My first tic tac of all your seconds

«Ήθελα να σε κάνω ευτυχισμένη. Ήθελα να σου πάρω ένα δώρο. Ένα δώρο πολύ ακριβό, για να σε κάνω πολύ ευτυχισμένη. Το ρολόι μου κολλάει. Είναι καλό ρολόι. Δεν είναι χαλασμένο, το πήγα στον τεχνίτη. Λέει πως δεν μπορεί να καταλάβει γιατί κολλάει. Επίσης με ρώτησε γιατί πάει 20 λεπτά μπροστά. Του απάντησα πως η πραγματικότητα πάει 40 λεπτά πίσω. Εσύ αγάπη μου, δεν έχεις ρολόι;»

Ένας άντρας βρίσκεται σε αναμονή, εγκλωβισμένος σε έναν μη-τόπο, ένα μέρος χωρίς χαρακτήρα και ιστορία. Ένας ιδιότυπος εστέτ που διατηρεί τη δική του λογική μέσα στο χάος, με την ελπίδα ότι θα βγει αρτιμελής από αυτό. Επιθυμία του είναι να συναντήσει Εκείνη. Εκείνη με την οποία μοιράζεται την ίδια απόσταση, τον δρόμο και τον χρόνο, παραβλέποντας τον μικρό ή τον μεγάλο πόλεμο που συντελείται γύρω του. Ίσως γιατί το αίμα που τρέχει δεν είναι το δικό του. Ακόμα.

Η παράσταση αποτελεί ένα σχόλιο διαρκείας, βασισμένο στην ιδέα μιας ωρολογιακής βόμβας που, ενώ την ακούμε, τη νιώθουμε να χτυπάει, ωστόσο νομίζουμε πως δε θα σκάσει ποτέ - ίσως γιατί έχουμε πειστεί ότι οι ενώσεις της έχουν φθαρεί από τον χρόνο. Έχει ως αφετηρία τη σύγχρονη πραγματικότητα της Ελλάδας ιδωμένη υπό το πρίσμα της χιλιομετρικής απόστασης. Όσο ο χρόνος στην χώρα κυλάει στο mute, τόσο η ένταση της βίας κλιμακώνεται. Όσο η ένταση της βίας κλιμακώνεται, τόσο οι πολίτες τη συνηθίζουν, την εντάσσουν στη λογική τους. Αθόρυβα και ανώδυνα, σε ξεχασμένους σκοτωμούς, χωρίς εκρήξεις. Πολιτισμένα.

Σύλληψη - Κείμενο - Σκηνοθεσία: Ειρήνη Σουργιαδάκη
Μετάφραση στα αγγλικά: Γιάννης Στεφάνου
Σκηνογραφία - Κοστούμια: Δήμητρα Λιάκουρα, Περικλής Πραβήτας
Ηχοτοπίο: Βικτώρια Νταρίλα
Φωτισμοί: Χριστίνα Θανάσουλα
Video trailer: Πέτρος Πρωτοπαπάς
Φωτογραφίες: Περικλής Πραβήτας