Τα πιάνα μου είναι σαν άντρες

Πριν από μερικά χρόνια σε μια μαγική βραδιά στο Μέγαρο Μουσικής, η Μιτσούκο Ουσίντα, μια από τις κορυφαίες πιανίστριες της εποχής μας που γεννήθηκε στην Ιαπωνία, σπούδασε στη Βιέννη και ζει στο Λονδίνο, χάρισε σε όσους από εμάς παρακολουθήσαμε τη συναυλία της μια σπάνια εμπειρία με έργα Μπετόβεν.

Γνωστή σε όλο τον κόσμο, συνδέθηκε με την ερμηνεία έργων Μότσαρτ και Σούμπερτ. Πριν από λίγες μέρες έδωσε μια απολαυστική συνέντευξη στην "Guardian", με αφορμή τη συναυλία της στο Royal Albert Hall, στο οποίο επέστρεψε μετά από 20 χρόνια, αλλά και τις εμφανίσεις που πρόκειται να κάνει στο Φεστιβάλ του Εδιμβούργου, στις 11 και 13 Αυγούστου.

Μίλησε για τα πιο αγαπημένα της αντικείμενα, τα πιάνα της, τα οποία δε θεωρεί ακριβώς .... αντικείμενα, αλλά και για τα μαλλιά της και τις πιέτες των ρούχων που δε σιδερώνονται. Απολαύστε μια μικρή σταχυολόγηση.

"Καμιά φορά, εκεί που είμαι συγκεντρωμένη στα πλήκτρα, πιάνω τον εαυτό μου να κοιτάζει μια γυναίκα με κόκκινο φόρεμα και κουδουνιστά κοσμήματα στην πρώτη σειρά. Σε ποσοστό 95% υπάρχει πάντοτε στην πρώτη σειρά μια γυναίκα με κόκκινο φόρεμα. Εχω δοκιμάσει να παίξω κρατώντας κλειστό το ένα μάτι για να μη το βλέπω, αλλά αυτό είναι κάτι πολύ δύσκολο. Το χρώμα αυτό είναι ανησυχητικό, όπως και για έναν ταυρομάχο".

"Η ζέστη επίσης είναι ένα άλλο θέμα όταν παίζεις. Ο ιδρώτας κάνει τις πιέτες των ρούχων να ισιώνουν και οι πιέτες δεν επανέρχονται ποτέ με το σίδερο, είναι ρούχα για πέταμα. Το χειρότερο συμβαίνει με τα μαλλιά μου. Ζεσταίνομαι αφάνταστα. Εχω σκεφτεί να τα κόψω, αλλά δεν πρέπει ποτέ να αποσπάς την προσοχή του κοινού με κάτι τέτοιο. Το κοινό πρέπει να νοιώθει ασφαλές, όχι να σκέφτεται αν θα δει το εσώρουχό σου, αν συμβεί ένα ατύχημα με τις τιράντες σου. Ευτυχώς δε συμβαίνει το ίδιο με τα πλήκτρα του πιάνου πιά. Είναι πλαστκά, όχι από ελεφαντόδοντο και δεν κολλάνε. Ευτυχώς".

"Υπάρχουν στιγμές που μου αρέσει να μην κάνω τίποτα. Να κάθομαι και να κοιτάζω τη θάλασσα, δεν έχει σημασία ποια θάλασσα. Μου αρέσει να κολυμπώ σε αλμυρό νερό".

"Οταν είμαι στο σπίτι μου, όλη μέρα τριγυρνώ γύρω από τα πιάνα μου. Τα δάχτυλά μου δεν κουράζονται ποτέ. Το κεφάλι, οι ώμοι και η πλάτη μου θέλουν ξεκούραση".

"Αυτή την εποχή έχω τέσσερα πιάνα, όλα Steinways. Το ένα το αποκαλώ "Oldie" επειδή το γεννήθηκε το 1962. Εγώ το αγόρασα το 1982. Τώρα είναι γεμάτο από νέα κομμάτια, αλλά το σώμα του είναι το ίδιο. Ολα τα πιάνα μου

είναι σαν ανθρώπινα όντα. Και φυσικά είναι όλα τους άνδρες. Το δεύτερο που αποκαλώ απλώς με τον αριθμό "2" είναι ιδανικό για εξάσκηση. Το τρίτο το ονόμασα "το αγόρι από το Μόναχο ", είναι το είδος εκείνο του άνδρα που θα οδηγήσει ένα σπορ αυτοκίνητο. Το τέταρτο είναι το πιο νεαρό, είναι στις πάνες ακόμα και εκπαιδεύεται".

"Είμαι εξαρτημένη από το Σουντόκου. Είμαι τέρας. Ακονίζω το μυαλό μου, αλλά συναισθηματικά δε με αγγίζει καθόλου. Αυτό θα μπορούσε να συμβεί με ένα μυθιστόρημα, αλλά συνήθως είναι πολύ μεγάλο. Η ποίηση είναι μια χαρά".

"Η συμβουλή που θα έδινα στους νέους μουσικούς είναι: Ακούστε. Κρατήστε τα αυτιά σας ανοιχτά".

"Ολοι με ρωτούν με ποιο τρόπο φροντίζω τα χέρια μου. Πολύ απλά δεν τα φροντίζω. Το χειμώνα όταν σκάνε, βάζω βαζελίνη. Είναι φθηνή και κάνει τη δουλειά της τέλεια".

*****