ADVERTORIAL
Σου έχει τύχει ποτέ να σου έχει κολλήσει στο μυαλό ένα τραγούδι και να μην μπορείς να ξεκολλήσεις; Το πιο περίεργο είναι πως κάθε φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο το στόμα αρχίζει να τραγουδάει από μόνο του τη μελωδία λες και δεν υπακούει σε καμιά εντολή και λειτουργεί αυτόνομα. Κάπως έτσι μπορείς να εκτεθείς στη δουλειά, στους διπλανούς σου μέσα στο μετρό, αλλά και στους δικούς σου ανθρώπους που κάνουν υπομονή και δεν σχολιάζουν τις παραφωνίες σου…
Αυτή είναι μια μικρή εισαγωγή για να εξηγήσω πώς τις τελευταίες μέρες μου έχει κολλήσει το “Days are forgotten” των Kasabian και είναι αδύνατον να το βγάλω από το μυαλό μου αλλά και από το ρεπερτόριό μου, το οποίο θα χαρακτήριζα μονόπλευρο αφού το συγκεκριμένο κομμάτι έχει όλα τα στοιχεία του «αν σου κολλήσει, δεν ξεκολλάει». Είναι ροκ, είναι ρυθμικό, είναι εύκολο και έχει και μια ενδιαφέρουσα κορύφωση στο δεύτερο days: Days daaays are forgotten.
Οι Kasabian πάντα μου άρεσαν αλλά τώρα που το σκέφτομαι ο λόγος που είμαι fan έχει να κάνει σίγουρα και με την «εθιστική» μουσική τους. Παλιότερα θυμάμαι ότι δεν μπορούσα να σταματήσω να τραγουδάω το «Fire» (εδώ να δεις κορύφωση στο I’ m on fiiiiire) και νομίζω ότι το ξεπέρασα μετά από καιρό. Επίσης το καλό με τα τραγούδια των Kasabian πως τα γνωρίζουν οι περισσότεροι. Αυτό είναι εξαιρετικά βοηθητικό γιατί στην συγκεκριμένη περίπτωση αντί να εισπράττω τα ενοχλημένα βλέμματα των συναδέλφων ή των φίλων μου, εισπράττω back vocals στην ερμηνεία μου αφού οι περισσότεροι έχουν κολλήσει μαζί μου και με συνοδεύουν τουλάχιστον στο ρεφρέν...
H όλη φάση μοιάζει πολύ με την ταινία της Heineken όπου άνθρωποι σε διαφορετικά περιβάλλοντα τραγουδούν μεγαλόφωνα, προκαλώντας στους γύρω τους είτε χαμόγελα είτε κάποια μικρή ενόχληση αλλά σίγουρα τραβώντας την προσοχή χωρίς οι ίδιοι να το θέλουν. Τελικά, στις περισσότερες περιπτώσεις οι πρωταγωνιστές μεταδίδουν το «κόλλημά τους» και ακόμα και οι πιο δύστροποι αρχίζουν να σιγοψιθυρίζουν τη μελωδία μέχρι το τέλος της ταινίας όπου όλοι μαζί σε ένα κατάμεστο γήπεδο παρακολουθούν ενθουσιασμένοι το live τραγουδώντας δυνατά τα λόγια του «Bohemian Rhapsody».
Ανατριχιαστικό φινάλε τουλάχιστον για εμάς που αγαπάμε τις συναυλίες και ανυπομονούμε να βρεθούμε μπροστά στη σκηνή περιμένοντας να ανέβει το αγαπημένο μας γκρουπ για να μοιραστούμε με τους γύρω μας το πάθος για τη μουσική. Και φυσικά ενόψει του Ejekt Festival και της εμφάνισης των Kasabian στη σκηνή πως θα μπορούσαν να ξεκολλήσουν από το μυαλό μου τα τραγούδια τους αφού περιμένω αυτή τη συναυλία εδώ και μήνες...
Kαι αφού λύθηκε το πιο βασικό μου πρόβλημα, δηλαδή η ανακοίνωση του live, το αμέσως επόμενο ήταν πώς θα βρεθώ όσο πιο μπροστά γίνεται. Γι’ αυτό, ευτυχώς θα φροντίσει η Heineken η οποία δημιούργησε ένα μοναδικό παιχνίδι με το concept Run to the stage για όλους εμάς που θέλουμε να ζούμε όσο πιο έντονα γίνεται τις αγαπημένες μας συναυλίες. Η ιδέα είναι πως μέσα σε ένα περιβάλλον προσομοίωσης, σου δίνονται 10’’ για να φτάσεις στα κιγκλιδώματα που έχουν τοποθετηθεί μπροστά από τη σκηνή. Αυτό είναι αρκετό για να πάρεις μέρος στον διαγωνισμό της Heineken και να κερδίσεις ένα διπλό εισιτήριο front row!
Να βλέπεις την αγαπημένη σου μπάντα, στο Ejekt Festival, στον υπέροχο χώρο της πλατείας Νερού και μάλιστα μπροστά μπροστά... Αν αυτό δεν είναι #liveyourmusic, τότε τι είναι; Το σκηνικό ολοκληρώνεται με το «Days are forgotten» που θα αρχίσω να το τραγουδάω με το πρώτο ακόρντο. Και αυτή τη φορά θα το τραγουδήσω δυνατά, φωναχτά, παρέα με όλους τους υπόλοιπους φαν και με μια Heineken στο χέρι για να την ευχαριστήσω που μ’ έστειλε εκεί!
σχόλια