Γεννήθηκα στην Καισαριανή, αλλά στα επτά μου βρέθηκα στη Ν.Αφρική. Μεταναστεύσαμε οικογενειακώς στο Γιοχάνεσμπουργκ και συνέχισα εκεί το σχολείο. Όμορφα πολύ στην Αφρική. Είδα πολλά πράγματα και ήταν ωραίες στιγμές. Όταν γυρίσαμε στην Ελλάδα ήμουν δεκατριών ετών και είχα αρχίσει το Γυμνάσιο στην Καισαριανή πάλι. Εκείνη την εποχή άρχισαν όλα. Υπήρχε μέσα μου πολύ αγάπη για τη μουσική και λαχτάρα να τραγουδήσω. Θυμάμαι πάντα στο σπίτι τραγούδια. Οι δικοί μου είχαν συγγενείς που ήταν μουσικοί, αλλά και οι ίδιοι όπου βρισκόντουσαν δεν έχαναν ευκαιρία να τραγουδήσουν. Τότε βρήκα και την πρώτη δουλειά στην Πλάκα. Το μαγαζί ήταν μια παλιά ντισκοτέκ που είχε γίνει ζωντανή σκηνή. Εκεί τότε ήταν οι περίφημοι "Ρεμπέτες" με την Άννα Χρυσάφη, τη Ρένα Εσκενάζυ και τον Σπύρο Καλφόπουλο και ζήτησα να με ακούσουν. Πλησίαζα τα δεκατέσσερα τότε. Με κοίταξαν καλά-καλά και μου είπαν πως ήμουνα πολύ μικρός και όσο καλός και αν ήμουν θα είχαν πρόβλημα αν με έπαιρναν για δουλειά. Με πήραν τελικά και η μάνα μου με πήγαινε κάθε βράδυ για δουλειά. Τις πρώτες βραδιές τρέμαν τα πόδια μου όταν ανέβαινα στην πίστα. Πανικός με έπιανε. Στο κέντρο με αγαπούσαν και με πρόσεχαν όλοι. Σαν παιδί τους με είχαν και εδώ που τα λέμε, παιδί ήμουν αλλά είχα τσαγανό.Έτσι βαφτίστηκα στις πίστες. Από μικρός. Τώρα είμαι 57.
Συνέχισα με τραγούδι και μεγαλώνοντας το μικρόφωνο με ταξίδεψε πολύ. Σε μαγαζιά της επαρχίας, στη Ρόδο, στη Ν.Αφρική πάλι για ένα χρόνο, μετά πάλι Αθήνα και τελικά στη Σουηδία όπου και έμεινα τρία χρόνια. Ήταν καλοκαίρι όταν επέστρεψα στην Αθήνα και ενώ είχα έρθει για να κάνω διακοπές και να δω τους αγαπημένους μου και αν επιστρέψω, το πρόγραμμα άλλαξε. Χωρίς να το ξέρω, οι δικοί μου είχαν δηλώσει το όνομά μου στην εκπομπή "Να η ευκαιρία". Λίγο πριν φύγω πάλι για Σουηδία πήγα στο τηλεοπτικό πρόγραμμα και από εκεί αλλάξαν όλα. Ήμουν μόλις 21. Βγάζω δίσκο με την EMI και αμέσως γνωρίζω μεγάλη επιτυχία. Mε το "Αγάπησε με" είχα κάνει το όνειρό μου πραγματικότητα. Πάντα ήθελα να γίνω ένας ολοκληρωμένος επαγγελματίας τραγουδιστής και να αρχίσω δισκογραφία, να λέω τα δικά μου τραγούδια. Δεν είμαι σίγουρος πως θα ήταν τα πράγματα αν δεν είχα πάει στο "Να η ευκαιρία". Νομίζω πάντως πως με κάποιον τρόπο θα έβρισκα τον δρόμο προς το τραγούδι. Υπήρξαν και κάποιοι που με βοήθησαν και τους μνημονεύω. Ο Γιώργος Κατσαρός, ο Δημήτρης Ιατρόπουλος με στήριξαν στην πρώτη μου δουλειά.
Ξεκίνησα με ελαφρό μοντέρνο τραγούδι. Αν και θεωρώ πως το είχα περισσότερο με τα λαϊκά λόγω ηλικίας αλλά και ρεύματος τότε ήθελαν να ξεκινήσω με τέτοιο ύφος. Δυσκολεύτηκα λίγο αργότερα να άνω στροφή στο ύφος. Δεν ήταν εύκολο να πείσεις τον κόσμο να σε ακολουθήσει και να εμπιστευτεί στα πιο λαϊκά μονοπάτια από τη στιγμή που με έμαθαν ως μοντέρνο τραγουδιστή. Από τις ωραιότερες συνεργασίες ήταν σίγουρα αυτή με τον Μητροπάνο και το ζεϊμπέκικο το 2006 αλλά πιο παλιά δεν μπορώ να ξεχάσω τον Στράτο Διονυσίου, τον Γιώργο Ζαμπέτα και τη Βίκυ Μοσχολιού. Έχω τραγουδήσει σχεδόν με όλους. Βαρβάτο τραγουδιστή και μεγάλο καλλιτέχνη θεωρώ τον Στράτο.Ήταν ένας καλλιτέχνης που τον παραδεχόμουν όχι μόνον εγώ αλλά και όλη η Ελλάδα. Η άλλη μου αγάπη ήταν ο Στέλιος Καζαντζίδης με τον οποίο συνεργάστηκα σε έναν δίσκο του κάνοντας φωνητικά. Τον Στράτο όμως τον έζησα και πάνω στη δουλειά και υπήρξε δάσκαλος.Η φωνή του και ο τρόπος του περνούσαν χωρίς κανένα κενό στη ψυχή.
Πολύ διαφορετική η Αθηναϊκή νύχτα τότε. Όλα τα μαγαζιά λειτουργούσαν κάθε μέρα. Πολλές φορές παρακαλούσαμε να κάνουμε ρεπό και να έχουμε έστω και μια μέρα ελεύθερη. Η διασκέδαση ήταν τότε σε πολύ μεγάλες δόσεις. Τη δεκαετία του 80 ειδικά οι νύχτες ήταν εκρηκτικές. Σε όλα τα κέντρα δεν έπεφτε καρφίτσα. Ο κόσμος ήταν πιο αυθόρμητος και υπήρχε και η οικονομική ευκολία. Έχω προλάβει τα χρόνια με τις μεγάλες ζημιές στα μαγαζιά. Την εποχή που το πιάτο κάλυπτε την πίστα. Από μία ώρα και μετά δεν μπορούσες να περπατήσεις, έπιανες μια γωνιά, τραγουδούσες και έβλεπες τα πιάτα να σκάνε ντάνες και να σε καλύπτουν. Εκτός από δόξα υπήρχε και πολύ χρήμα εκείνη την εποχή. Η λατρεία του κόσμου μεταφράζονταν και σε κέρδος για τους καλλιτέχνες. Εγώ δεν υπήρξα από τους τραγουδιστές που δημιουργούσα τις προϋποθέσεις για το μεροκάματο και μόνο. Η αντίληψή μου ήταν πως αν αξίζεις θα έρθει. Και το χρήμα και η δόξα.Γενικά νομίζω δεν με πούλησα ακριβά στην καριέρα μου. Ούτε καν τα σουξέ μου. Με ένοιαζε πιο πολύ να τραγουδάω και να διασκεδάζω τον κόσμο. Αν κέρδισα και έχω διάρκεια είναι νομίζω γιατί δεν τα πήγα σμπρωχτά τα τραγούδια μου. Τα άφηνα να αγαπηθούν από μόνα τους και να καθιερώνονται απο την αγάπη του κοινού. Επιχειρηματικά δεν βγήκα να διαφημίσω τα σουξέ μου κάνοντας θόρυβο. Η δουλειά μας το θέλει αυτό αλλά εμένα δεν μου έβγαινε. Εγώ ζούσα για τη στιγμή που θα τραγουδούσα.
Η νύχτα είναι κούραση και δεν είναι εύκολη. Αυτό το έχουν πει όλοι αλλά νομίζω συνηθίζεις. Πολλές ώρες και πολλές νύχτες. Στην Ελλάδα όμως αν δεν έχεις συνεχή παρουσία στη νύχτα κινδυνεύεις να βρεθείς στο περιθώριο ή αλλιώς θα πρέπει να κινηθείς με άλλον τρόπο. Υπήρξαν και φορές που είπα να τα παρατήσω. Αισθάνθηκα πως με είχαν βάλει στην άκρη. Όταν ξεκίνησαν τα μεγάλα ιδιωτικά κανάλια ανάμεσα στους καλλιτέχνες που μπήκαν στην άκρη ήμουν και εγώ. Εκείνη την πρώτη πενταετία υπήρχαν κυκλώματα που λες και είχαν μια μηχανή που μεγάλωνε τα μικρά και μίκραινε τα μεγάλα. Επηρέαζαν και αποφάσιζαν για το ποιος θα προβληθεί και ποιος θα είναι μπροστά. Σε εκτόπιζαν και δεν υπήρχε τρόπος να επικοινωνήσεις με τον κόσμο. Μπορεί εσύ να δούλευες σκληρά και κανείς να μην μπορούσε να σε παρακολουθήσει. Λες και δεν υπήρχες. Ο κόσμος τότε ήταν και πολύ προσηλωμένος στην τηλεόραση και ακολουθούσε ότι αυτή πρόσταζε. Αν και τότε σκεφτόμουν αν τα παρατήσω είπα πως υπήρχαν ακόμη λόγοι που με κρατούσαν και ήξερα πως το ότι δεν είμαι στην επικαιρότητα δεν ήταν δικό μου φταίξιμο. Τότε χωρίς τεχνάσματα και χωρίς να μπω στα κυκλώματα ήρθε το " Μα νου πάω" που μου απέδειξε πως είχα δίκιο. Ακόμη και όταν περιοδικά ή εκπομπές έβρισκαν κάτι να πουν για μένα εγώ δεν το είχα ποτέ επιδιώξει.
Ξέρεις που τους έχω τους χρυσούς δίσκους. Στην αποθήκη. Δεν ήθελα να τους έχω σπίτι να τους βλέπουν τα παιδιά μου. Για αυτά έπρεπε να είμαι ο πατέρας τους και όχι ο τραγουδιστής. Τα παιδιά μου είναι και η μεγαλύτερη μου αγάπη. Η λατρεία της ζωής μου. Αγαπάω πολύ και τους φίλους μου. Τις στιγμές που θα ξεκλέψω για να βρεθώ με τους ανθρώπους που θέλω και εκτιμώ. Δεν μπορούσα και δεν έζησα αποστειρωμένος και απόμακρος. Απλά πράγματα με γέμιζαν και με ευχαριστούσαν. Λίγες στιγμές σε ένα ήσυχο μέρος με φίλους, μια βόλτα στη θάλασσα. Την αγαπάω τη θάλασσα και μου αρέσει να τη βλέπω. Για αυτό και μένω στη Γλυφάδα για να την βλέπω και να είμαι κοντά της. Αγαπημένο μου μέρος για να βρίσκομαι μόνος μου είναι ο Άλιμος.
Αν έχω μετανοιώσει για κάτι; Ναι, που δεν τραγούδησα μερικά τραγούδια, αλλά ξέρεις αυτό είναι και καλό γιατί αισθάνομαι πως δεν τα έχω κάνει όλα και πως ο κύκλος μου δεν έχει κλείσει. Η φωνή δεν με έχει αφήσει και δεν θα την αφήσω πρώτος εγώ. Δεν θα ήταν σωστό. Αν μου έλεγες να γυρνούσα πίσω πάλι τα ίδια θα έκανα. Δεν άλλαξα και πολύ με τα χρόνια νομίζω. Αισθάνομαι και τραγουδάω το ίδιο όπως παλιά. Με ρωτάς πώς φαντάζομαι τον εαυτό μου σε 20 χρόνια. Δεν μπορώ να σου πω. Δεν το έχω σκεφτεί ποτέ. Ξέρω πως θα είμαι στο ΣΥΓΓΡΟΥ live μέχρι τις αρχές καλοκαιριού και μετά έχει ο Θεός.
Η κρίση και όλη αυτή η στενότητα μας έχει κάνει να χάσουμε λίγη από την ειλικρίνεια μας. Νομίζω πως όλο αυτό ήταν σχεδιασμένο και δεν θα γινόταν αν το αποφύγουμε. Έχω την αίσθηση πως ιστορικά ζούμε την τεράστια προδοσία της χώρας και των Ελλήνων. Φταίμε και εμείς που τόσα χρόνια αφήναμε τους ίδιους και τους ίδιους να είναι πάνω. Δεν κοιτάξαμε το πραγματικό μας συμφέρον και το μέλλον. Κοιτάγαμε το τώρα και δεν σκεφτήκαμε το αύριο. Είχα παλιά συμμετάσχει με τον Γιάννη Δημαρά στις εκλογές για την Περιφέρεια γιατί μου άρεσε και τον θεωρούσα διαφορετικό και αξιόλογο. Δεν είχα τίποτα φοβερές βλέψεις πολιτικές. Δεν νομίζω να ξαναμπλέξω με πολιτική.
Όταν αναβαίνω στην πίστα τα ξεχνάω όλα. Ακόμη και τώρα η χαρά μου να βλέπω τον κόσμο που έχει έρθει είναι το πιο σημαντικό πράγμα. Υπάρχουν φορές που μπορεί μέσα σου να μην είσαι καλά και να μην αντέχεις να βγεις να τραγουδήσεις. Εγώ δεν θα το κάνω ποτέ. Θα βγω και θα τα δώσω όλα. Μόλις αρχίσω να λέω τους πρώτους στίχους και βλέπω τον κόσμο να γλεντάει μου φεύγουν όλα. Ξέρεις όλοι με έχουν συνδυάσει με τραγούδια πονεμένα. Νταλκαδιάρικα και βαριά, αλλά εμένα μου αρέσει να βλέπω τον κόσμο να χορεύει και να το ρίχνει έξω. Μου αρέσουν πολύ τα ερμηνευτικά κομμάτια αλλά αν μια βραδιά δεν κάνω τον κόσμο να σηκωθεί από το τραπέζι και να χορέψει αισθάνομαι σαν να έχω κάνει μισή δουλειά. Ίσως αυτό είναι και το μόνο κενό στην καριέρα μου, το ότι δεν έχω πιο χορευτικά τραγούδια στο ενεργητικό μου. Βέβαια ακόμη δεν έχει κλείσει το ρεπερτόριο μου και έχω χρόνια μπροστά μου.
σχόλια