Πριν ταξιδέψω σε μεγάλες πόλεις του εξωτερικού που ήξερα από ταινίες και βιβλία, ένιωθα σαν τη χωριάτισσα που πάει πρώτη φορά στην πρωτεύουσα. Διάβαζα οδηγούς, αναρωτιόμουν αν θα κάνω μπαμ, αν θα χαθώ, αν θα μπορέσω να βγάλω άκρη με τους κοσμοπολίτες ταξιτζήδες. Στα μάτια μου όλοι οι ταξιτζήδες της Νέας Υόρκης είχαν τον αέρα του μοναδικού Ταξιτζή.
Δεν θα μπορούσα να κάνω περισσότερο λάθος. Ήμουν προετοιμασμένη, και μάλιστα με το παραπάνω. Η Αθήνα μπορεί να τα βάλει στα ίσα με οποιαδήποτε άλλη πόλη διπλάσιου πληθυσμού. Οι Αθηναίοι είναι οι κατσαρίδες των δυτικών πόλεων. Είναι ανθεκτικοί κι επιβιώνουν με επιμονή - όσο δυσκολεύει η ζωή, τόσο αυξάνονται.
Η ανάγκη μάς έχει κάνει προσαρμοστικούς μέχρι αναισθησίας και μάλιστα έχουμε αναπτύξει μια συμπεριφορά που είναι συνδυασμός κάτοικου μεγαλούπολης και βαθιάς Ανατολής. Δεν είναι ότι έχουμε κίνηση, ελλιπή μέσα μαζικής μεταφοράς, ότι δεν υπάρχουν ανοιχτοί χώροι, πεζοδρόμια, καθαριότητα. Δεν είναι ούτε ότι ο κόσμος δεν αγαπάει την πόλη του και δεν την αισθάνεται δική του, νοσταλγώντας -θεωρητικά μόνο- το χωριό. Δεν μπορούμε να χαλαρώσουμε υπό την καθημερινή πίεση του αναπάντεχου.
Το αναπάντεχο είναι αυτό που κάνει την αστική ζωή συναρπαστική. Μόνο που στην περίπτωση της Αθήνας σπάνια είναι το σούπερ πάρτι που θα ανακαλύψεις τυχαία. Είναι ότι δεν ξέρεις τι σε περιμένει από τη στιγμή που θα βγεις από το σπίτι. Θα είναι όλοι οι δρόμοι ανοιχτοί; Με ποιον θα τσακωθώ σήμερα για να διεκδικήσω πάρκινγκ, χώρο στο λεωφορείο, σειρά στο σούπερ μάρκετ; Ποια εξυπνάδα θα σκεφτεί κάποιο υπουργείο, επειδή φοβάται επεισόδια στο κέντρο της Αθήνας; Η λύση για την επέτειο του Αλέξη Γρηγορόπουλου ήταν να κλείσουν οι μισοί δρόμοι του κέντρου. Η μάχη για την επιβίωση της παράνοιας πήρε όμηρους τους κατοίκους, χωρίς δυνατότητα διαπραγμάτευσης.
Οι Αθηναίοι αντιστέκονται με τον τρόπο που ξέρουν: ξεχειλίζοντας τα μπαρ τις νύχτες, ψάχνοντας το ρομαντικό αναπάντεχο, όταν το επίσημο Κράτος έχει πάει για ύπνο. Δεν πρόκειται για άσκοπη προσπάθεια. Εκείνες τις ώρες γίνονται συζητήσεις που μπορούν να αλλάξουν μικρόκοσμους. Τουλάχιστον μέχρι το επόμενο πρωί.
Η καλύτερη Αθήνα. Τα deli και το φαγητό της γιαγιάς.
•Πότε εμφανίστηκαν όλα αυτά τα ντελικατέσεν μπακάλικα με τα πανάκριβα φαγητά; Από τότε που οι Αθηναίοι ανακάλυψαν ξανά ότι το φαγητό της γιαγιάς είναι το καλύτερο. Όταν σταμάτησαν να ντρέπονται που κατάγονται από χωριό. Όταν κάποιοι συνειδητοποίησαν ότι τρώνε και ακριβά και χάλια. Όταν κάποιοι βαρέθηκαν να τρώνε κρέμα γάλακτος σε όλους τους συνδυασμούς.
•Πολύ ρομαντικά μου τα λες. Εγώ δεν βλέπω καμία διαφορά. Η διαφορά είναι όντως μικρή, ειδικά αν προσθέσεις κι αυτούς που αγοράζουν από «μικρούς παραγωγούς» γιατί είναι τρέντι. Δεν πειράζει, σημασία έχει να μπορούν να επιβιώσουν και οι αδύναμοι. Οι μικροί παραγωγοί έχουν μεγάλες φουρτούνες. Προσπαθούν να πουλήσουν ευπαθή προϊόντα μέσα σε έναν κυκλώνα γραφειοκρατίας που δεν κάνει διάκριση σε μικρό και μεγάλο, απαιτώντας εξοπλισμό και έξοδα που δεν αντιστοιχούν καθόλου στα έσοδα. Αρκετοί είναι απλώς πολύ παθιασμένοι και ρίχνονται στη μάχη που ξέρουν ότι θα είναι άνιση, από αγάπη για τον τόπο τους ή επειδή πραγματικά πιστεύουν στην αξία αυτού που πουλάνε.
•Δεν μου πουλάνε φύκια για μεταξωτές κορδέλες; Κάποιοι ίσως, αλλά αυτό μπορείς να το πάθεις εύκολα και στο σούπερ μάρκετ. Όλες οι ετικέτες παραπλανητικές είναι, ειδικά αυτές που τονίζουν με μεγάλα γράμματα πόσο υγιεινό είναι το προϊόν. Σημασία έχουν τα μικρά γράμματα, όπως σε όλα τα συμβόλαια. Κάνε τον κόπο να γυρίσεις το μπουκάλι και από την άλλη πλευρά!
•Ναι, αλλά δεν μπορώ να αγοράζω τόσο ακριβά. Κάποια είναι ακριβά, κάποια όχι, όπως ισχύει σε όλες τις αγορές. Οι τιμές, ειδικά στα λαχανικά, εξαρτώνται και από τις καιρικές συνθήκες κάθε χρονιάς, αλλά καλύτερα να ξέρεις πού φύτρωσε αυτό που τρως, για να αποκλείσεις κάπως περισσότερο την πιθανότητα να φας νικέλιο, κάδμιο ή μόλυβδο που ανιχνεύονται σε βιομηχανικές περιοχές, όπου υπάρχει και παράλληλη αγροτική δραστηριότητα. Από τέτοιες περιοχές αγοράζουν τα μεγάλα σούπερ μάρκετ της Αθήνας. Οπότε η τιμή είναι κάτι που πρέπει να σκεφτείς, αλλά σε σχέση με την ποιότητα.
•Και ποιο είναι το κριτήριο; Το κριτήριο πάντα, μα πάντα, είναι η γεύση.
σχόλια