Το κόνσεπτ της φωτογράφου Alex Kat ήταν συγκεκριμένο: ''Θέλω την Εύα'' είπε, ''να αναδύεται από το νερό ως την αναγέννηση της δια του θεάτρου''. Μου άρεσε η ιδέα, τη μετέφερα στην Εύα, συμφώνησε κι αυτή κι έτσι, ένα μεσημέρι, μπήκαμε στο αυτοκίνητο και τραβήξαμε κατά Καβούρι μεριά.
Η Κουμαριανού ενθουσιασμένη! Πολλά χρόνια μέσα στο θέαμα, αφενός χαίρεται που τόσοι άνθρωποι ασχολούνται με το ίματζ της, αφετέρου κι η ίδια έχει γλυκάνει απίστευτα σαν προσωπικότητα εδώ και ένα χρόνο που ξεκίνησαν οι πρόβες για την παράσταση μας.
Το λέμε συχνά μεταξύ μας ως κοινή παραδοχή: Η Εύα πια ξεχωρίζει τι είναι σόου και τι θέατρο, καταλαβαίνει πως ψυχαγωγία δεν είναι μόνο το γέλιο, μα και το δάκρυ, αφήνεται στις αγκαλιές των άλλων, όταν τη συγχαίρουν κάθε φορά για την, από ψυχής, ερμηνεία της.
Η Εύα Κουμαριανού θα είναι και πάλι στη σκηνή του θεάτρου να θυμάται τα πιο χαρακτηριστικά κομμάτια του βίου της, να αυτοσαρκάζεται όπως εκείνη μόνο μπορεί να το κάνει, να οργίζεται, να κλαίει και να γελάει στην προσπάθεια της να συνθλίψει κάθε έννοια φυλετικού και κοινωνικού ρατσισμού.
Όταν είπα της Εύας να στήσουμε μία παράσταση πάνω στη ζωή της πριν από ένα χρόνο περίπου, μιλούσε ακατάπαυστα, τόσο γρήγορα, που σχεδόν δεν την καταλάβαινες. Σιγά - σιγά έστρωσε. Κι όσο η Μαριλού Φραγκιαδάκη με προειδοποιούσε πως αυτό που πάμε να κάνουμε ήταν άθλος για εκείνη, αφού με το ζόρι μαθαίνει το play back της για τις ''Κούκλες'', τόσο η Κουμαριανού πείσμωνε και μέρα με τη μέρα γινόταν καλύτερη. Δεν ήταν εύκολο, σίγουρα, να αποστηθίσει 20 σελίδες κείμενο! Ένας άνθρωπος που δεν ήξερε να διαβάζει και που της μάθαιναν οι άλλοι τα λόγια κομμάτι - κομμάτι, παράγραφο - παράγραφο. Πώς να μάθαινε άλλωστε γράμματα; Από που; Από 10 ετών αλάνι στους δρόμους, τη χρυσή εποχή της Τρούμπας, που βλέπουμε μέσα από τις ταινίες. Μετά, αναμορφωτήρια, ιδρύματα, παραβατική ζωή και αγάπη σε δόσεις μόνο από ''μαχαιροβγάλτες, πουτάνες και χασικλήδες'', τους ''ήρωες'' της, σύμφωνα με την ίδια. Δεν περίμενα ποτέ να δούλευα με άνθρωπο που θα θύμιζε μάρμαρο ακατέργαστο και που με σκληρή δουλειά θα σμιλευόταν σε κάτι μοναδικό και πολύ όμορφο.
Στη φωτογράφηση έδειξε αυστηρό επαγγελματισμό. Άκουγε την Alex που την ήθελε μονίμως ξυπόλυτη μέσα σε γιαπιά. Εγώ φοβόμουν περισσότερο μην πατήσει κανένα σπασμένο γυαλί και τραυματιστεί. Της έλεγα πως μου θύμισε τον επαγγελματισμό της Λένας Κιτσοπούλου σε μία ταινία που γυρίζαμε προ 15ετίας στη λίμνη της Βουλιαγμένης, όταν έπρεπε να ανέβει ξυπόλυτη σε κάτι κατσάβραχα και τό'χε κάνει δίχως καν να αλλοιωθεί η έκφραση του προσώπου της! Εκείνο ήταν ίσως το καλύτερο μάθημα υποκριτικής που είχα πάρει ποτέ μου.
''Έφερες την κόκκινη περούκα, της Milva, που είπαμε;'' τη ρώτησε η Alex κι η Εύα άλλο που δεν ήθελε! Τη λατρεύει τη Milva, ως γνωστόν είναι το καλύτερο σόου της στις ''Κούκλες''. Χώρια που πάντα την παραπέμπει σε κάτι τρομερά αστείο και εντελώς ανατρεπτικό που έζησε κάποτε στο Ηρώδειο: Είχε πάει να δει τη Milva, ντυμένη όπως αυτή. Μπαίνοντας στο αρχαίο θέατρο, κάποιος την πέρασε για την Ιταλίδα ντίβα και χειροκρότησε. Μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα, είχαν σηκωθεί όλοι όρθιοι, από πολιτικούς και καλλιτέχνες μέχρι τον απλό κόσμο, χειροκροτώντας την Κουμαριανού! Φέτος, ωστόσο, το κοινό του Ηρωδείου τη χειροκρότησε στην πραγματικότητα, στη μεγάλη συναυλία της Τσανακλίδου, όταν η Τάνια προλόγισε το τραγούδι της Πλάτωνος και της Φωτάκη από την παράσταση μας, λέγοντας το όνομα της Εύας και αναφέροντας ακόμη τη βράβευση της με το βραβείο Τρανς Ορατότητας στο Θέατρο. ''Άφησα κι εγώ κάτι στον κόσμο αυτό, θα με θυμούνται και μένα μ' ένα τραγούδι όταν ψοφήσω'' γύρισε και μού'πε δακρυσμένη η Εύα...Πόσο ανθρώπινη στιγμή ήταν αυτή!
Η φωτογράφηση τελείωσε ύστερα από ένα μάλλον δύσκολο δίωρο με όλους μας ευχαριστημένους εκ των προτέρων για το αποτέλεσμα. Τα είπαμε, η Εύα αφέθηκε τελείως στην Alex, αλλά κι η Alex έχει μεγάλη εμπειρία στο να φωτογραφίζει τρανς άτομα σε Γερμανία και Ελλάδα.
Στο γυρισμό λέγαμε για τις μικρές αλλαγές που θά'χει ο δεύτερος κύκλος των παραστάσεων του έργου ''Την λένε Εύα''. Καταρχάς, πήγαμε σε μεγαλύτερο θέατρο, στο Αγγέλων Βήμα, πίσω από την Ομόνοια. Ώρα έναρξης στις 9 το βράδυ και με ελαφρύνσεις στην τιμή του εισιτηρίου για άνεργους, φοιτητές και σπουδαστές δραματικών σχολών. Δίπλα στην Εύα θα παίζω ο ίδιος τον δημοσιογράφο - εν ολίγοις, θα υποδυόμαστε κι οι δυο τους εαυτούς μας -, κυρίως για να νιώθει εκείνη περισσότερη ασφάλεια με το κείμενο. Επειδή, όμως, τυχαίνει αυτή τη σαιζόν να κάνω και άλλα δέκα πράγματα μαζεμένα, περιστασιακός αντικαταστάτης μου ορίστηκε ο ηθοποιός Γιώργος Τσάμης, ο οποίος εντάχθηκε με τη μία στην παρέα μας.
Τα λέμε στο Αγγέλων Βήμα, λοιπόν, από την Τετάρτη 5 Οκτωβρίου. Η Εύα Κουμαριανού θα είναι και πάλι στη σκηνή του θεάτρου να θυμάται τα πιο χαρακτηριστικά κομμάτια του βίου της, να αυτοσαρκάζεται όπως εκείνη μόνο μπορεί να το κάνει, να οργίζεται, να κλαίει και να γελάει στην προσπάθεια της να συνθλίψει κάθε έννοια φυλετικού και κοινωνικού ρατσισμού. Α, και κάτι ακόμη: Να ντύνει Μέριλιν Μονρόε τον πελάτη της, ''ένα περιστατικό από τη Λυρική Σκηνή'', τον ακομπλεξάριστο τενόρο Αναστάσιο Στέλλα. Ας κρατήσουμε και τίποτα μυστικό, όμως!
Info:
Την λένε Εύα
Με την Εύα Κουμαριανού και τους Αναστάσιο Στέλλα, Γιώργο Τσάμη
Κείμενο/ Σκηνοθεσία: Αντώνης Μποσκοΐτης
Φωτογραφίες: Alex Kat
Από την Τετάρτη 5 Οκτωβρίου και κάθε Τετάρτη & Πέμπτη στο θέατρο Αγγέλων Βήμα (Σατωβριάνδου 36, Ομόνοια, τηλ. κρατήσεων: 210 - 5242211)
Ώρα έναρξης: 21.00
Τιμή εισιτηρίου: 12 ευρώ, 8 ευρώ (φοιτητές, άνεργοι, άνω των 65), 5 ευρώ (ατέλειες δραματικών σχολών)
- Facebook
- Twitter
- E-mail
1