χρωστάτε. Μου το χρωστάτε και δεν πρέπει να είναι από αίσθημα ενοχής· περνάμε μια δύσκολη περίοδο. Κάντε μία παύση, φροντίστε τον εαυτό σας, ασχοληθείτε με τον εαυτό σας και τις οικογένειές σας, αλλά μου οφείλετε αυτό: αναρωτηθείτε ποιον ψηφίζετε, τι απαιτείτε από αυτόν και μην κάνετε συμβιβασμούς.
Αν αφήσετε την ελπίδα να πεθάνει, αφήνετε τον λαό της Γάζας να πεθάνει ξανά. Δεν έχω τίποτα άλλο να πω.
