Το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στον νου βλέποντας την αυτοκρατορική συνέντευξη του Παπανδρέου στο αφρικανικό εθνικό δίκτυο ήταν αυτά τα σχέδια του Shrigley. Ειναι ο ευφυέστερος σκιτσογράφος του καιρού. Τον γνώρισα πριν 10 χρόνια στην «Guardian», αλλά έκτοτε έχει γίνει διεθνές όνομα. Τα σχέδια αυτής της σελίδας είναι από την έκθεσή του στην Anton Kern Gallery της Nέας Υόρκης, που τρέχει τώρα. Αλλά τα βιβλία του είναι πάντα η εναλλακτική που με γλιτώνει πριν την μπουκάλα ή την πτώση απ' το μπαλκόνι. Ακόμα και η σκύλα Nan Goldin έχει ένα σετ από τα αλατοπίπερά του που πάνω γράφουν «ηρωίνη», «κοκαΐνη».
Δεν έχω ξαναδεί τόσο διασκεδαστικό κι ανάλαφρο μηδενισμό! Ο Copi (που λάτρευα στα άγουρα χρόνια μου) έσερνε κατι βαρύ κάτω από τη σουρεαλιστική γιορτή που ήταν καθε ιστορία του. Ο Altan ήταν γερό κόκαλο και πανέξυπνος - αλλά δεν είχε τους ιλλιγγιωδώς witty υπαινιγμούς αυτού του τύπου, το κομψό και παράδοξο nonsense που μόνο ένας Άγγλος μπορεί να έχει. Και, βεβαίως, κανείς δεν είχε αυτό το παρουσιαστικό μεταξύ εδουαρδιανού δανδή και high ρεμαλιού του Wes Anderson. Όμορφος τύπος!
Μ' αρέσει γιατί μιλάει για τα μεγάλα θέματα της ζωής -τον θάνατο, την αγωνία της ύπαρξης, την μπλόφα της πίστης, την αγάπη και το σεξ- και ενώ τα κάνει όλα βίδες, κρόσσια, κρατιέται πάντα στο ύψος μιας κρυφής σοβαρότητας, την ευθυμία του τύπου που πάντα γελαει στο μπαρ γιατί εξάντλησε το πένθος. Είναι βαθύς με τον μόνο τρόπο που αντέχει η εποχή μας: ανάλαφρα.
Τωρα μόλις έβγαλε μια γιγαντιαία επιτομή του έργου του με τίτλο What the Hell are You Doing?. Δίνει μια συνέντευξη στο τελευταίο τεύχος του αγγλικου «Vice» (το οποίο, a propos, έχει θέμα «Πού σκατά βρισκόμαστε και πώς θα βγούμε από 'δω πέρα;» - χμ) και λέει ότι αυτό είναι το δικό του Greatest Hits και έχει μέσα και φωτογραφίες του και γλυπτά. Ακόμα γελάω όταν σκέφτομαι το πρότζεκτ που έκανε πριν δυο χρόνια με τίτλο «Worried Noodles» (τίτλος αλησμόνητος).
Μιλώ για τον Shrigley, για να μη μιλήσω για τη συνέντευξη Παπανδρέου. Διότι η κατάσταση είναι τόσο σοβαρή, που δεν θέλω να προσθέσω στις ερασιτεχνικές ύβρεις και τις άγουρες αναλύσεις που διαβάζω σε δίκτυο και εφημερίδες. Λυπάμαι, αλλά δεν έχω διαβάσει καμιά διαφωτιστική και «αλγεβρική» ανάλυση της πολιτικής μας κατάστασης - μόνο παθιασμένες γενικότητες, λιγότερο ή περισσότερο δημαγωγικές, από ανθρώπους χωρίς πρόσβαση στις πηγές και χωρίς γνωστική παιδέια, που έμαθαν πολιτική από τα καφενεία, το Μικροπολιτικό των «Νέων» και τις θυμοσοφίες του πατέρα τους στο τραπέζι της Κυριακής. Η χώρα πάει σαν μεθυσμένη και διαβάζω καθημερινά τόνους κειμένων που εκλαμβάνουν την επιθυμία ως πρόβλεψη, την υπόθεση ως ρεπορτάζ και την μπακαλική ως επιστημονική αναλυση. Συνεπώς, δεν επιθυμώ καθόλου να συμπεριληφθώ σε όσους επαινούν ή κράζουν ακρίτως τον Παπανδρέου, κινημένοι από τα συναισθήματα.
Προτιμώ, λοιπόν, να μιλώ γι' αυτά που ξέρω. Τον Shrigley και τη βαθιά του, διασκεδαστική αηδία γι' αυτό που είναι η ζωή και οι κοινωνίες της.
σχόλια