Tι θα έκανες, αν δεν φοβόσουν;

Ο τίτλος του σημερινού σημειώματος είναι δανεισμένος από τον δεύτερο διαγωνισμό για σόλο περφόρμανς που διοργανώνει ο Κινητήρας, αυτός ο χορο-θεατρικός «κόμβος» της Αθήνας με τις ωραίες ιδέες / λοιπόν, τι θα έκανες, αν δεν φοβόσουν; / θα έφευγες από τη δουλειά σου; / θα άλλαζες φίλο; / θα άλλαζες σπίτι; / θα έλεγες πιο συχνά όχι; / από το παράθυρο του γραφείου απλώνεται ένας Σαρωνικός γεμάτος δυνατότητες / τα βουνά της Αίγινας με κάνουν να σκεφτώ για πρώτη φορά το καλοκαίρι, που είναι πια μπροστά μας / μεγαλώνουν οι μέρες και ξαφνικά θα ‘θελα να βρεθώ σ’ ένα νησί τον χειμώνα / τόσα χρόνια το λέω και δεν το έχω κάνει ποτέ / προς το παρόν, περπατάω κυριακάτικα στη Σταδίου και κάνω τον σταυρό μου που όλα δείχνουν φυσιολογικά / πραγματικά, δεν πιστεύω στα μάτια μου, φτάνοντας στην Ομόνοια / δεν είναι και το καρναβάλι του Ρίο, αλλά υπάρχει μια επίφαση «κανονικότητας» στην ατμόσφαιρα / μια βερσιόν της λαϊκής Ομόνοιας του Ιωάννου, τοποθετημένη το 2012 / το κλειστό Νέον μού πληγώνει την καρδιά, αλλά δεν θέλω να φανώ αχάριστος / μπαίνω στα McDonald’s και θυμάμαι τα παλιά McDonald’s της Ομόνοιας, το πιο καταθλιπτικό μέρος στον κόσμο, που ευτυχώς δεν υπάρχει πια / στην Πατησίων συνεχίζεται αυτή η μεγαλοπρεπής παρένθεση ανεμελιάς σε σημεία που πριν από λίγο καιρό φοβόσουν και να σκεφτείς να διασχίσεις / έχω χάσει κάποιο επεισόδιο; / θα περάσει σε λίγα λεπτά ο πρωθυπουργός; / στην Τοσίτσα πια έχω γουρλώσει τα μάτια μου / ερημιά / πού πήγαν όλοι αυτοί οι απελπισμένοι; / θα είναι στη Στουρνάρη / ούτε στη Στουρνάρη / τότε θυμήθηκα ένα τηλεφώνημα, κάποιο ξεκάρφωτο απόγευμα στη δουλειά / ήταν ένας επαγγελματίας που διατηρούσε γραφείο στον πεζόδρομο της Πολυτεχνείου, απέναντι σχεδόν από την Τοσίτσα («έχουν κατέβει εδώ») / αλλά δεν ήταν ούτε εκεί / τουλάχιστον, εκείνη την Κυριακή / η ερημιά της «καθαρής» Τοσίτσα ήταν σκέτη κατάθλιψη, με την ξεραΐλα στα μπροστινά παρτέρια, τα γκράφιτι και τα συνθήματα, σχεδόν όπου υπήρχε ελεύθερη επιφάνεια / για τον τοίχο του Πολυτεχνείου, ας το αφήσουμε καλύτερα / πολύ πιο «ανεβαστικά» ήταν μια μέρα νωρίτερα τα πράγματα στην πρώτη συνάντηση της διαδικτυακής ομάδας «Κάθε Σάββατο στην Αθήνα» σε νέο καφε-μπαρ της Κολοκοτρώνη / πρέπει να πέρασαν και 300 άτομα / όλοι παθιασμένοι υποστηρικτές της Αθήνας, που γνωριζόντουσαν μέσα από το facebook / νομίζω, ο συνδετικός κρίκος δεν είναι μόνο η Αθήνα και το κέντρο της, αλλά η ανάγκη του κόσμου, η δική μας ανάγκη να μη φοβόμαστε να είμαστε ο εαυτός μας / ναι, αγαπάμε την πόλη μας και δεν έχουμε ν’ απολογηθούμε γι’ αυτό / αν αυτό μας κάνει λίγο πιο πολύ «σπασίκλες» από άλλους, ακόμα καλύτερα.