«Όπου υπάρχουν πολλοί αγράμματοι άνθρωποι, εκεί πυροδοτείται ευκολότερα ο ρατσισμός. Eίχα δει μια εκπομπή της Σεμίνας Διγενή, η οποία εμφάνιζε όλες τις Aλβανίδες ως πουτάνες. Σ’ όλη την εκπομπή έδειχνε τα οπίσθια μιας πουτάνας που περπατούσε στο δρόμο. Tο γεγονός ότι μια καταξιωμένη δημοσιογράφος κάνει μια σαφώς ρατσιστική εκπομπή σημαίνει κάτι. Σημαίνει ότι στην Eλλάδα υπάρχει ένα ισχυρότατο ρατσιστικό ρεύμα».
Εγώ δεν... Ο συγγραφέας Βασίλης Αλεξάκης αναλύει αυτό που δεν παραδεχόμαστε.
«Έχουμε μείνει στο ‘74 και περιμένουμε να ξημερώσει το ‘81”.
Ο Παρασκευάς Αυγερινός, ιστορικό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, περιγράφει το déjà vu του Κινήματος.
«Όπως το πάρει κανείς. Εμένα μου φαινόταν ανέκδοτο ο Χριστόδουλος, που έλεγε ανέκδοτα. Για πολλούς είναι μια φυσιολογική ιστορία. Και οι τρανσέξουαλ κάνουν σχέσεις».
Ο Πάνος Χ. Κούτρας, σκηνοθέτης της ταινίας Στρέλλα με θέμα των έρωτα για μια τρανσέξουαλ, απαντά στην παρατήρηση ότι η υπόθεση ακούγεται λίγο σαν ανέκδοτο για το μέσο θεατή.
«Παλιά, στην Αριστερά, καταγγέλλαμε την αστική παιδεία. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη μπούρδα απ’ αυτό. Είναι ένα από τα λάθη μας, να το ξέρετε».
Ο Λεωνίδας Κύρκος για τις φούσκες του αριστερού παρελθόντος.
«Στο Λονδίνο υπάρχει μια μεγαλύτερη ανεκτικότητα απέναντι στο διαφορετικό, είτε αυτό είναι άλλες θρησκείες, άλλες φυλές, άλλη σεξουαλικότητα. Απ’ την άλλη πλευρά, στην Αθήνα υπάρχει μικρότερη οικονομική ανισότητα, δεν βλέπεις τόσο φτωχικές συνοικίες δίπλα σε τόσο πλούσιες και σίγουρα πολύ λιγότερη βία, ιδίως ανάμεσα σε εφήβους, που είναι αυτό τον καιρό το μεγάλο θέμα στο Λονδίνο».
Ο συγγραφέας Πάνος Καρνέζης που ζει στο Λονδίνο κάνει το crash test δύο
πόλεων.
«Σιγά σιγά έγινε σαφές πως ο Μπους ήταν αλλόκοτος και εν τέλει επικίνδυνος... Το κόλπο του Μπους ήταν ότι είχε περάσει την αντίληψη πως όποιος του πήγαινε κόντρα δεν ήταν πατριώτης. Σιγά σιγά ο κόσμος το συνειδητοποίησε».
Η Τζόαν Μπαέζ για τον Πρόεδρο που την ξανανέβασε στη σκηνή.
«Ανάμεσα στην Αμερική του Μπους και στη σημερινή Κίνα, ποια είναι πιο τρομακτική;».
Ο Μισέλ Λακόστ, γιος του ιδρυτή της διάσημης φίρμας, σε ερωτήματα με εύκολες απαντήσεις.
«Είχα υποτιμήσει πολύ τι θα μπορούσαν να κάνουν οι εταιρείες για να καταστρέψουν ένα ανθρωπιστικό σχέδιο».
Ο Νίκολας Νεγκρεπόντε, εμπνευστής του λαπ-τοπ των 100 δολαρίων, μετράει τις τρικλοποδιές των πολυεθνικών της νέας τεχνολογίας.
«Φοβάμαι πως έχει επικρατήσει η άποψη ότι η Επίδαυρος είναι ιερός χώρος που δεν σηκώνει πειραματισμούς. Γιουχάρουν αν ανάψει κάποιος ηθοποιός τσιγάρο στη σκηνή, λες και είναι εκκλησία και διαπράττεται το φοβερό αμάρτημα. Εγώ πιστεύω ότι πρέπει να προσεγγίζουμε με νέο τρόπο τα κείμενα. Αλλιώς, ας κάτσουμε σπίτι μας να τα διαβάσουμε. Η “λογοκρισία” οδηγεί σε βαρετά ανεβάσματα».
Η Σμαράγδα Καρύδη δυσφορεί με τους «Ταλιμπάν» της τέχνης.
«Ελπίζω ο επόμενος Πρόεδρος των ΗΠΑ να είναι κάποιος με τον οποίο θα μπορούμε να συνομιλήσουμε, να μην είναι μέθυσος, να σέβεται τον κόσμο, να μην είναι τρελός».
Ο Ούγκο Τσάβεζ, αισιοδοξώντας «ζωγραφίζει» τον Τζορτζ Μπους.
σχόλια