Βάκχες του Ευριπίδη: Η τραγωδία του μυστικισμού και της έκστασης, στις 2 & 3 Αυγούστου στην Επίδαυρο

Το Εθνικό Θέατρο παρουσιάζει φέτος τις Βάκχες του Ευριπίδη στο Αρχαίο θέατρο Επιδαύρου την Παρασκευή 2 και το Σάββατο 3 Αυγούστου, σε σκηνοθεσία Θάνου Παπακωνσταντίνου, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου.

Λίγα λόγια για τις Βάκχες

Όταν ο θεός Διόνυσος φτάνει στη Θήβα, ο βασιλιάς Πενθέας αρνείται να δει τον πρώτο του ξάδερφο ως θεό και απαγορεύει τη διάδοση της νέας θρησκείας, μια απόφαση που θα τον οδηγήσει στον αφανισμό από την ίδια του τη μητέρα. 

Ο Ευριπίδης γράφει την τραγωδία την τρίτη δεκαετία του Πελοποννησιακού Πολέμου, το τελευταίο έτος της παραμονής του στη Μακεδονία, όπου και γνωρίζει τη διονυσιακή λατρεία. Μια τραγωδία για τη σύγκρουση του θεού με τον άνθρωπο, την ανθρώπινη αρετή και αγριότητα, τη σύνεση και την πλάνη, το λογικό και το άλογο. Για τον Ευριπίδη, όταν ο άνθρωπος καταλαμβάνεται από τα κτηνώδη ένστικτά του, κάθε κοινωνική συνύπαρξη ακυρώνεται· ακόμα και η σχέση μάνας-παιδιού. 

Φωτ.: Ελίνα Γιουνανλή

Η βία σημαίνει το τέλος της πόλης-κράτους των Αθηνών. Και καθώς η τραγωδία καταπιάνεται με την ουσία της ανθρώπινης ταυτότητας, πολιτικής ή ατομικής, οι Βάκχες γίνονται ένα δράμα για τον θάνατο της ίδιας της αρχαίας τραγωδίας. 

Σκηνοθετικό σημείωμα

Ο Ευριπίδης ξαναφέρνει στη σκηνή τον θεό Διόνυσο, ο οποίος στήνει ένα παιχνίδι που θέλησε να τελειώσει με ένα διαμελισμένο σώμα που δεν θα μαζέψει κανείς…

Αν αυτό που διαμελίζεται επί σκηνής είναι το άνοιγμα στην ετερότητα, αυτό σημαίνει άραγε ότι έχει πια χαθεί για εμάς η προοπτική… να ανοίξουμε στο Άλλο, το δικό μας και του κόσμου; Τα κομμάτια μας δεν θα συνδεθούν ποτέ ξανά; Είμαστε καταδικασμένοι, όπως ο Πενθέας, να ζούμε περίκλειστοι στην καλά οχυρωμένη ατομικότητά μας, αλλιώς θα διαμελιστούμε;

Φωτ.: Ελίνα Γιουνανλή

Ο καταιγισμός των εικόνων στο διαδίκτυο, οι φυσικές καταστροφές, οι βόμβες, τα ακρωτηριασμένα σώματα και τα νεκρά παιδιά στα media, οι άψυχες και νεκρές selfies, οι ανεξέλεγκτες ροές δεδομένων, ανθρώπων, προϊόντων – άραγε δεν αντέχουμε πια την πνευματικότητα επειδή ο μόνος θεός που μπορούμε να καταλάβουμε είναι ο θεός της Παλαιάς Διαθήκης, ο θεός εκδικητής, ο θεός τιμωρός;

Ή μήπως το διαμελισμένο σώμα είναι ταυτόχρονα ένα παζλ που μπορεί να συμπληρωθεί, μια κατασκευή που μας δείχνει τα μέλη της, ένα θέαμα; Και εξαρτάται από εμάς, τους θεατές, αν και πώς θα το συναρμολογήσουμε; 

Βρείτε περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση εδώ.