Νέοι Δημιουργοί και Αναδημιουργοί (Ι)

Θεσμός πλέον για την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών, ο, καθιερωμένος από το 2011, θεματικός κύκλος «Νέοι Δημιουργοί και Αναδημιουργοί» εγκαινιάζεται φέτος με την συναυλία που δίνει η Ορχήστρα υπό την μουσική διεύθυνση του Λουκά Καρυτινού, την Παρασκευή 7 Μαρτίου, στις 20.30, στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, παρουσιάζοντας σε πρώτη εκτέλεση το έργο Υ-87-ΧΙΙ13 του 26χρονου συνθέτη Γιάννη Αγγελάκη και συστήνοντας στο κοινό τη νεαρή φλαουτίστα Θεοδώρα Ιορδανίδου ως σολίστ του λεπταίσθητου Κοντσέρτου για Φλάουτο του Ζακ Ιμπέρ.

Το πρόγραμμα ολοκληρώνεται «εκρηκτικά» με την κορυφαία Πέμπτη Συμφωνία του Σεργκέι Προκόφιεφ. Γεννημένος το 1988 στην Θεσσαλονίκη, ο Γιάννης Αγγελάκης έχει ήδη στο ενεργητικό του σημαντικές διακρίσεις όπως π.χ. το πρώτο βραβείο στον Διεθνή Διαγωνισμό Σύνθεσης (2012) «Τόρου Τακεμίτσου». Τα τελευταία τρία χρόνια ζει στις ΗΠΑ όπου εργάζεται και συνεχίζει τις σπουδές του-από το 2013 εκπονεί διδακτορική διατριβή πάνω στη Σύνθεση στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης. Αναγνωρίζοντας ως κύριες πηγές έμπνευσής του τη φιλοσοφία και το θέατρο, ο ίδιος δίνει μερικά εννοιολογικά κλειδιά για την προσέγγιση από τον ακροατή του καινούριου του έργου Υ-87-ΧΙΙ13 που γράφτηκε κατά παραγγελία της Κ.Ο.Α.:

Το υπερβατικό («Γεμίζουμε ενέργεια και περιμένουμε την έκρηξη που έρχεται»). Το απόκοσμο («Αυτές οι πολύ ψηλές νότες στα έγχορδα στο φινάλε που κρέμονται, που αιωρούνται»). Το παιχνίδι μεταξύ της πραγματικότητας και του ονείρου μας («Στο τέλος μόνο το δεύτερο μένει»). Με μουσικές σπουδές στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης και στο Ωδείο του Λουξεμβούργου, η φλαουτίστα Θεοδώρα Ιορδανίδου έρχεται κατευθείαν από την Συμφωνική της Νυρεμβέργης όπου κάνει αυτό τον καιρό την πρακτική της, για να ερμηνεύσει ένα από τα κορυφαία, δημοφιλέστερα και απαιτητικότερα έργα του ρεπερτορίου του φλάουτου. Το Κοντσέρτο για Φλάουτο του Ζακ Ιμπέρ, γραμμένο το 1933 για τον θρυλικό βιρτουόζο του φλάουτου, καθηγητή στο Ωδείο των Παρισίων, Μαρσέλ Μουάζ, χαρακτηρίζεται από ισορροπία ανάμεσα στον λυρισμό και την ειρωνία, αβίαστη μελωδικότητα, ερεθιστικές συνηχήσεις, διαυγή ενορχήστρωση και μορφολογική σαφήνεια.

Όλα αυτά ήταν άλλωστε στις πρωταρχικές επιδιώξεις του Γάλλου συνθέτη που είχε κάποτε πει «προσπάθησα να δώσω στα μουσικά όργανα θέματα που αντιστοιχούσαν στις ηχητικές τους ιδιότητες και σέβονταν τις εκφραστικές τους δυνατότητες». Ως έναν «ύμνο στον ελεύθερο και ευτυχισμένο Άνθρωπο, στις δημιουργικές του δυνάμεις, στο αγνό και ευγενές πνεύμα του», είχε περιγράψει ο Προκόφιεφ την Πέμπτη Συμφωνία του, η οποία γράφτηκε το 1944, σε αρμονικές συνθήκες οικογενειακής ηρεμίας και επαγγελματικής καταξίωσης. Η Συμφωνία που έμελε να αποδειχτεί σταθμός στο έργο και στην ζωή του πρωτοπαρουσιάστηκε στην μεγάλη αίθουσα του ωδείου της Μόσχας, υπό την μουσική διεύθυνση του ίδιου του συνθέτη, τον χειμώνα του 1945, μια ιστορική βραδιά που οι στρατιώτες της φρουράς της Μόσχας γιόρταζαν απέξω με ενθουσιασμό το πέρασμα του Κόκκινου Στρατού από τον ποταμό Βιστούλα της Πολωνίας και την ακάθεκτη προέλασή του προς την Γερμανία.