«Πώς να σατιρίσεις τον Γιωργάκη τον Παπανδρέου; Χαζό παιδί μαμά γεμάτο. Διαβάζει λόγους που δεν καταλαβαίνει, κάνει άλλα απ' όσα λέει, είναι ανεκδιήγητος. Παρ' όλα αυτά, παρουσιάζεται ως ο καταλληλότερος πρωθυπουργός, και το χειρότερο, είναι ο καταλληλότερος. Πέτυχε τη μετάβαση από την Ψωροκώσταινα στη Φορογιώργαινα».
Ο Τζίμης Πανούσης για τον πρωθυπουργό του μνημονίου.
«Η επέλαση των αγορών έφερε ένα σοκ στην καθημερινότητά μας. Χάσαμε το μέτρο. Περάσαμε απ' τον γάιδαρο στο Καγιέν, απ' το τριάρι στη μεζονέτα, από τη σκάφη στην πισίνα, από το δίπλωμα της τεχνικής σχολής στο μεταπτυχιακό στις Business Administration. Ακόμα και η γλώσσα που χρησιμοποιούμε είναι μάρτυρας της ήττας που δέχτηκε η πραγματική ζωή μας. Μιλάμε με οικονομικούς όρους: "εισέπραξε" χειροκροτήματα, "επενδύω" σε μια γνωριμία, "έλλειμμα" αγάπης, "διαχείριση" πένθους και πάει λέγοντας».
Η Ιωάννα Καρυστιάνη για την τρέντι αργκό της παρακμής.
«Σας διαβεβαιώ: δεν είμαι χοντρός επειδή το επιλέγω, αλλά επειδή, προφανώς, έχω αποτύχει στην προσπάθεια να αδυνατίσω. Η επίθεση σε κάποιον για ένα σωματικό του ελάττωμα είναι μια μορφή κτηνωδίας».
Δεν είναι κάτι από Αννίτα. Ο Θεόδωρος Πάγκαλος είναι που νιώθει κι αυτός τον ρατσισμό στο πετσί του.
«Στην Ομόνοια, όπου λειτουργούν αυτοδιαχειριζόμενα τζαμιά, συγκεντρώνονται αναλφάβητοι πρόσφυγες που παρασύρονται εύκολα από εξτρεμιστές προσκείμενους θρησκευτικά στους Ταλιμπάν. Στο πολιτιστικό κέντρο (τζαμί) των Αφγανών, επιχειρούν διαρκώς να παρέμβουν, για να ανατρέψουν το υπάρχον καθεστώς».
Ο πρόεδρος της αφγανικής κοινότητας Μοχάμεντ Γιουνούς, για ό,τι δεν βλέπουμε στο κέντρο της πόλης.
«Οι καλλιτέχνες υφίστανται την πίεση διαφορετικών ειδών λογοκρισίας. Μία από αυτές είναι η λογοκρισία του κοινού... Το Θαύμα στο Μιλάνο του Ντε Σίκα ή η Αταλάντη του Βιγκό προβάλλονται σε... άδειες αίθουσες. Το κοινό δεν θέλει αληθινό σινεμά. Για να το πω μεταφορικά, προτιμά, αντί να πηγαίνει σε ένα καλό εστιατόριο, να τρώει στα ΜακΝτόναλντς».
Ο σκηνοθέτης Οτάρ Ιοσελιάνι για το junk food του Χόλιγουντ.
«Καθώς αδειάζω το περιεχόμενο του μπαλονιού στο στόμα μου, νομίζω ότι θα έχω γρήγορα αυτό που θέλω. Η επίδραση του αερίου του γέλιου είναι σχεδόν άμεση. Εισπνέω, εκπνέω μέσα στο μπαλόνι και ως τη στιγμή που εισπνέω για δεύτερη φορά τα πόδια μου αρχίζουν να μυρμηγκιάζουν. Δεν ξεσπάω αμέσως στα γέλια. Αντιθέτως, με την τρίτη εισπνοή, ο κόσμος χάνεται γύρω μου και το κεφάλι μου πιάνει φωτιά. Η μουσική μοιάζει ξαφνικά καλύτερη. Και έπειτα από 30 δευτερόλεπτα και αφού έχω πληρώσει 1,5 στερλίνα, επανέρχομαι στην πραγματικότητα. Με πονάει για λίγο το κεφάλι μου και μετά τέλος».
Ο συντάκτης των «Τimes» του Λονδίνου Τομ Γουίπλ μόλις δοκίμασε το νέο αθώο και τρέντι «ναρκωτικό» του Λονδίνου ,το αέριο του γέλιου.
«Γιατί δεν βγάζεις τον σκασμό επιτέλους, ανάγωγη καριόλα»;
Ο Boy George βρίζει και λούζει με ποτό γυναίκα που μιλούσε συνεχώς, ενώ αυτός τραγουδούσε σε φιλανθρωπική εκδήλωση.
«Κανείς δεν μπορεί να με κάνει ν' αλλάξω τρόπο ζωής. Δεν έχω να ξεκαθαρίσω τίποτα... Είμαι παιχνιδιάρης, γεμάτος ζωή. Λατρεύω τη ζωή, λατρεύω τις γυναίκες».
Η κλινική περίπτωση ενός ηγέτη. Ο Σίλβιο Μερλουσκόνι, γραφικός πια, μετά και το νέο σκάνδαλο με 17χρονη Μαροκινή.
σχόλια