•Μετά το 2000, περισσότερο από το 50% του πληθυσμού της Γης ζει σε πόλεις και η τάση αυτήν τη στιγμή είναι το ποσοστό να αυξηθεί. Οι περισσότερες κυβερνήσεις φαίνεται να είναι απροετοίμαστες γι’ αυτές τις εξελίξεις.
•Τα προβλήματα του αστικού περιβάλλοντος (αυτό που πια οι περισσότεροι από μας αποκαλούμε «σπίτι μας»), όσο περνούν τα χρόνια, γίνονται κοινά παγκοσμίως: ανεργία, δημόσια υγεία, δημόσιες μεταφορές, αποκομιδή απορριμμάτων. Ακόμα και η σειρά των προβλημάτων είναι η ίδια, με μικρές διαφορές κατάταξης μεταξύ των ανεπτυγμένων και αναπτυσσόμενων χωρών. Τώρα που σχεδόν όλοι έχουμε ακούσει τη λέξη «παγκοσμιοποίηση» (και όλοι έχουμε άποψη), η εξήγηση φαίνεται απλή και μέχρι ενός σημείου πράγματι είναι. Ταυτόχρονα, βρίσκεται και στην κοινωνιολογία, η οποία μπορεί να εξηγήσει και να προβλέψει την ανθρώπινη συμπεριφορά, όταν πολύς κόσμος μαζεμένος σε περιορισμένο χώρο ζητάει δουλειά, υπηρεσίες και ασφάλεια.
•Το μέλλον φαντάζει δυστοπικό εδώ και αρκετά χρόνια. Όμως, πολλές προβλέψεις της δεκαετίας του ’60 δεν επιβεβαιώθηκαν: οι πόλεις-τέρατα όχι μόνο εξακολουθούν να υπάρχουν, αλλά έχουν αυξηθεί σε μέγεθος. Είναι προφανές ότι τα οικονομικά οφέλη που προκύπτουν από αυτές είναι πολύ ισχυρά για να καταρρεύσουν. Μήπως για μερικές λύθηκαν κάποια από τα προβλήματα;
•Πέρα από όσους έχουν άποψη για τα πάντα αλλά περιορίζονται σχολιάζοντας με έπαρση στο ίντερνετ, υπάρχουν και άνθρωποι οι οποίοι το έχουν κάνει στόχο της ζωής τους. Όπως τα μέλη του δικτύου panos.org, που υπάρχει μεταξύ ανεξάρτητων ινστιτούτων. Ας τους ακούσουμε:
•«Γι’ αρκετούς το πρόβλημα δεν είναι η αύξηση του πληθυσμού στις πόλεις, αλλά η διαφορά μεταξύ των πλούσιων και των φτωχών, η οποία κάθε χρόνο γίνεται μεγαλύτερη. Αυτές οι διαφορές αποτελούν βάση για κοινωνικές αναταραχές.
•Οι ειδικοί ανάπτυξης τείνουν να συμφωνούν όλο και περισσότερο ότι τα συστήματα διαχείρισης που βασίζονται στην ιεραρχία δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν τα σημερινά προβλήματα των πόλεων. Κάποιοι επιμένουν ότι μόνο μία αποκεντρωμένη διαδικασία μπορεί να βελτιώσει τη ζωή των κατοίκων. Οι ελπίδες βρίσκονται σε ένα σύστημα στο οποίο η βάση θα είναι οι κάτοικοι και οι ομάδες, που παραδοσιακά βρίσκονται σε αντιπαράθεση, θα συνεννοούνται με μεσάζοντες.
•Η διοίκηση θα πρέπει να προκύπτει από την αυτο-οργάνωση όπου ο ΚΑΘΕΝΑΣ θα είναι υπεύθυνος και ΟΛΟΙ θα είναι παίκτες.
•Για τους πιο αισιόδοξους, η πόλη είναι το ιδανικό έδαφος για ν’ αυξηθούν η συμμετοχή και η ατομική ευθύνη. Αυτοί οι δύο άξονες είναι που οδηγούν στη δημοκρατία».
σχόλια