Τα πρόσωπα που απεικονίζονται στα έργα του Δημήτρη Αστερίου, είναι άστεγα, όπου αναζητούν και εντέλει βρίσκουν ένα νέο προσωπικό-ιερό μικρο-οίκο για να ξεκινήσουν πάλι από το μηδέν, δημιουργώντας κάθε φορά ένα νέο υπόστρωμα για όσα ακόμη άτομα ακολουθήσουν, για όσα βρεθούν στην ίδια ανάγκη!


Οι ηρωίδες και οι ήρωες του καλλιτέχνη, μεταμορφώνονται περιστασιακά σε μικρούς ιερούς ακολούθους που με τελετουργικό τρόπο αναπλάθουν το κατεστημένο, μεταφέροντας, κυριολεκτικά, επί της κεφαλής τους τον ίδιο τους τον οίκο. Αποδέχονται την πρόσκληση/πρόκληση για μετοίκηση, δεν τους τρομάζει απαραιτήτως το αύριο, ζουν εν ελευθερία, ενώ τα γυμνά σώματα τους απολαμβάνουν τις πανάρχαιες δωρεές της Μητέρας Γης, και τελικά ριζώνουν ως άνθρωποι-δένδρα εκεί που οι ίδιοι κρίνουν ως τον κατάλληλο τρόπο για να συνεχίσουν ως μονάδες της κοινωνίας την ύφανση της συλλογικού ταυτοτικού ιστού.
 

Ο Δημήτρης Αστερίου με την έκθεσή του «Domus ego», διευρύνει σημαντικά την ευαισθητοποιημένη οπτική του για το μη ορατό, καθιστώντας την επιλογή για ομφαλοσκόπηση επί του ορατού ως μέγιστη κοινωνική ανεπάρκεια, και ως ζήτημα που, ακόμα και εκτός μετα-μετα-μοντερνισμού, οφείλει ο καλλιτεχνικός και πνευματικός κόσμος να αναδείξει, όχι στο πλαίσιο ενός υποκριτικού και/ή θεωρητικού οίκτου, αλλά στο βωμό μιας αδιάλειπτης προσπάθειας για άμεση θεραπεία.