Ένα από αρνητικά της Αθήνας, λένε κάποιοι, είναι η αποξένωση. Ότι δεν ξέρουμε τους γείτονές μας, για παράδειγμα. Δεν ανταλλάζουμε μια «καλημέρα», όταν βγαίνουμε από το σπίτι. Το kalimera project είναι μια δράση που προσπαθεί να αλλάξει τουλάχιστον το τελευταίο. Mια παρέα νεαρών ανθρώπων γυρίζει την πόλη και αφήνει αυτοκόλλητα με χαρούμενα μηνύματα στους τοίχους της. Στόχος, όλοι εμείς που μπορεί να περπατάμε αμέριμνοι ή φορτωμένοι με σκέψεις και άγχη κάπου στην Αθήνα και θα πέσει το μάτι μας ξαφνικά πάνω σε ένα πολύχρωμο χαρτάκι που θα μας εύχεται «καλημέρα».
— Πότε και πώς ξεκίνησε το πρότζεκτ;
Πριν από 3 χρόνια, από έναν από εμάς που είδε στο Διαδίκτυο τη φωτογραφία ενός μηνύματος κολλημένου σε έναν τοίχο, κάτι αντίστοιχο με αυτά που δημιουργούμε τώρα. Το μήνυμα απευθυνόταν στον τυχαίο περαστικό που θα το συναντούσε και θα το διάβαζε. Ενθουσιάστηκε με την ιδέα κι έπειτα ένιωσε ζήλια. Σκέφτηκε πόσο θα επιθυμούσε να το είχε κάνει κάποιος, ώστε να το πετύχει ο ίδιος. Δεν έφευγε από το μυαλό του η ιδέα και η ευχή να υπήρχαν περισσότερα χαρούμενα, αισιόδοξα μηνύματα εκεί έξω. Έπειτα συνειδητοποίησε πως, όταν επιθυμούμε πολύ να συμβεί κάτι, θα πρέπει ίσως να το πραγματοποιήσουμε εμείς, να δημιουργήσουμε οι ίδιοι αυτό το ξεχωριστό, το διαφορετικό που ευχόμαστε να συνέβαινε στον κόσμο. Κι έτσι, ξεκίνησε!
Όπως είναι εμφανές, πρωταρχικός σκοπός μας είναι να πούμε «καλημέρα», «have a great day», «χαμογέλα», «you are loved», σε όποιον συναντήσει τα μηνύματά μας. Να τον κάνουμε να αντιληφθεί πως απευθύνονται σε αυτόν συγκεκριμένα, πως το μήνυμα που μόλις διάβασε τον αφορά.
— Ποια είναι η ιδέα στην οποία στηρίζεται το πρότζεκτ;
Όπως είναι εμφανές, πρωταρχικός σκοπός μας είναι να πούμε «καλημέρα», «have a great day», «χαμογέλα», «you are loved», σε όποιον συναντήσει τα μηνύματά μας. Να τον κάνουμε να αντιληφθεί πως απευθύνονται σε αυτόν συγκεκριμένα, πως το μήνυμα που μόλις διάβασε τον αφορά. Είναι εύκολο να ξεχάσουμε να χαμογελάμε, να είμαστε πιο ευδιάθετοι, πιο ανάλαφροι, να συνειδητοποιούμε κάθε μέρα πόσοι τυχεροί είμαστε, πόσοι και πόσο μας αγαπούν. Έτσι, σε πρώτο επίπεδο προσπαθούμε οπωσδήποτε να κάνουμε τον τυχαίο περαστικό να χαμογελάσει και να χαρεί, αλλά σε δεύτερο, βαθύτερο επίπεδο, πέρα από την αρχική εντύπωση, θέλουμε να υπενθυμίσουμε σε όποιον δει ένα μήνυμά μας όσα προανέφερα, ώστε να συνειδητοποιήσει πως η ουσία του μηνύματος αφορά τη δική του ζωή. Έπειτα, πέρα από την αρχική, χαρούμενη αντίδραση κάποιου και την απόδοση αξίας στον εαυτό του, θέλουμε να μετατοπίσουμε τον τρόπο σκέψης του προς το καλύτερο. Να εμπνευστεί έναν τρόπο για να ανταποδώσει την ιδέα, το όμορφο συναίσθημα που ένιωσε ο ίδιος σε έναν τυχαίο συνάνθρωπό μας. Σκεφτείτε μια ριζική αλλαγή στον τρόπο που αντιλαμβάνεται κανείς τον κόσμο, κάτι διαφορετικό, πιο ευγενικό στις συναναστροφές μας με τους άγνωστους σ' εμάς ανθρώπους. Μην πείτε πως δεν γίνεται, έχουμε πλέον σαφή παραδείγματα πως κάτι τέτοιο είναι δυνατό και πραγματοποιήσιμο!
— Πιστεύετε ότι έχουμε ανάγκη μια καλημέρα από ένα άγνωστο;
Στην αρχή, ελπίζαμε πως οι καλημέρες μας μπορούν να επιδράσουν θετικά στη διάθεση που θα έχει κάποιος την υπόλοιπη ημέρα, τώρα το πιστεύουμε ακράδαντα! Τα μηνύματα και τα σχόλια που λαμβάνουμε συνεχώς υποστηρίζουν αυτή την πεποίθηση καθημερινά! Επομένως, ναι, πιστεύουμε πως μια όμορφη κουβέντα, έστω από έναν άγνωστο ή, ίσως, καλύτερα από έναν άγνωστο, είναι πολύ περισσότερο από απαραίτητη.
— Τι πιστεύετε ότι λείπει από την πόλη σε ανθρώπινο επίπεδο;
Σίγουρα λείπει η ευγένεια και η κατανόηση στην ανθρώπινη επαφή. Είμαστε άριστοι στο να ξεχνάμε πως όλοι γύρω μας ζουν μια παρόμοια ζωή μ' εμάς ή και χειρότερη, με προβλήματα και άγχος και ίσως με μοναξιά και ανάγκη για μια όμορφη κουβέντα. Έτσι, είναι εύκολο να είμαστε άδικοι, σκληροί ή απλώς αδιάφοροι για τους συνανθρώπους μας. Σαν να είναι όλοι αόρατοι: βλέπουμε την άδεια θέση στο λεωφορείο, αλλά όχι την έγκυο που την προσεγγίζει, βλέπουμε την ουρά στο ταμείο, αλλά όχι τον κύριο πίσω μας με τη μαγκούρα. Όλοι ανακουφιζόμαστε, όταν μας κρατάει κάποιος ανοιχτή την πόρτα, ενώ κουβαλάμε κάτι βαρύ, πόσες φορές όμως κρατάμε σταματημένο το ασανσέρ, όταν τρέχει κάποιος προς το μέρος μας; Εμείς δεν θεωρούμε πως θα δώσουμε λύση σε όλα τα παραπάνω, αλλά προσπαθούμε να υπενθυμίσουμε σε όλους πως δεν είμαστε μόνοι. Να έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά, να είμαστε λίγο περισσότερο ευγενικοί στους γύρω μας, και ανθρώπινοι.
— Πού κινείσθε συνήθως;
Παντού! Το πρότζεκτ περιλαμβάνει δύο διακριτά μέρη: τις στοχευμένες και προγραμματισμένες «καλημεροκολλήσεις» και την καθημερινή δράση στις απλές μας διαδρομές. Όλα τα μέλη της ομάδας έχουμε πάντα μαζί μας έτοιμα μηνύματα και τα χρησιμοποιούμε στις διαδρομές που κάνουμε καθημερινά. Στον δρόμο για τη δουλειά ή τη σχολή μας αφήνουμε τα μηνύματά μας σε κολόνες, φανάρια πεζών, στάσεις και σταθμούς μέσων μαζικής μεταφοράς, αλλά και στα ίδια τα μέσα, σε δημόσιες υπηρεσίες, καφετέριες και μπαρ, βιβλιοθήκες και αναγνωστήρια σχολών, οπουδήποτε βρεθούμε.
Σε τακτά διαστήματα κανονίζουμε μια στοχευμένη «καλημεροκόλληση», είτε από τα μέλη της ομάδας μας, είτε ανοιχτή, για οποιονδήποτε θέλει να συμμετάσχει. Επιλέγουμε μια περιοχή και την περπατάμε, χρησιμοποιώντας και πάλι τα μηνύματά μας στα σημεία που θα τραβήξουν το μάτι ενός περαστικού. Κοινός κανόνας είναι πως είμαστε ευγενικοί και δεν ενοχλούμε, δεν κολλάμε τίποτα σε ταμπέλες ή πινακίδες, βιτρίνες καταστημάτων, αυτοκίνητα.
Επιπλέον, αυτοί που μας προσεγγίζουν για να συμμετάσχουν με τον τρόπο τους στο πρότζεκτ έχουν πληθύνει τόσο, που ο διαχωρισμός ανάμεσα στην ομάδα του πρότζεκτ, τους fans, τους υποστηρικτές της δράσης, τους φίλους και τα μέλη γίνεται συνεχώς δυσκολότερος. Είναι πολλοί αυτοί που δημιουργούν δικά τους αισιόδοξα μηνύματα και γίνονται και οι ίδιοι «καλημεροκολλητές». Έτσι, το πρότζεκτ έχει μεταφερθεί σε όλες τις γειτονιές της Αθήνας αλλά και έξω από τα όρια της πόλης, ακόμα και της χώρας!
— Τι παίρνετε από αυτό; Ποια είναι η ικανοποίηση που σας δίνει;
Παρ' όλο που η ουσία του πρότζεκτ είναι να δίνουμε χαρά σε άλλους, δεν μπορούμε να αρνηθούμε πως δίνει και σ' εμάς μεγάλη χαρά. Τα μηνύματα και οι μικρές ιστορίες που λαμβάνουμε καθημερινά στα social media του πρότζεκτ μάς συγκινούν συχνά και μας δίνουν μεγάλη ώθηση να συνεχίζουμε με τους ίδιους, και αυξανόμενους, ρυθμούς. Κάποια από αυτά τα μηνύματα, ωστόσο, τα ξεχωρίζουμε, καθώς επιβεβαιώνουν πως έχουμε πετύχει έναν ακόμα βαθύτερο στόχο, να αλλάξουμε τον τρόπο σκέψης και να εμπνεύσουμε κάποιους να πραγματοποιήσουν επιθυμίες τους. Μας έχουν εκμυστηρευτεί σε διαφορετικές περιπτώσεις πως λόγω του δικού μας πρότζεκτ έχουν τολμήσει, έχουν πιστέψει στον εαυτό τους, έχουν αλλάξει τον τρόπο που αντιλαμβάνονται τον κόσμο. Και, ναι, κάτι τέτοιο μας κάνει απερίγραπτα περήφανους και χαρούμενους!
— Διηγηθείτε μου μια περίεργη ή αστεία ιστορία από τις δράσεις σας.
Είναι πολλές οι σύντομες ιστορίες, άλλοτε περίεργες ή αστείες, άλλοτε όμορφες και συγκινητικές, που ανταλλάσσουμε τα μέλη του πρότζεκτ μεταξύ μας. Γι' αυτό, μάλιστα, για να τις μοιραζόμαστε με τον κόσμο, δημιουργήσαμε πρόσφατα ένα μπλογκ στο οποίο καταγράφουμε περιστατικά που σχετίζονται με το πρότζεκτ. Μπορείτε να το δείτε εδώ.
Μία από αυτές αφορά μια κοπέλα μέλος του πρότζεκτ και έχει πρωταγωνιστή, εν αγνοία του, τον πατέρα της. Σε μια επίσκεψή της στο σπίτι του εντόπισε, προς μεγάλη της έκπληξη, μία από τις «καλημέρες» μας κολλημένη στο παράθυρο απέναντι από το γραφείο του! Χωρίς να αποκαλύψει πως βρίσκεται η ίδια πίσω από το πρότζεκτ, τον ρώτησε τι ήταν αυτό το post-it και πού το είχε βρει. Της απάντησε πως δεν γνώριζε, δεν είχε ψάξει να βρει τι είναι. Το είχε βρει στον δρόμο, το κράτησε και το κόλλησε εκεί για να το βλέπει καθημερινά και να του φτιάχνει τη διάθεση!
