Mια φορά κι έναν καιρό, στον πάτο της ιστορίας, σε μια σκοτεινή δεκαετία του ισπανικού 18ου αιώνα, που το ψωμί ψηνότανε πάνω στις γλώσσες των ανθρώπων, ζούσε μια μουσική συνθέτις, ονόματι Mαρία Αντωνία Φερνάντεθ. Ο κόσμος την απεχθανόταν, η μουσική της ήταν ελεεινή, όταν συνέθετε στην κάμαρά της τα διαβατάρικα πουλιά ψοφάγανε εν πλω και πέφτανε βαριά στην αυλή της. Στο λίπασμα που δημιουργούσε η φονική μουσική της είχε φυτρώσει το Δέντρο της Μυξοκλαμένης, που στη σκιά του κεντούσαν οι δολοφόνοι έγκυες τα σάβανα του σερίφη! Της είχαν βγάλει επίτηδες το βαρβαρικό παρατσούκλι Caramba. Kαι σιγά-σιγά επικράτησε έτσι να ονομάζουν ένα είδος δαντέλας που φοράνε οι ελαφρόμυαλες στο κεφάλι τους, επειδή η Αντωνία επέβαλε πρώτη αυτήν τη στυλιστική ακρότητα.
Αργότερα, το απολειφάδι αυτής της λέξης μπερδεύτηκε με άλλες αντίξοες έννοιες (όλες αρνητικές), μέχρι να κολλήσει οριστικά με τo μικρό επιφώνημα Ay!, που στα ισπανικά δηλώνει έκπληξη ανάκατη με ελαφρύ αποτροπιασμό –όχι όμως και προς θάνατο–, πολύ κοντινή στο φλώρικο επιφώνημα άουτς! Στις μέρες μας, που κανείς δεν την ψάχνει και οι λέξεις είναι σαν κότες μαντρωμένες, μονοσήμαντες (αν κι ευτυχώς το Ίντερνετ αναδεύει την πισίνα στο γηροκομείο κι ενδεχομένως να φέρει λίγη δροσιά στα ξεραμένα χείλη μας), η έκφραση Ay, caramba! σημαίνει περίπου (συγγνώμη, κυρίες μου): Τι λε, ρε πούστη μου! ή Άλα της! ή Τι έγινε, ρε παιδιά, μας την πέσανε;
Είχε λιγάκι ξεχαστεί, όπως και η θαμπή συνθέτις Αντωνία, αλλά την επανέφερε στο βραδύ στόμα μας ξανά ο Μπαρτ Σίμπσον. Στο πρώτο επεισόδιο του ποιήματος που λέγεται «The Simpsons», οι λέξεις Ay, caramba! είναι τα πρώτα λόγια που λέει ο Μπαρτ, αντικρίζοντας τους γονείς του. Τα ίδια λόγια είπα κι εγώ πριν από λίγο, κατεβαίνοντας στο Σύνταγμα να πάρω λίγο παγωτό. Καταμεσήμερο Ιουλίου. Σαράντα πέντε βαθμοί Κελσίου. Έκοβες τον καύσωνα με το μαχαίρι. Οι άνθρωποι, νικημένοι από τη φρικτή μουσική των σφαιρών. Πήγα να διασχίσω τη Βουλής κι έφαγα το πρώτο χαστούκι.
Ay, caramba!
σχόλια