Ο ίδιος καλλιέργησε την εικόνα του «αντιρρησία συνείδησης», που δεν του άρεσαν τα λογοτεχνικά, κοινωνικά ή πολιτικά κουτιά του συστήματος. Οι άνθρωποι που τον αγάπησαν τον περιγράφουν ως ιδιότροπο, μα δικαιολογούν το κυνικό και απότομο πρόσωπό του‧ το ότι δεν χάριζε τα λόγια του, δεν φοβόταν να μιλήσει σκληρά και είχε μια επιθετική ειλικρίνεια που προερχόταν από βαθιά τραύματα‧ το ότι ήταν μεν απροσπέλαστος, αλλά όχι κακοπροαίρετος.
Όμως υπάρχουν και αυτοί που αναγνωρίζουν μεν το έργο του αλλά δεν δέχονταν ελαφρυντικά όταν δάγκωνε λεκτικά, έβριζε, πρόσβαλλε, διέβαλλε ή έδειχνε να ευχαριστιέται να ταπεινώνει τους άλλους. Αν δεν ήταν ποιητής, θα δεχόμασταν, λένε, κάτι τέτοιο; Αν δεν ήταν αναγνωρίσιμος, θα τον έπαιρνε να είναι έτσι οπουδήποτε αλλού εκτός απ’ το προσωπικό του περιβάλλον; Που και εκεί κακοποιητική θα θεωρούνταν η συμπεριφορά του.
Έχει γραφτεί ότι από το έργο του προκύπτει πως ήταν ένας στερημένος, βαθιά πληγωμένος, τρυφερός και πνευματικός άνθρωπος – σαν να κρατούσε μια ισορροπία με τον δημόσιο, καθόλου τρυφερό λόγο του. Κοινό χαρακτηριστικό των ποιημάτων και των καθημερινών του λόγων ήταν η κακία, άλλες φορές υπόγεια, άλλες φορές ωμή. Συνεχώς αυτοαναιρούνταν. Δείχνει να μη ζητιανεύει συμπάθεια, αλλά παραπονιέται για την απόρριψη.
Δεν μοιάζει με κανέναν άλλον ποιητή. Η Θεσσαλονίκη είναι παντού, σαν φάντασμα που τριγυρνά στα ποιήματά του, όπως και ένας έντονος, προσωπικός ερωτισμός. Ήταν ανοιχτά ομοφυλόφιλος σε μια εποχή που αυτό ήταν απόλυτα ταμπού στην Ελλάδα, όμως έδειχνε και ομοφοβικός. Ποτέ δεν το δήλωσε με «πολιτικό» τρόπο, αλλά τα ποιήματά του είναι γεμάτα με αντρικές μορφές, καταπιεσμένο έρωτα, υπόγεια επιθυμία και απόρριψη. Δεν μπήκε ποτέ στη mainstream «γκέι λογοτεχνία» αλλά ούτε και στον ετεροκανονικό κανόνα – ήταν κάπου στη μέση. Η ποίησή του χαρακτηρίζεται από έντονο ερωτισμό και συχνά υπόγειες αναφορές στην ομοφυλοφιλία, σε μια εποχή που τέτοια θέματα θεωρούνταν ταμπού. Ο ίδιος αρνήθηκε να χαρακτηρίσει την ποίησή του ως «ομοφυλόφιλη», θεωρώντας ότι αυτό περιόριζε το έργο του.
Ίδρυσε το περιοδικό «Διαγώνιος», που έγινε καταφύγιο για φωνές που δεν έβρισκαν θέση αλλού.
Στο σημερινό ηχητικό ντοκιμαντέρ ο Άρης Δημοκίδης εμπλουτίζει το αρχικό υλικό από τη «Σκληρή αλήθεια για τον Ντίνο Χριστιανόπουλο» με νέες συνεντεύξεις και νέες πληροφορίες, δίνοντας νέες πλευρές. Ερευνά πιο αναλυτικά τον Ντίνο Χριστιανόπουλο, συνεχίζοντας τον προβληματισμό σχετικά με το ότι ο Χριστιανόπουλος δεν ήταν εύκολος άνθρωπος ούτε και «συμπαθής» με την κλασική έννοια στους άλλους, ήταν όμως ταυτόχρονα γνωστός και καταξιωμένος για την ποίησή του, και αν αυτό ήταν μια εικόνα ή η αλήθεια του.
Ενός λεπτού σιγή
Ας υποθέσουμε πως ήμουνα άτιμος
ας υποθέσουμε πως ήμουνα ποταπός
ας υποθέσουμε πως ήμουνα κακοήθης
ας υποθέσουμε πως ήμουνα κίναιδος
ας υποθέσουμε πως ήμουνα παλιάνθρωπος
ας υποθέσουμε πως ήμουνα βρωμιάρης
ας υποθέσουμε πως ήμουνα ύπουλος
ας υποθέσουμε πως ήμουνα σιχαμένος
ας υποθέσουμε πως ήμουνα τιποτένιος
Ε, λοιπόν —
δεν άξιζα ούτε ενός λεπτού σιγή;
Μιλούν:
Γιώργος Κορδομενίδης, εκδότης «Εντευκτηρίου»
Θωμάς Κοροβίνης, συγγραφέας
Αντώνης Μποσκοΐτης, δημοσιογράφος & θεατρικός συγγραφέας
Χρήστος Παρίδης, δημοσιογράφος LiFO
Στάθης Τσαγκαρουσιάνος, δημοσιογράφος & εκδότης LiFO
Γιώργος Χρονάς, ποιητής & εκδότης «Οδός Πανός»
Συνεργάτις περιεχομένου: Ελένη Καλέση
**Μουσική επένδυση: Nalyssa Green / Pan Pan / New*Deal / Teo x3 / Petros Satrazanis / Epidemic Sound
***Τα αποσπάσματα απ’ την ΕΡΤ προέρχονται απ’ το Αρχείο της ΕΡΤ, το οποίο ευχαριστούμε θερμά για την άδεια χρήσης
