Τρώγοντας με ξυλάκια λαμπερά

Εδώ δεν ήταν το φημισμένο κρεοπωλείο Η Ανατομία του Κρέατος; Γιά δες. Έγινε πολυασιατική ταβέρνα! Και το παντοπωλείο δίπλα, έκλεισε κι αυτό. Τι θα το κάνουν άραγε; Μέσα σε λιγότερο από πέντε χρόνια, η οδός Απόλλωνος και η γύρω περιοχή, μεταξύ Συντάγματος και Πλάκας, έχει μεταμορφωθεί σε ένα δυνάμει Asian Town. Έχουμε και λέμε: Στην Απόλλωνος, το Furin Kazan (ιαπωνική σουσι-ταβέρνα), το Noodle Bar (το πρώτο πολυασιατικό μοδάτο μακαρονάδικο, που μετεξελίχθηκε σε ποιοτική αλυσίδα) και το κατάστημα Soya (κάτι σαν μπουτίκ με λοιπά ιαπωνικά είδη, μερικά φαγώσιμα ανάμεσά τους). Εκεί κοντά το κορεατικό Dosirak, στη Βουλής, και το Oriental (έχει απ' όλα, μεταξύ άλλων καλό σούσι και κάποια πολυνησιακά πιάτα) στη Νίκης. Και εσχάτως το Golden Chopsticks.

Ο χώρος μικρός. Τραπεζάκια έξω δεν έχει. Άντε να χωράνε είκοσι άτομα. Ο διάκοσμος όμορφος, προσεγμένος. Έχει στοιχεία Άπω Ανατολής, αλλά δοσμένα με μπόλικο καλό γούστο. Καθίσματα αναπαυτικά. Μέσα αριστερά η ανοιχτή κουζίνα, όπου μαγειρεύουν δύο κύριοι. Ο ένας τους φαίνεται ινδο-πακιστανικής καταγωγής και ο άλλος νοτιο-ανατολικο-ασιατικής. Διαβάζοντας το, κάπως εκτενές, μενού διαπιστώνεις ότι το μαγαζί προσφέρει κινέζικα, ταϊλανδέζικα και ινδο-πακιστανικά πιάτα. Οι της διεύθυνσης είναι Έλληνες με θητεία στην Αυστραλία, οπότε μπορείς να συνεννοηθείς. Παρ' ότι καινούριο, ο κόσμος έχει ήδη αγκαλιάσει αυτό το εστιατοριάκι: φοιτητές ξένων γλωσσών, δημοσιογράφοι σε διάλειμμα, νεαροί τουρίστες - δυτικοί κυρίως. Αφενός βρίσκεται στο κατάλληλο σημείο, αφετέρου το φαγητό του δεν είναι καθόλου άσχημο. Στο σέρβις δεν έχουν ξεπεράσει ακόμα τον πανικό της έναρξης, αλλά είναι ευγενικοί και καπάτσοι. Κάτι όμως πρέπει να γίνει με τον εξαερισμό, ειδικά τις ώρες αιχμής, όταν παίρνουν φωτιά τα τηγάνια - εμ, σόρι, τα γουόκ.

Ενδεχομένως θα ήταν προτιμότερο να προτιμήσεις ένα είδος κουζίνας κάθε φορά, αν και τα πολυπολιτισμικά ανακατέματα είναι πολύ της μόδας. Από τα ορεκτικά, τα μπάτζι (ινδικές κρεμμυδοκροκέτες) με το συνοδευτικό γιαουρτάκι με μέντα ήταν τραγανιστά και καλοτηγανισμένα, με ισορροπημένη χρήση μπαχαρικών. Οι ταϊλανδέζικοι ψαροκεφτέδες ήταν αρωματικοί και λαστιχωτοί, άρα εντάξει, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι ένας λάτρης της Τάι κουζίνας θα ενθουσιαζόταν. Το κοτόπουλο παντ πρικ ντάεγκ (με καυτερή πιπεριά και βασιλικό) ήταν νόστιμο, αλλά σίγουρα του έλειπε η ευωδιαστή αρωματική δύναμη που θα το καθιστούσε ταϊλανδέζικο. Το ινδικό κοτόπουλο Τζαλφρέζι (με ντομάτα και κουρκουμά) ήταν απαλά ευωδιαστό και ευχάριστο. Και το μεταλλικό μπολάκι στο οποίο ήρθε ήταν όμορφο. Γενικά τα σερβίτσια τους (μπολάκια, πιατάκι, ποτήρια κ.λπ.) είναι κομψά, μοντέρνα, και είναι ωραίο να τα χαζεύεις. Σε γενικές γραμμές το φαγητό είναι από ευχάριστο έως καλό και οι τιμές αρκετά λογικές. Όσο για τη γνησιότητα της κάθε κουζίνας, έχει μπει λίγο φρένο. Όπως σχεδόν παντού στην πόλη μας. Χμ! Αλλά την άλλη φορά που δοκίμασες γνήσιο κάρι κάηκες και με μίσησες. Γιατί το παίζεις σνομπ τώρα;