ADVERTORIAL
Πόσα ιδιαίτερα πλάσματα έχετε συνατήσει στην πλατεία στο Γκάζι να κάθονται και να ονειρεύονται πάνω σε ένα καφάσι μπίρες; Πολλά; Και αν σας λέγαμε πως αυτό το πλάσμα έχει φτερά και ονομάζεται Goniurellia tridens; Πως πετά από τόπο σε τόπο; Ανεβαίνει στον αγαπημένο της βράχο, τον Λυκαβηττό, συναντά μια γατούλα με ροζ μυτούλα, έναν σκαντζόχοιρο ονόματι Φάουστ ή άουτς και πιάνει κουβέντα με τον μπούφο του Ρόμπερτ Φίσερ;
Δεν είναι κάποια παραίσθηση. Κι αν μοιάζει με τέτοια, ίσως να φταίει που έχουμε συνηθίσει σε διαδρομές ζωής, χωρίς φαντασία. Το έργο που γράφτηκε το 2015 και ανέβηκε την ίδια χρονιά, συστήνοντας τη δημιουργό του στο θεατρικό κοινό, αποτελεί μια πικρή σάτιρα για την ανθρώπινη απόγνωση. Μα, πάνω απ’ όλα, είναι μια υπενθύμιση για την αέναη ανάγκη επαφής με το διπλανό μας. «Ταιριάζουμε μέχρι να καταδείξει ο ένας στον άλλον τη διαφορετικότητά του. Και αυτό είναι το σημείο που μας χωρίζει, ενώ θα ’πρεπε να μας ενώνει», γράφει στο κείμενό της η Ζαφειροπούλου. Μετά από εννέα χρόνια, το Φλάι επιστρέφει στο Faust Bar Theatre με τη Λίλη Τσεσματζόγλου να ερμηνεύει ξανά αυτόν τον αλληγορικό μονόλογο με σαρκασμό και χιούμορ υπό τη σκηνοθετική καθοδήγηση της Πέπης Μοσχοβάκου, η οποία αναφέρει:
«Ξαναβρισκόμαστε τώρα με τη Στέλλα Ζαφειροπούλου και τη Λίλη Τσεσματζόγλου για να κάνουμε κάτι που επιθυμούμε από καιρό: να ξαναδούμε αυτό το μοναδικό πλάσμα με την ωριμότητα που μας έχει προσθέσει ο χρόνος και τη φρέσκια ματιά που δημιουργεί η απόσταση. Είναι άλλη μια ευκαιρία να ανακαλύψουμε αλήθειες που όλοι κρύβουμε μέσα μας μέσα από την ιστορία αυτού του ιδιαίτερου χαρακτήρα και να έρθουμε αντιμέτωποι με τις σκοτεινές αλλά και τις φωτεινές πτυχές μιας ψυχής που μπορεί να είναι “κάποιος άλλος”, αλλά δεν παύει να είμαστε κι εμείς».
Η μουσική του Γιάννη Οικονόμου ολοκληρώνει αυτό το καλλιτεχνικό παζλ που θα απολαύσουμε τον χειμώνα και έρχεται σαν να είναι η πρώτη φορά που το βλέπουμε.
Όπως λέει η συγγραφέας: «Η πρώτη παρουσίαση του Φλάι ήταν μια μεγάλη στιγμή ευτυχίας. Κυοφορούσε την άγνοια και την ανοιχτωσιά. Όταν είσαι ανοιχτός στα πράγματα, είσαι πιο έτοιμος να δεχτείς. Αντιμετωπίζοντας έτσι το θέατρο και τη δημιουργία εν γένει, είσαι πολλαπλά ωφελημένος. Σήμερα, όταν ξαναβλέπω το Φλάι στις πρόβες, νιώθω λίγο χωρίς αντισώματα, σαν τον χαρακτήρα του θεατρικού. Γιατί όταν καταθέτεις κάτι, εκτίθεσαι. Από την άλλη, όμως, δεν γίνεται διαφορετικά. Δημιουργία είναι να αφήνεσαι. Το θέατρο είναι εδώ για να βάλει μπροστά σου έναν καθρέφτη και να γνωρίσεις τον εαυτό σου και τον άλλον. Τα έργα μου είναι ανθρωποκεντρικά και στο βάθος τους αμιγώς πολιτικά και σίγουρα πολλά εμπεριέχουν σε μικρό ή μεγαλύτερο βαθμό βιωματικές καταστάσεις. Έχω ζήσει τη διαφορετικότητα. Κοιμάμαι και ξυπνάω μαζί της. Και αυτό δεν είναι πάντα αρνητικό. Όταν από τις πληγές ξεφυτρώνουν άνθη, θα έλεγα πως είναι ανακουφιστικό».
- Facebook
- Twitter
- E-mail
0