«Κύριε Δένδια…
Αισθάνομαι έντονα την ανάγκη, ως μέλος αυτής της κοινωνίας να σας απευθύνω κάποιες εύλογες, πιστεύω, απορίες μου που αποζητούν τις δικές σας απαντήσεις.
Είμαι μια από αυτούς που βρίσκονται κάθε φορά στο χώρο διαμαρτυρίας του μαρτυρικού και πολύπαθου Συντάγματος, μαζί με χιλιάδες απελπισμένους συμπολίτες μου. Και κάθε φορά αισθάνομαι υπερήφανη και χαίρομαι βλέποντας τόσα νέα παιδιά στους δρόμους να ανησυχούν, να αγωνίζονται, να σηκώνουν με πείσμα τη γροθιά τους, να ενώνουν τις φωνές τους μαζί με εμάς, τις παλαιότερες γενιές. Τι πιο παρήγορο για όλους μας αλήθεια! Τους καμαρώνω, και νιώθω μέσα μου μια σιγουριά, τη ζεστασιά που εκπέμπει η παρουσία τους, και την ελπίδα ότι αυτοί θα τα καταφέρουν.
Αυτό που με λυπεί βαθύτατα, αφορά βέβαια όλο τον αγωνιζόμενο λαό, επικεντρώνομαι ωστόσο στη νεολαία, σε αυτό το ευαίσθητο κομμάτι των συμπολιτών μου γιατί με αυτό συγχρωτίζομαι και αυτό υπηρετώ στην καθημερινότητά μου μέσα από την εκπαίδευση, τα τελευταία 30 χρόνια. Μπορεί όλα αυτά τα νέα παιδιά που κάθε φορά συναντώ στους δρόμους να μην πέρασαν από τα δικά μου χέρια, αλλά αυτό δεν έχει καμιά απολύτως σημασία, για τους εκπαιδευτικούς η νεολαία μας είναι τα παιδιά της καρδιάς μας! Άλλωστε, τι να λέμε τώρα; Σε αυτό το κομμάτι της κοινωνίας μας δεν είναι στραμμένη η προσοχή όλων μας; Για αυτούς δεν αγωνιζόμαστε; Σ΄αυτούς δεν ανήκει το μέλλον;
Θλίβομαι βαθύτατα, κύριε Δένδια, όταν βλέπω αυτά τα παιδιά να υφίστανται και να υπομένουν αυτόν τον απαίσιο, ανελέητο και ιδιαίτερα επικίνδυνο πόλεμο των δακρυγόνων, των ασφυξιογόνων και όλων αυτών των καρκινογόνων αερίων που τα αναγκάζετε να εισπνέουν. Και κάθε φορά αισθάνομαι ότι στέλνετε τα παιδιά μας σε θαλάμους αερίων, σαν να ‘χουν κάνει κάτι κακό και πρέπει να πληρώσουν «θανάσιμα» για τις πράξεις τους. Δυστυχώς λυπάμαι που δεν είστε παρών να δείτε τα κοκκινισμένα μάτια τους, τα πασαλειμμένα με μαλόξ πρόσωπά τους και τις αντιασφυξιογόνες μάσκες, που τις περισσότερες φορές τις βγάζουν και τις προσφέρουν προκειμένου να εξυπηρετήσουν κάποιον μεγαλύτερο. Και μια και αναφέρομαι σ΄αυτό, νιώθω την ανάγκη, μέσα από αυτές τις γραμμές, να ευχαριστήσω μέσα απ΄την καρδιά μου, το νεαρό παιδί που στις 26 Σεπτεμβρίου, γωνία Άμαλίας και Όθωνος, τη στιγμή που πνιγόμουν, μου έβαλε στα χέρια μου τη μάσκα του και έφυγε τρέχοντας, και τα άλλα παιδιά που μου έδωσαν το δικό τους λιγοστό μαλόξ, όσο τους είχε απομείνει, και με βοήθησαν τις δύσκολες εκείνες στιγμές.
Και σας ερωτώ –και θέλω απαντήσεις–, κύριε Δένδια:
Αυτή η αντιμετώπιση αξίζει άραγε σε αυτά τα παιδιά; Θαρρείς και δεν τους φτάνει η ανεργία που τους μαστίζει; Δεν τους φτάνει που πληρώνουν δικά μας λάθη; Πρέπει να τα τιμωρούμε κιόλας και να τα αντιμετωπίζουμε σαν «τα παλιόπαιδα» που τολμούν να διαμαρτύρονται; Ή μήπως επιδιώκουμε με κάθε τρόπο να τα διώξουμε κι αυτά, όσα απέμειναν, μακριά απ΄τον τόπο τους;
Ένα θέλω να σας ρωτήσω: Γιατί δεν σταματάτε αυτό το άκρως επικίνδυνο φαινόμενο εδώ και τώρα; Απαντήστε μου γιατί! Και ακόμα, ερωτώ ξεκάθαρα, ως πολίτης και ψηφοφόρος αυτής της χώρας: Με τις δικές σας διαταγές και με τις ευλογίες της ηγεσίας του κράτους γίνονται αυτά; Ή μήπως κάποιοι δρουν αυθαίρετα; Η αυθαιρεσία είναι σοβαρό παράπτωμα που –θα έπρεπε να– τιμωρείται αυστηρά. Ποιοι είναι αυτοί που πολεμούν και φοβερίζουν τα παιδιά μας και γιατί; Δεν αποτελούν τάχα μέλη της ελληνικής κοινωνίας αυτοί; Τι μπορεί να εξυπηρετούν τέτοιου είδους καταστροφικές και αποτρόπαιες τακτικές; Εκτός από το να βλάπτουν αυτά τα παιδιά, σωματικά και ψυχικά; Εκτός από το να τα αποκαρδιώνουν και να τα κάνουν να νιώθουν ανεπιθύμητα στην ίδια τους τη χώρα;
Αυτό που έχουν ανάγκη τα παιδιά μας αυτή τη στιγμή, ξέρετε τι είναι, κύριε Δένδια; Να ανοίξετε τους κρουνούς του ΟΞΥΓΟΝΟΥ και να τα αφήσετε να αναπνεύσουν! Γιατί ΠΝΙΓΟΝΤΑΙ! ΤΑ ΠΝΙΓΕΤΕ!
Οι μαθητές μου περιμένουν να τους απαντήσω. Βοηθήστε με σ΄αυτό σας παρακαλώ, κύριε Δένδια. Για να μπορούμε όλοι μας να κοιτάζουμε τα παιδιά μας στα μάτια.
Γιούλη Πεζοπούλου - Διευθύντρια 2ου Γυμνασίου Γλυκών Νερών»
