H ΜΠΕΛΑ ΦΡΟΪΝΤ είναι η σχεδιάστρια πίσω από το επιτυχημένο, ομώνυμο brand. Είναι επίσης η δισεγγονή του Σίγκμουντ Φρόιντ, του γνωστού, του «πατέρα της ψυχανάλυσης». Στο podcast της, το Fashion Neurosis, κάπως «παντρεύει» και τα δύο. Δεν μιλά απλώς για ρούχα – τα ρούχα είναι απλώς ο τρόπος της να ξεκινήσει την κουβέντα. Κι αυτό που συμβαίνει δεν είναι συνέντευξη αλλά ένα είδος ψυχοθεραπείας.
Οι καλεσμένοι μένουν στο στούντιο για περίπου μία ώρα, ξαπλώνουν σε έναν καναπέ και της ανοίγουν την ψυχή τους. Εκείνη κάθεται πλάι τους, κρατά το σημειωματάριό της που, εντάξει, είναι περισσότερο prop, και η «συνεδρία» ξεκινά.
Η περιγραφή του «Fashion Neurosis», όπως δίνεται στην ιστοσελίδα της σχεδιάστριας, είναι απλή: «Μέσα από μια σειρά προσεκτικά δομημένων ερωτήσεων, η Μπέλα δημιουργεί μια χαλαρωτική, οικεία ατμόσφαιρα στην οποία οι καλεσμένοι, από fashion icons μέχρι διακεκριμένες προσωπικότητες στον χώρο του αθλητισμού, της τέχνης, της μουσικής και της λογοτεχνίας, αποκαλύπτουν περισσότερα απ’ όσα θα περίμεναν. Πολύ συχνά, η μόδα αντιμετωπίζεται ως κάτι άκρως επιφανειακό σ’ αυτό το podcast, ωστόσο γίνεται ένας φακός μέσω του οποίου εξετάζουμε τον εσωτερικό μας κόσμο, τις σχέσεις και την κοινωνία. Από την Κέιτ Μος μέχρι άλλους καλεσμένους, το "Fashion Neurosis" με την Μπέλα Φρόυντ προσφέρει μια μοναδική, προσεκτική και διαδραστική κουβέντα που ξεπερνά τα όρια του τι φοράμε: μας μυεί στη σιωπηλή γλώσσα των ρούχων και στους τρόπους με τους οποίους χρησιμοποιούμε το στυλ για να πορευτούμε και να επικοινωνήσουμε με τον κόσμο».
Η Μπέλα Φρόιντ δεν έχει ένα ακόμα podcast· μας βάζει να παρακολουθήσουμε ενδιαφέρουσες συνεδρίες ψυχανάλυσης με διακεκριμένους ανθρώπους από κάθε υπόβαθρο, κι ας μην έχει διαβάσει ούτε μισό από τους τόμους που έγραψε ο προπάππους της.
Όλα τα παραπάνω δεν έχουν γραφτεί μόνο για τη σωστή προώθηση ενός προϊόντος, είναι πέρα για πέρα αληθινά.
Πρώτος καλεσμένος της ο Ρικ Όουενς. Φυσικά, ξεκίνησαν να μιλούν για ρούχα. Πού κατέληξαν όμως; Στο πώς το σώμα του έχει αλλάξει απ' όταν ήταν παιδί και έφηβος, στις δεκαετίες που έχει περάσει στα γυμναστήρια προσπαθώντας να αποκτήσει τους μυς που πρόσταζε όχι μόνο η κοινωνία αλλά και η εικόνα της τελειότητας, όπως ο ίδιος την είχε πλάσει στο μυαλό του. Κοιτώντας την κάμερα και, αναπόφευκτα, τον θεατή κατάματα, στα 62 του ο σχεδιαστής μίλησε για τη διαταραχή σωματικής δυσμορφίας που καθόρισε τόσο τον ίδιο από πολύ νεαρή ηλικία όσο και τον τρόπο που οι δημιουργίες του πέφτουν στο σώμα. «Πάντα στοχεύω στην παραμόρφωση και την υπερβολή. Το να παραμορφώνεις μια σιλουέτα είναι κάτι πολύ ουσιαστικότερο από το να ολοκληρώνεις ένα κέντημα που σου παίρνει ατελείωτες ώρες», είπε συγκεκριμένα.
Άλλος καλεσμένος, ο Ερίκ Καντονά, ο ποδοσφαιριστής που έχει συνδεθεί με δύο πράγματα: τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και τα σκάνδαλα. Το 1995, για παράδειγμα, έξαλλος με διαιτητή που τον απέβαλε, κλότσησε την μπάλα προς τις κερκίδες και χτύπησε έναν φίλαθλο στο πρόσωπο. Αργότερα συνελήφθη, δικάστηκε και καταδικάστηκε για εγκληματική επίθεση – έκανε έφεση και αθωώθηκε, βέβαια. Άλλη φορά, εξαιτίας προβληματικών δηλώσεων που έκανε, καταδικάστηκε σε 120 ώρες κοινωνικής εργασίας. Πώς έκλεισε το δικό του επεισόδιο; «Όταν οι γλάροι ακολουθούν μια τράτα, είναι επειδή πιστεύουν ότι οι σαρδέλες θα πεταχτούν στη θάλασσα». Και αποχώρησε, χωρίς να προσθέσει λέξη.
Όταν η Μπέλα Φρόιντ κάλεσε την Κέιτ Μος, μίλησαν για το «Moss effect», την ικανότητά της να κρατά ξύπνιους τους ανθρώπους γύρω της όταν ήθελαν να κοιμηθούν νωρίς. Απομυθοποίησαν τον χώρο της μόδας και τα στερεότυπα που τον αφορούν, παραδέχτηκαν πως, όντως, ένα άτομο έξω από αυτόν τον κόσμο δυσκολεύεται να καταλάβει ότι τα μοντέλα πράγματι εργάζονται σκληρά, επειδή η δική του πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετική. Μέχρι και η μητέρα της Μος αναρωτιόταν τι κάνει και κουράζεται, αφού «μοναδική σου υποχρέωση είναι να στέκεσαι μπροστά από μία κάμερα και να ποζάρεις». Και η ίδια, τώρα πια, το έχει αποδεχτεί. Δεν χρειάζεται να αποδεικνύεις σε όλους πόσο «δουλειά» είναι η δουλειά σου, δεν χρειάζεται όλοι να μπορούν να μπουν στη θέση σου.
Ακριβώς έτσι ένιωθε και ο Νικ Κέιβ. Γιατί, όταν ασχολείσαι με κάτι καλλιτεχνικό, ειδικά με τη μουσική, όλοι πιστεύουν πως απλώς αναζητάς έμπνευση. Η αλήθεια είναι, όμως, πως σε όποια κατάσταση κι αν βρίσκεσαι, όσο κι αν εκείνη τη στιγμή μπορεί να μην αναζητάς κάτι ιδιαίτερο, πρέπει να δίνεις το «παρών», να προσπαθείς. «Αλλιώς δεν θα γινόταν τίποτα», της είπε ξαπλωμένος στον καναπέ.
Στο «Fashion Neurosis» έχουν εμφανιστεί ως τώρα 17 άνθρωποι, από την ηθοποιό Κόρτνεϊ Κοξ μέχρι τον σχεδιαστή Στέφανο Πιλάτι. Ανάμεσά τους και η Princess Julia που έδωσε η ίδια στον εαυτό της αυτό το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο επειδή θεωρεί άδικο να γεννιούνται κάποιοι με τίτλους ευγενείας. «Κι εμείς, των κατώτερων τάξεων, θα έπρεπε να έχουμε αυτήν τη δυνατότητα. Έτσι το σκέφτομαι», είπε.
Πιο πρόσφατη καλεσμένη η Κέιτ Μπλάνσετ που βρήκε απελευθερωτικό το ότι υποδύθηκε έναν άντρα, συγκεκριμένα τον Μπομπ Ντίλαν σε μία από τις πιο εμβληματικές φάσεις της ζωής του, με μια κάλτσα στον καβάλο. Αμέσως άρχισε να κινείται διαφορετικά, να φέρεται διαφορετικά. Στην αρχή τής φάνηκε αλλόκοτο, μετά το συνήθισε και μπόρεσε να μπει στον ρόλο της. Προσπάθησε να απαρνηθεί την ταυτότητά της, να βγει από το γυναικείο σώμα της και να γίνει κάτι εντελώς άλλο. Αυτό κάνει κάθε φορά – δεν προσπαθεί να έρθει κοντά στον εκάστοτε χαρακτήρα και, τελικά, να τον κάνει δικό της, αλλά μεταμορφώνεται. «Δεν το σκέφτομαι καν μέχρι που με ρωτούν, και έχω την τάση να αποφεύγω τις ευθείες ερωτήσεις σχεδόν πάντα. Οπότε, ίσως αποφεύγω τα πάντα», εκμυστηρεύτηκε στην Μπέλα. Κι όλο αυτό ξεκίνησε από μία κουβέντα για το fitting σε ταινίες.
Φυσικά, σε όλο αυτό συμμετέχει και η Μπέλα Φρόιντ. Αυτό το «άνοιγμα ψυχής» είναι αμφίδρομο. Μιλά για τον πατέρα της, για το ότι δεν μπορεί να μείνει ολόγυμνη ούτε με τους ερωτικούς της συντρόφους επειδή αισθάνεται πως, με ένα εσώρουχο έστω, έχει τον έλεγχο. Ούτε στα σόσιαλ διστάζει να θίξει δικά της ζητήματα. «Αν είχα το τέλειο σώμα, δεν θα είχα γίνει ποτέ σχεδιάστρια», έγραψε στο Instagram. «Οι ανασφάλειες και η αμφισβήτηση του εαυτού μου είναι που με οδήγησαν στον κόσμο της δημιουργίας ενδυμάτων, κάπως έτσι αντιμετώπισα το πόσο με εξόργιζε η εμφάνισή μου, το πόσο λίγο με ικανοποιούσε. Μοιάζει με κακή αρχή, αλλά συχνά η ομορφιά γεννιέται μέσα από δοκιμασίες. Ως παιδί ποτέ δεν με ενδιέφερε να γίνω πριγκίπισσα. Η πιο κοντινή μου επαφή με το ροζ ήταν η εμμονή μου με ένα πουκάμισο που δάνεισε μια συμμαθήτριά μου όταν ήμασταν οχτώ, σε μια άθλια καλοκαιρινή κατασκήνωση στην Ουαλία. Τα μικρά ροζ και λευκά τετραγωνάκια, ο στρωτός γιακάς και οι αυστηρές αναλογίες ήταν αρκετά αγορίστικα για μένα και μου έβγαζαν μια γοητεία. Όταν βλέπω μικρά κορίτσια ντυμένα με εξωφρενικά ρούχα στην καθημερινότητά τους, π.χ. στο μετρό, αναρωτιέμαι πώς συμπεριφερόμουν εγώ σε αυτό το κομμάτι όταν ήμουν παιδί».
Η Μπέλα Φρόιντ δεν έχει ένα ακόμα podcast· μας βάζει να παρακολουθήσουμε ενδιαφέρουσες συνεδρίες ψυχανάλυσης με διακεκριμένους ανθρώπους από κάθε υπόβαθρο, κι ας μην έχει διαβάσει ούτε μισό από τους τόμους που έγραψε ο προπάππους της. «Βέβαια, έχω διαβάσει όλα τα κόμικς», παραδέχεται με χιούμορ (και στα βίντεο, και σε συνέντευξη στους «NY Times»).
