ADVERTORIAL
Kάθε πρωί παίρνω το καφεδάκι μου από το κατάστημα Coffee Island του Παγκρατίου. Το πρώτο αυτό καφεδάκι είναι η παρέα μου τη μιάμιση ώρα που χρειάζομαι μέχρι να φτάσω στη δουλειά μου. Όταν συμμετείχα στον διαγωνισμό Fitoulas Quiz της Coffee Island δεν πίστευα ότι θα μπορούσα να είμαι εγώ η νικήτρια. Μπήκα έτσι, για να παίξω και να μάθω για τον καφέ. Ένα ταξίδι στη Βραζιλία μού φαινόταν πολύ μακρινό και αποτελούσε όνειρο για μένα, διότι δεν είχα ταξιδέψει ποτέ εκτός Ευρώπης. Κυριακή, 7 Μαΐου 2017, έφτασα στις 15:30 στο αεροδρόμιο «Ελευθέριος Βενιζέλος» μαζί με την Ειρήνη, την κολλητή μου. Εκεί συνάντησα τη Δέσποινα, τη φίλη μας πια, από την Coffee Island που θα μας συνόδευε στη Βραζιλία. Μου έδωσε δώρο μία σημαία της Βραζιλίας και μία της Ελλάδας και κάπως έτσι ξεκίνησε το ταξίδι μας!
Αθήνα - Σάο Πάολο με μία στάση στη Ζυρίχη. Δευτέρα, 8 Μαΐου 2017, έπειτα από 30 ώρες ταξίδι φτάσαμε στο Σάο Πάολο, όπου μας παρέλαβαν οι συνεργάτες της Coffee Island. Δεν είχα ζήσει ποτέ κάτι αντίστοιχο. Το ταξίδι μέχρι τη φάρμα διήρκεσε 5 ώρες με το αυτοκίνητο. Αφού φάγαμε, δεν χάσαμε χρόνο. Πρώτη στάση στη φάρμα της Coffee Island. Μου φαινόταν απίστευτο που έβλεπα τα καφεόδεντρα, γεμάτα κόκκινα κεράσια του καφέ – έτσι μου είπαν πως λένε τους ώριμους καρπούς του καφέ, γιατί είναι κόκκινα και μοιάζουν με τα κεράσια τα κανονικά.
Ξημέρωσε Τρίτη, 9 Μαΐου, και το πρόγραμμα είχε μάθημα. Η ιστορία του καφέ από την αρχή μέχρι σήμερα και όλα τα στάδια επεξεργασίας του καφέ μέχρι να ξεκινήσει το μεγάλο του ταξίδι για τις εγκαταστάσεις της Coffee Island στην Ελλάδα. Τέλος, όμως, η θεωρία! Ώρα να τα δούμε όλα από κοντά.
Harvesting! Φτάσαμε στη φάρμα της Coffee Island και αφού φορέσαμε τον απαραίτητο εξοπλισμό, ξεκινήσαμε να μαζεύουμε καφέ. Η μέθοδος λέγεται picking, δηλαδή μαζεύαμε με τον αντίχειρα και τον δείκτη τα κεράσια του καφέ. Αμέσως μετά τοποθετήσαμε τους καρπούς στο κόσκινο και τους πετούσαμε με δύναμη ψηλά για να φύγουν τα φύλλα.
Κουραστική δουλειά. Ούτε πέντε λεπτά δεν άντεξα! Και επειδή κουραστήκαμε, είπαμε να διασκεδάσουμε και λίγο. Στην πόλη Rifaina μας περίμενε ένα ταχύπλοο για να πάμε τη βόλτα μας στο ποτάμι που λέγεται Big River.
Τετάρτη, 10 Μαΐου, και η μέρα ήταν αφιερωμένη στις διαδικασίες επεξεργασίας του καρπού. Ξεναγηθήκαμε στις εγκαταστάσεις, είδαμε τους χώρους αποθήκευσης του καφέ, μιλήσαμε με τους εργαζομένους της εταιρείας, είδαμε πώς στρώνουν τον καφέ για να αποξηρανθεί κάτω από τον ήλιο και πώς τον ανακατεύουν ώστε να απλωθεί ομοιόμορφα κι έτσι όλοι οι καρποί να έχουν τα ίδια επίπεδα υγρασίας. Κοντοστεκόμουν και ενώ άκουγα τα πάντα για τον καφέ, πολλές σκέψεις τριγυρνούσαν στο μυαλό μου. Πόση επιστήμη μπορεί να κρύβεται στον καφέ; Πόσα «βήματα» απαιτούνται πριν απολαύσω εγώ τον specialty καφέ μου στο κατάστημα Coffee Island της γειτονιάς μου; Πόσο τυχερή είμαι που βιώνω αυτή την εμπειρία;
Όμως τις σκέψεις μου σταματάει η φωνή του Luis, του ξεναγού μας, ο οποίος μου θυμίζει πως έχουμε κλείσει ξενάγηση στο οινοποιείο Marchese di Ivrea και πρέπει να ξεκινήσουμε γιατί θα νυχτώσει στις 17:30 και η ώρα έχει πάει ήδη 16:00.
Ημέρα Πέμπτη. Σήμερα είναι μέρα cupping, μου είπαν. Μου έδωσαν μια ποδιά Coffee Island, από αυτές που φορούν και οι baristi στα καταστήματα. Περνάμε μπροστά από τις κούπες με τον αλεσμένο καφέ και μυρίζουμε. Ρίχνουμε ζεστό νερό και περιμένουμε για 4’. Σπάμε την κρούστα και με κυκλικές κινήσεις του κουταλιού πλησιάζουμε τη μύτη μας στην κούπα και προσπαθούμε να καταλάβουμε τα αρώματα του καφέ.
Η στιγμή για το πρώτο «σλουρπ» φτάνει κι εγώ πρέπει να καταλάβω την γεύση, την οξύτητα, την επίγευση και το σώμα των καφέδων. Πφφφ… Δύσκολο μου φαίνεται! Δεν ήξερα ότι γίνονται τόσοι έλεγχοι πριν ο καφές φτάσει στα καταστήματα και στο ποτήρι μου – λέω δυνατά τη σκέψη μου και πετάγεται η Δέσποινα: «Οι έλεγχοι είναι συνεχόμενοι, όχι μόνο εδώ αλλά και στις δικές μας εγκαταστάσεις, όπου ελέγχουμε τον καφέ. Κάθε ψησιά ελέγχεται!».
Την Παρασκευή το πρόγραμμα έλεγε Σάο Πάολο! Περπατήσαμε, είδαμε, ακούσαμε, φάγαμε, ήπιαμε άφθονο καφέ. Δεν ήθελα να φύγω από τις μποέμ γειτονιές, την άγρια ομορφιά του Batman Alley (δρόμος όλο γκράφιτι) και τον πιο εμπορικό δρόμο, την Paulista Avenue. Ξαφνικά θυμήθηκα πως οι φίλοι μου περιμένουν δώρα. Η λύση είναι μία, καφές!
Το Σάββατο ήταν η μέρα αναχώρησης. Δεν ήθελα να φύγω. Είχα αρχίσει να νοσταλγώ όλα όσα έζησα αυτές τις μέρες. Ήθελα να μυρίσω κι άλλο specialty καφέ στη φάρμα της Coffee Island που μου λείπει ήδη, όπως και τα φαγητά της μαγείρισσας Kelly. Ό,τι κι αν πω, ένα «ευχαριστώ» στους ανθρώπους της Coffee Island και σε όσους γνώρισα στη Βραζιλία δεν φτάνει για όλη αυτή την εμπειρία. Το σίγουρο είναι πως κάθε πρωί που απολαμβάνω τον διπλό espresso μου από την Coffee Island θα ταξιδεύω πια μέχρι τη μακρινή Βραζιλία.
Για περισσότερες πληροφορίες επισκεφθείτε το site της εταιρείας http://coffeeisland.gr/
