ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΗ Η ΟΡΓΗ (ΚΑΙ) ONLINE, που δεν μας νοιάζει το συμβάν ή μια ψύχραιμη ανάγνωση. Θέλουμε κάπου να ξεσπάσουμε - και ποιο είναι καλύτερο μέρος από ένα ποστ με τη φωτογραφία μισητού προσώπου στο ασφαλές, ανώνυμο ίντερνετ;
Η αντανακλαστική αντιπάθειά μας ξεπετιέται στο πι και φι - όποιος δεν είναι (τώρα) μαζί μας είναι με τους άλλους. Κανένα μέτρο πια: ο Γαβράς μας κατέστρεψε όσο ο Τσουκάτος, ο Σαββόπουλος έβλαψε τον τόπο όσο κι ο Καραμανλής, ο Νίκος Δήμου ίσος κι όμοιος με τον Άκη Τσοχατζόπουλο, η Πόπη Τσαπανίδου το ίδιο καταστροφική με την Μπακογιάννη. Όλοι έχουν γίνει ένας πολτός, όποιος και να φανεί θα τ’ ακούσει. Αρκεί να μην πει αυτό που θέλουμε να ακούσουμε.
Ακόμα κι αν δεν μπορείς να σκεφτείς τίποτα αρνητικό για κάποιον, υπάρχει σίγουρα κάποιος εκεί έξω που θα το μοιραστεί με χαιρεκακία. Πρόσωπα που κανονικά θα έχαιραν σεβασμού, δημοσιογράφοι σοβαροί, ηθοποιοί καλοί, μουσικοί σεμνοί, άνθρωποι δημιουργικοί, έχουν γίνει απ’ το πουθενά ο μεγάλος μας εχθρός - ο σάκος του μποξ.
Το να γράψω για κάποιον στο μπλογκ ισοδυναμεί με το κρέμασμα της φωτογραφίας του σε δημόσια θέα και είναι σαν να μοιράζω βελάκια στους περαστικούς. Ποιος δεν θα θελήσει να ρίξει; Και αν γίνει μετριασμός και έλεγχος σχολίων, θα εξοργίσω όσους ήθελαν να πουν ότι ο τάδε -τον οποίο μπορεί να ψέγω απλώς για άκομψη δήλωσή του- τα άρπαξε από τα υπουργεία ή βασανίζει γατάκια. Προσπαθώ να δείξω αυτοσυγκράτηση, όμως είναι βέβαιο: η ευγένεια δεν πουλάει πια. Κι αν δεν προσφέρεις εσύ το αίμα, αν δεν λιθοβολήσεις εσύ, θα αναλάβουν να το κάνουν οι ανώνυμοι στη θέση σου.
Στα σχόλια συνέντευξης του Σαββόπουλου (αγαπημένος μου κι ας μη συμφωνώ πάντα μαζί του) πιάστηκα στα εικονικά χέρια με ανώνυμο που αμφισβητούσε τον βασανισμό του επί χούντας. Θα μπορούσε να είχε χρησιμοποιήσει κι ένα άλλο σύγχρονο μάντρα: «Δεν έχει σημασία τι έκανε τότε, το μόνο που μετράει είναι το τώρα. Αν κάποιος δεν λέει τώρα αυτά που θέλω, όποια προσφορά του θεωρείται πλέον άκυρη. Άρα κρεμάλα».
Κι όμως, αρχικά έγραψε: «Τι μας λες, ρε φίλε; Πότε μπήκε φυλακή ο Σαββόπουλος επί χούντας; Πάτε να μας τρελάνετε, δηλαδή;». Θεώρησα δεοντολογικό να του πω πως στα κρατητήρια της ΕΑΤ ΕΣΑ γράφτηκαν διάφορα τραγούδια και, φυσικά, η «Δημοσθένους Λέξις» («Σαν βγω απ’ αυτήν τη φυλακή»).
Φυσικά, δεν με πίστεψε – άλλωστε, στο Ίντερνετ Όλα (όσα δεν μας συμφέρουν) Είναι Ψέματα. Έδωσα στοιχεία. Και απάντησε κάτι σαν «Δεν έχει σημασία τι έκανε τότε, αφού τώρα κάνει άλλα. Και τι, μπαίνει δηλαδή στο απυρόβλητο, επειδή επί χούντας φυλακίστηκε;» (Είτε στο απυρόβλητο είτε θα κατασυκοφαντείται. Μέση λύση δεν υπάρχει!)
Τώρα περισσότερο από ποτέ χρειαζόμαστε συζήτηση στο ίντερνετ και όχι ανελέητο κράξιμο. (Ισχύει και για μένα.) Και όσο κι αν, λόγω του φόβου της κατηγορίας για λογοκρισία, άφησα να γίνουν τα σχόλια χώρος εκτόνωσης και μίσους, δεν μασάω πια με τη δικαιολογία «Μου έκοψαν τον μισθό, έχω κάθε δικαίωμα ν’ αδειάσω τον βόθρο στους υπόλοιπους».
Και ίσως σύντομα στα σχόλια θα λέμε με τι πραγματικά διαφωνούμε, χωρίς αυτοσχέδιες (αν και διασκεδαστικές) ψευτιές ή θεωρίες συνωμοσίας. Στην τελική, οι εικοτολογίες είναι αυτές που χαλάνε την πιάτσα του ίντερνετ και προκαλούν εξοργιστικές γενικεύσεις, σαν αυτή του τίτλου του άρθρου μου...
*Δείτε επίσης: ΤΑ ΜΙΚΡΟΠΡΑΓΜΑΤΑ.
σχόλια