Η Θεσσαλονίκη είναι το μικρό αδερφάκι που θα του χώσουν στα κρυφά ένα δεύτερο φλουρί στο κομμάτι της βασιλόπιτάς του για να νομίσει ότι κέρδισε και να μην ξεσηκώσει τον τόπο με κλάματα. «Συμβασιλεύουσα» στο Βυζάντιο, «συμπρωτεύουσα» τώρα, «μαμά έχω κι εγώ φλουρί!». Μου πήρε χρόνια ολόκληρα να συνειδητοποιήσω ότι το Μιλάνο δεν είναι η συμπρωτεύουσα της Ιταλίας, ούτε η Μπαρτσελόνα η συμπρωτεύουσα της Ισπανίας, όπως και ότι το Μπέρμινχαμ δεν είναι βέβαια η συμβασιλεύουσα της Μεγάλης Βρετανίας.

Από την άλλη, η Αθήνα θυμίζει τη μεγαλύτερη κόρη που έχει γίνει πια κοτζάμ γαϊδούρα ίσα μ’ εκεί πάνω, αλλά συνεχίζει και πιάνεται με τη μικρή για το ποια έρχεται πρώτη.

Η Θεσσαλονίκη -όπως όλοι ξέρουμε από τα παλιά κι αγαπημένα Σπορ του Βορρά- έχει να παλέψει -εις μάτην- με το παντοδύναμο, δολοπλόκο, εκδικητικό και ανελέητο Αθηναϊκό Κατεστημένο. Η Αθήνα, από την άλλη, δεν έχει τέτοιες καλές δικαιολογίες: Όταν σας πάει κάτι στραβά, φταίτε εσείς και μόνο εσείς -και παίρνετε κι εμάς τους υπόλοιπους στο λαιμό σας.

Η Αθήνα έχει φοίνικες. Η Σαλονίκη έχει Φοίνικα. Στο Φοίνικα βρίσκεται ο Μπέμπης. Ο Μπέμπης κάθε Δεκαπενταύγουστο γεμίζει πλαστικά τραπέζια και καρέκλες την πλατεία και γίνεται το σώσε με τα live γύφτικα να αντηχούν χαλαρά μέχρι τη Θέρμη. Κάποια χρονιά, πρέπει να ήταν το 2005, μια Αθηναία γνωστή που βρισκόταν Σαλονίκη παράκουσε και νόμισε ότι παίζει ο Περίδης αντί για τον Παρίδη και μας συνόδευσε όλο ενθουσιασμό (και ντύσιμο Αθηναίας σε διακοπές). Ακόμα προσπαθεί να συνέλθει. Συμπτωματικώς, εκεί ήταν επίσης και η πρώτη φορά στη ζωή μου που είδα γλέντι να σταματά μετά από παρέμβαση της αστυνομίας.

Η δεξίωση του γάμου στην Αθήνα (ή με Αθηναία-ο) θα είναι μία πρώτης τάξης ευκαιρία για τις οικογένειες και τους φίλους να γιορτάσουν για την κοινή ζωή που ξεκινά, για τις προοπτικές που υπάρχουν, για το φωτεινό μέλλον. Το γλέντι του γάμου στη Θεσσαλονίκη είναι μία πρώτης τάξης ευκαιρία για να γιορταστούν τα χρόνια που μόλις τελειώσανε, τα ξενύχτια που όμοια τους δε θα υπάρξουν ξανά, το λαμπερό παρελθόν. Είναι το είδος του γλεντιού που θα ρίχναμε όλοι μας αν μαθαίναμε ότι ο πλανήτης πρόκειται να καταστραφεί αύριο κατά τις 11 το πρωί.

Σε γλέντι γάμου σε άδειο οικόπεδο στην Παλιά Λαχαναγορά, είδα για δεύτερη φορά στη ζωή μου γλέντι να σταματά μετά από παρέμβαση της αστυνομίας.

Α ς ρίξουμε μια ματιά στις τοπικές αλυσίδες σουπερμάρκετ. Τα καταστήματά τους βρίσκονται διάσπαρτα παντού και η παρουσία τους χαρακτηρίζει και -ως ένα βαθμό- ορίζει οπτικά την κάθε πόλη.

Ο Σκλαβενίτης μου αρέσει. Χαρούμενη, δυναμική χρωματική παλέτα και γεωμετρικό λογότυπο. Είναι κάτι που ταιριάζει πολύ με τον μοντερνισμό της Αθήνας -που εδώ που τα λέμε, αν υπάρχει μία πόλη που εμπεριέχει τον μοντερνισμό εγγενώς, αυτή είναι η Αθήνα -ασχέτως αν, τα τελευταία 2.300 χρόνια δεν της φαίνεται και πολύ. (Ο Σκλαβενίτης, παρεμπιπτόντως, έχει κι ένα έτοιμο παστίτσιο που μυρίζει απίστευτα ωραία).

Ας ρίξουμε τώρα μια ματιά στο Μασούτη. Ο Μασούτης, λοιπόν, έχει ένα λογότυπο που καταφέρνει και συνδυάζει:
1) την ελληνική σημαία, 2) ένα πορτοφόλι και 3) ένα πεντόευρο.

Η Θεσσαλονίκη τα τελευταία χρόνια μας έχει δώσει Αντώνη Καρδαμίλη. Κώστα Σαφέτη. Δημήτρη Παρίδη. Νίκο Αγγελόπουλο: Fusion από δημοτικά, γύφτικα και αστικά λαϊκά, με κλαρίνο, βιολί, αρμόνιο, φωνές με δημοτικά σπασίματα, γύφτικο feeeling και λαϊκό, στιβαρό βιμπράτο. Ρυθμοί που ισορροπούν ανάμεσα στο Συρτό και το Τσιφτετέλι, με κολλητικά grooves. Η σύγχρονη εξέλιξη του λαϊκού τραγουδιού με το delay βασιλιά.

Η Αθήνα, από την άλλη, ίσως και λόγω ισχυρότερης παράδοσης αλλά και πίστας, έχει κολλήσει στο μπουζούκι. Κι αυτό συμβαίνει σε τέτοιο σημείο που μέχρι κι ο Σαφέτης αναγκάζεται να βάζει μπουζούκι στην ορχήστρα όταν έρχεται εκεί.

Οι τεκνάδες της Αθήνας πίνουν κόκα, είναι κοινωνικοί και έχουν απαλές φτέρνες κουραρισμένες μ’ ελαφρόπετρα. Οι τεκνάδες της Σαλονίκης περιπλανιούνται σα χαμένοι στα χωράφια με ακουστικά στ’ αυτιά και γρατζουνισμένα γυαλιά ηλίου (δεν είναι chemtrails, είναι οι γρατζουνιές στους φακούς).

Οι πάνκηδες στην Αθήνα είναι κοινωνικά συνειδητοποιημένοι, προσφέρουν αλληλεγγύη. Οι πάνκηδες της Σαλονίκης είναι τόσο χύμα, που χρειάζονται αλληλεγγύη.

Αθήνα: Ο Caveman ο Joe. Φράση-κλειδί: «Suck my cock and buy me a beer»

Θεσσαλονίκη: Ο Γιάννης ο Πόντιος. Φράση-κλειδί: «Θέλεις λεφτά / θέλω λεφτά / η σκέψη ν’ αποκτήσω / με κάνει να χτυπήσω»

Το μετράω για διπλό αυτό.