Τα καλοκαίρια μου θα ήταν απείρως πιο ανέμελα, αν δεν υπήρχε κάθε χρόνο η απειλή των πυρκαγιών που καταστρέφουν μία από τις πιο ευλογημένες γωνιές της Μεσογείου, την Αττική /
από αρχές Ιουνίου μέχρι μέσα Σεπτεμβρίου χτυπά μέσα μου ένα εσωτερικό ρολόι που αγωνιά για την πιθανότητα να ξεσπάσει από στιγμή σε στιγμή κάποια φωτιά που θα απειλήσει ένα αγαπημένο δάσος, ένα ανέγγιχτο κομμάτι φυσικής ομορφιάς που επιβιώνει σε πείσμα τόσων αρνητικών παραγόντων /
η εκδήλωση μιας πυρκαγιάς οπουδήποτε στην Αττική με γεμίζει αμέσως με θλίψη και άγχος /
ακόμα περισσότερο αν καίγεται ατόφιο δάσος ή αν καίγεται ξανά αναδασωμένη περιοχή /
και πάντα θα εκνευρίζομαι όταν οι ρεπόρτερ μεταδίδουν καθησυχαστικά ότι «δεν απειλούνται κατοικημένες περιοχές» /
καταλαβαίνω πως αυτό που θέλουν να πουν είναι ότι δεν απειλούνται άμεσα ανθρώπινες ζωές και περιουσίες, αλλά το δικό μου μυαλό κάνει την μετάφραση ότι, οk, αφού δεν απειλούνται σπίτια, ας καεί και λίγο δάσος, δεν έγινε τίποτα /
επίσης, διασκεδάζω λίγο με ένα ακόμα δημοσιογραφικό κλισέ, καθώς, πάντα, ύστερα από μια μεγάλη φωτιά, «καίγεται και ο τελευταίος πνεύμονας της Αττικής» /
σαν να είναι η Αττική λίγο μεγαλύτερη από τον Εθνικό Κήπο /
ακόμα, δεν μπορώ να καταλάβω γιατί σε κάποιες περιπτώσεις οι δημοσιογράφοι που καλύπτουν πυρκαγιές δεν αρχίζουν την ενημέρωση από την εξέλιξη της φωτιάς, αλλά επαναλαμβάνουν τις γνωστές δραματικές εκφράσεις (πχ. «η πύρινη λαίλαπα "έγλειψε" τις αυλές των σπιτιών») και αφήνουν για το τέλος τα καλά νέα (όταν υπάρχουν) /
σκέφτομαι τους ανθρώπους που έχουν σπίτια ή πονάνε για μια περιοχή που καίγεται και περιμένουν μια καλή είδηση / κι όταν αυτή υπάρχει, ή υποβιβάζεται, ή είναι υπερβολικά μετριοπαθής /
το λέω κι εγώ ως τηλεθεατής που, ενώ τουλάχιστον η (τηλεοπτική) εικόνα δείχνει καλύτερη και ξεροσταλιάζω για τη δημοσιογραφική επιβεβαίωση, σε ορισμένες περιπτώσεις (όχι πολλές, είναι η αλήθεια) ο ρεπόρτερ είναι εξαιρετικά φειδωλός στα λόγια και κάπως δυσοίωνος: π.χ. «Τα πράγματα εδώ είναι λίγο καλύτερα, αλλά οι δυνατοί άνεμοι δεν αφήνουν κανέναν να επαναπαυτεί» /
κι ενώ από τη δεκαετία του '80 η Αττική (και όλη η Ελλάδα) καίγεται συστηματικά, αναρωτιέμαι γιατί δεν γίνονται δύο-τρία πολύ βασικά πράγματα: πρώτον, γιατί τις ημέρες «υψηλού κινδύνου» (κι αυτές είναι ο κακός συνδυασμός σχετικά ή πολύ υψηλών θερμοκρασιών με ισχυρούς βόρειους ανέμους) δεν απαγορεύεται η κυκλοφορία σε όλα τα περιαστικά δάση της Αθήνας ύστερα από κάποια ώρα, στο πρότυπο της Καισαριανής; /
δεύτερον, γιατί τις ίδιες ημέρες δεν κινητοποιείται άμεσα ο στρατός /
περιμετρικά της Αθήνας υπάρχουν πολλές στρατιωτικές μονάδες, με πλήθος φαντάρων, που, αντί να περιπολούν ούτως ή άλλως καλά φυλαγμένα στρατόπεδα στην... παραμεθόριο του Χαϊδαρίου, του Αγίου Στεφάνου, του Μενιδίου και του Βύρωνα, θα μπορούσαν κάλλιστα να περιπολούν σε δάση μεγάλης περιβαλλοντικής αξίας, όπως αυτά στην Πάρνηθα, στη βορειοδυτική Πεντέλη, στη λίμνη του Μαραθώνα και στην Καισαριανή /
κι όχι να τους ρίχνουν απροετοίμαστους και την τελευταία στιγμή σε μεγάλες φωτιές, όπως έγινε στον δικό μας λόχο το καλοκαίρι του 1998, στη δεύτερη μεγάλη πυρκαγιά της Πεντέλης /
ανάλογες προληπτικές κινήσεις μπορεί να μη σταματήσουν αποφασισμένους εμπρηστές, αλλά θα λειτουργήσουν αποτρεπτικά για πολλούς άλλους ή θα βοηθήσουν στην άμεση κινητοποίηση των πυροσβεστικών δυνάμεων /
με την ελπίδα να μην έχουμε άλλες μεγάλες φωτιές ούτε στην Αττική, ούτε πουθενά αλλού στην Ελλάδα, εύχομαι σε όλους ένα καλύτερο καλοκαίρι για τις εβδομάδες που έχουμε μπροστά μας μέχρι να συναντηθούμε ξανά.
σχόλια