«Εδώ μέσα είναι απλά Πέμπτη. Η 260η μου Πέμπτη ως επιβάτης στο κρουαζιερόπλοιο Ψυχική Υγεία». Τάδε έφη Ντέιβιντ, ο κεντρικός χαρακτήρας του Legion (τον υποδύεται ο Νταν Στίβενς που σαφώς και του άξιζε να αποδράσει κάποτε από το γηριατρικό σύμπαν του Downtown Abbey) στην αρχή του πρώτου επεισοδίου όταν η αδελφή του τον επισκέπτεται για να του ευχηθεί για τα γενέθλιά του στη μονάδα αποκατάστασης ψυχικής υγείας όπου βρίσκεται άγνωστο ακριβώς γιατί, πώς και για πόσο. Μεγάλη αδυναμία τα τρελάδικα πολυτελείας στην οθόνη κι αυτό το ρετροφουτουριστικό άσυλο είναι από τα πιο περίεργα που έχει καταγράψει ποτέ αφηγηματική κάμερα. Δηλαδή δεν είναι ακριβώς άσυλο, αλλά ερευνητικό κέντρο και σωφρονιστικό κατάστημα όπου κρατούνται μεταλλαγμένοι μέχρι να αποφασίσει η κυβέρνηση αν μπορεί να τους ελέγξει ή θα πρέπει να εξοντωθούν στο όνομα της δημόσιας ασφάλειας. Όχι ότι μπορούμε ποτέ να είμαστε σίγουροι ότι αυτό που βλέπουμε υπάρχει πραγματικά ή αν πρόκειται για τα καλπάζοντα οράματα που γυρνάνε διαρκώς στους ανεμόμυλους του μυαλού του σχιζοφρενή (;) / τηλεκινητικού / μεταλλαγμένου Ντέιβιντ που μοιάζει ικανός όχι μόνο να μετακινεί (αιχμηρά) αντικείμενα αλλά και ολόκληρα παράλληλα σύμπαντα.
Μπορεί επίσης να μπουκάρει στα μυαλά, τις συνειδήσεις και τις μνήμες άλλων ανθρώπων και να καταργεί κατά βούληση τη γραμμική μορφή του χρόνου όπως τον αντιλαμβανόμαστε. Περιστασιακός συγκάτοικός του σ' όλη αυτήν την τρέλα, η μεγάλη καψούρα του («Θες να γίνεις το κορίτσι μου;» «ΟΚ. Αλλά δεν πρέπει να με ακουμπήσεις ποτέ» «ΟΚ»), η κοπέλα που λέγεται Syd(ney) Barrett. Ναι, Syd Barrett, κατάλαβες δηλαδή, η ψυχεδέλεια είναι βαθιά ενταγμένη στο αφηγηματικό και αισθητικό σύστημα της σειράς που σ' ένα και μόνο επεισόδιο στριμώχνει άνετα πρωτοποριακές ιδέες, τεχνική βιρτουοζιτέ, απόκοσμα πλάνα και ένταση που άλλες ψαγμένες και έγκριτες σειρές δεν μπορούν να συντηρήσουν ούτε σε ολόκληρο κύκλο. Μπροστά στη ρευστή, ονειρική και φευγαλέα υφή της πραγματικότητας (στις διάφορες εκδοχές της) όπως απεικονίζεται στο Legion, τα τεχνικά τρικ του «πολιτικοποιημένου» Mr.Robot μοιάζουν συντηρητικά, κούφια και ανούσια. Δύσκολο να κάνεις συγκρίσεις για μια σειρά τόσο αυθεντικής έμπνευσης, προσωπικά πάντως μου θύμισε και λίγο τον αλαφροϊσκιωτο ρομαντισμό του αξέχαστου Pushing Daisies.
Θεωρητικά, πρόκειται για προϊόν το οποίο ανήκει θεματικά στο σύμπαν των X-Men, με τις γνωστές αλληγορίες των μεταλλαγμένων ως κυνηγημένων εκπροσώπων του Άλλου, ξεπερνά όμως άνετα κάθε κλισέ σχεδόν που φρενάρει ακόμα και τις πιο προχωρημένες πρόσφατες μεταφορές ηρώων της Marvel στη μικρή οθόνη, όπως o Daredevil ή η Jennifer Jones που όσο κι αν το παλεύουν, κάτι καταλυτικά φορμουλαϊκό και προβλέψιμο επιπλέει πάντα για να σου θυμίζει τους περιορισμούς του είδους. Εδώ όμως πρόκειται όχι μόνο για ένα συναρπαστικό και απρόβλεπτο τριπ (mind fuck για την ακρίβεια) από την αρχή ως το τέλος (του πρώτου επεισοδίου τουλάχιστον) αλλά για επίδειξη υψηλότατου επιπέδου αφηγηματικής αντίληψης. Και πώς να μην είναι όταν στο τιμόνι της σειράς είναι ο Noah Hawley, δημιουργός των δύο εξαίρετων κύκλων του τηλεοπτικού Fargo. Ο Hawley είναι πάνω απ' όλα σπουδαίος συγγραφέας (πιο πολύ Ίθαν παρά Τζοέλ Κοέν) αλλά δεν στο πετάει στα μούτρα μέχρι να μπουκώσεις – ας συγκρίνει κανείς την «στακάτη» εκφορά του λόγου στο Fargo ειδικά στον δεύτερο κύκλο με την παραλογοτεχνίζουσα νουάρ φλυαρία του True Detective ειδικά στον δεύτερο κύκλο.
Έχει κανείς την αίσθηση ότι για τον Ντέιβιντ και τους μεταλλαγμένους συντρόφους του, πάνω απ' όλα είναι η σουρεαλιστική τελετουργία της προβληματικής τους ύπαρξης σ' ένα όλο και πιο εχθρικό και φασίζων κεντρικό σύστημα εξουσίας που επιθυμεί να χειραγωγήσει ή να εκμηδενίσει κάθε έκφραση διαφορετικότητας και απόκλισης. Σ' αυτό το πλαίσιο, η έντονη ψυχική διαταραχή λειτουργεί ως μια μορφή υπερδύναμης.
H σειρά Legion μεταδίδεται κάθε Πέμπτη από το κανάλι της Fox στις 22:40.
σχόλια