Ωςγνωστόν, τριάντα άτομα του λεγόμενου«Χώρου» πήγαν στο θέατρο που επρόκειτονα ανεβεί ένα έργο για την Κούνεβα καιτο ψιλοβανδάλισαν, ακυρώνοντας τηνπρεμιέρα. Το σκεπτικό τους: δεν επιτρέπεταισυμβιβασμένοι αστοί, σαν το συγγραφέατου έργου Μισέλ Φάις, να κάνουν μπίζνατα βάσανα των αδυνάμων. Η ίδια η Κούνεβαέγραψε ένα ιδιόχειρο σημείωμα, ζητώνταςτους να αφήσουν την Τέχνη ελεύθερη.Ουσιαστικά, τους ζήτησε να κουλάρουνλίγο, γιατί το παραξήλωσαν.
Τονπερασμένο Δεκέμβρη έγραφα ότι η οργήτων παιδιών είναι καρπός μιαςπαλιοκατάστασης και είναι φυσικό μαζίμε τα ξερά να καίγονται και τα χλωρά.Κανείς δεν χαίρεται με την καταστροφήτου περιπτέρου μιας γριάς γυναίκας,αλλά, πριν τον βγάλουν οι φλόγες απ' τολήθαργο, καλό είναι να ξέρει σε τιδιεφθαρμένο κράτος ζει και, τουλάχιστον,να μην κάνει τον έκπληκτο. Όμως, το αίτηματου Δεκέμβρη (που έγινε κι αυτό καραμέλατων media)δεν έχει καμιά σχέση με τη θολούρα τηςτελευταίας χειρονομίας.
Καταρχάς,τα περί μπίζνας είναι φαιδρά. Τα έσοδαθα πήγαιναν όλα στην Κούνεβα, αλλά καινα μην πήγαιναν, μιλάμε για ένα θεατράκιελάχιστων θέσεων με εργασία σχεδόνεθελοντική.
Μετάείναι η τύφλα. Τα 30 άτομα επιχείρησαννα κόψουν ένα έργο (σαν τους παλιούςκαλούς συνταγματάρχες), χωρίς να τοξέρουν. Το έχω διαβάσει (σήμερα βγήκεσε αυτόνομη έκδοση, από τον εκδοτικόοίκο Πατάκη, ο οποίος μάλλον τα δικά τουλεφτά θα τα κρατήσει για τις αποζημιώσειςόσων απολύει εντελώς κυνικά!) και δενκόπηκα. Είναι ένας μονόλογος χωρίςδραματικό κυματισμό, χωρίς να σχηματίζεταιένα αυτόνομο ποιητικό πρόσωπο, γραμμένοεν θερμώ και προορισμένο να ξεχαστεί.Αλλά είναι ένα κείμενο καλών προθέσεων,που αποτυγχάνει όχι από ανηθικότητααλλά από έλλειψη μαστοριάς. Κι εν πάσηπεριπτώσει, είναι μια δοκιμή τέχνης.Που κρίνεται από τη δύναμη που έχει νασυγκινεί και να ανοίγει το μυαλό τωνανθρώπων, και όχι από το εάν ο συγγραφέαςτου θα βγάλει κάτι από τα ποσοστά.Υπάρχουν έργα τέχνης που βελτίωσαν τονκόσμο, κάνοντας πλούσιους τους δημιουργούςτους. Είναι σάπιος ο Μοτσαρτ; Ο Μπρεχτ;Ο Μπομπ Ντύλαν; Ή όλοι οι καλλιτέχνεςπρέπει να ζεσταίνονται πάνω από μπουκάλιαβραστό νερό σαν το Σατί, για να είναιέντιμοι;
Ότανμια άλλη ομάδα πήγε σε ένα πάρτι υπέρτης Κούνεβα στο Bios,το διέκοψε και διαμαρτυρήθηκε (χωρίςτραμπουκισμούς), είχα πει ότι έχουν καικάποιο δίκιο. Αυτά όλα τα πάρτι και οισυναυλίες υπέρ του έθνους, της Κύπρου,των αδυνάτων και της Αφρικής είναισυνήθως ψιλοαπάτη. Τρεις το λάδι, τρειςτο ξύδι, 80% τα νετ έξοδα της μπάντας («όχιτα δικά μου») και τελικά, όπως είχαδιαβάσει στον «Economist»,μετά βίας το 10%-15% των κερδών πάει στουςανυπεράσπιστους. Σου λέει, αν θέλεις ναμαζέψεις λεφτά για την Κούνεβα, αρκέσουστο εισιτήριο - τι θέλεις και πουλάςποτά; Fairenough.Όμως εδώ δεν επρόκειτο για ένα κλαμπαλλά για ένα έργο Τέχνης. Η διαφορά είναιθεμελιώδης. Δεν είναι τα λεφτά αλλά ταλόγια που θα μείνουν. Αν μείνουν.
Αναγνωρίζωότι οι καιροί είναι κάπως ορμητικοί γιατέτοιες «λεπτομέρειες». Όμως έτσιγεννιέται ένας νέος ανάστροφοςκομφορμισμός - αυτήν τη φορά από τη μεριάτου Χώρου. Κάτι οι αντιεξουσιαστικέςφάπες στο gaypartyστα Εξάρχεια, κάτι η λογοκρισία ακόμακαι των ελάχιστα κριτικών σχολίων στοindymedia(και για την υπόθεση Κούνεβα) δείχνουνότι υπάρχει καιρός να σπέρνεις καικαιρός να θερίζεις. Δεν είναι, ούτεμπορεί να είναι κάθε μέρα Δεκέμβρης,και η οργή για να βλαστήσει θέλει χώμα,όχι μόνο φωτιά. Θέλει ψυχραιμία, σκέψη,σοβαρότητα, επιχειρήματα. Όταν η ίδιαη γυναίκα που τη θεωρείς δική σου,φτύνοντας κυριολεκτικά όποιον τηναγγίξει, σου λέει να βάλεις το μαχαίριστο θηκάρι γιατί «η τέχνη πρέπει ναείναι ελεύθερη», μάλλον σου δείχνειευγενικά πόσο ανίδεος και μονοκόμματοςείσαι για να την υπερασπίζεσαι.
Ευτυχώςπου το έργο δεν είναι τίποτα σπουδαίο.Αλλιώς, θα μιλάγαμε για τραγωδία τηςλογικής.
σχόλια