Ερημοποίηση

Τετάρτη, 19:30, φεύγοντας απ’ το γραφείο

Όπως περπατάω αφηρημένη στην Όθωνος, βλέπω στ’ αριστερά μου δυο πρεζόνια που τρυπιούνται στα μάρμαρα, ανάμεσα από παράνομα παρκαρισμένες μηχανές και περαστικούς. Λίγο πιο πάνω, τρεις αστυνομικοί χασκογελάνε με τον περιπτερά. Στο τρόλεϊ, κι ενώ κοιτάζω αποσβολωμένη έξω απ’ το παράθυρο, σκέφτομαι ότι είναι η πρώτη φορά που βλέπω κάποιον να κάνει πρέζα στο Σύνταγμα. Πριν από λίγο καιρό, σε μια συνέντευξη κάποιος μού έλεγε ότι η πόλη σιγά-σιγά «ερημοποιείται». Τότε είχα φανταστεί ένα σύννεφο άμμου ν’ απλώνεται πάνω απ’ τη Σταδίου, την Πανεπιστημίου, και αραιούς φοίνικες στην Κοραή.

Τετάρτη, 20:30, σε μπαρ στα Εξάρχεια

Η Κ. απολύθηκε και βγήκαμε να πιούμε. « Ή θα βγω έξω ή θα πέσω απ’ το μπαλκόνι», μου είπε στο τηλέφωνο. Δεν δικαιούται αποζημίωση γιατί ήταν με μπλοκάκι, οπότε θα πάρει τον μισθό της στο τέλος του μήνα και θα φύγει. Έχουμε κάτσει στο μπαρ σαν συνταξιούχοι πότες και λέμε στον μπάρμπαν γελοιότητες τύπου «εσύ θα μας ζεις». Η Κ. μέσα σε 20 λεπτά έχει πιει 3 βότκες και φάει όλα τα φιστίκια του μπαρ.«Τι θα κάνω;», ρωτάει ξανά και ξανά. Σκεφτόμαστε όλοι τι μπορούμε να κάνουμε ως δεύτερη δουλειά. Ξεκινάμε σοβαρά (διοργάνωση πάρτι, μαθήματα ισπανικών) και μετά το ξεφτιλίζουμε τελείως: εξωτική χορεύτρια, μπουζουξού, παράνομο μπαρ σε σπίτι. «Τρία ευρώ το ποτό θα χρεώνουμε», λέει ο Σ. «Τι; Τρία ευρώ; Τρελάθηκες; Αυτά είναι πολλά λεφτά», του απαντάει το λαϊκό είδωλο. Δύο ώρες μετά γυρνάω σπίτι ψυχοπλακωμένη και ανακαλύπτω ότι μου έχει έρθει η εισφορά «αλληλεγγύης». Σκέφτομαι ότι εκκρεμούν επίσης το νοίκι, η ΔΕΗ κι ο λογαριασμός του τηλεφώνου. Παίρνω τηλέφωνο τον Ν. Τόσο καιρό τώρα μου έλεγε «θα δουν πολλά τα μάτια μας, Δέσποινα Τριβόλη» και προσπαθούσε να μου εξηγήσει ότι πρέπει ν’ ασχοληθώ, ενώ εγώ στρουθοκαμήλιζα. (Είμαι, άραγε, η μόνη που τσακώνεται με τους φίλους της για τα πολιτικά και την οικονομική κρίση; Μάλλον όχι.) Του λέω τι έχει γίνει. Δεν μου λέει αυτό που θέλω ν’ ακούσω και θυμώνω. Πέντε λεπτά αργότερα μου στέλνει mail. «Πόσο με μισείς right now;», με ρωτάει. «Είμαι η Κίρστεν Ντανστ στο Melancholia. Και είσαι η Σαρλότ Γκενσμπούργκ». «Δεν σε μισώ. Απλώς μου τη σπας», του απαντάω. «Κι ακόμα περισσότερο μου τη σπάει που μάλλον έχεις δίκιο», σκέφτομαι και κλοτσάω μια στοίβα με τσάντες. Τρία λεπτά αργότερα μου έρχεται κι άλλο mail. «Όσο έχουμε ο ένας τον άλλο, δεν έχουμε τίποτα να φοβηθούμε», μου γράφει.