Μέταλ τούριστ στο rockwave. Aπό την Εύη Λαμπροπούλου

Βρέθηκα στη μέταλ μέρα του Rockwave καταλάθος. Κάποιος είχε μια πρόσκληση, μια μηχανή. Εφτά η ώρα το απόγευμα ο ήλιος βαρούσε αλύπητα όσο και οι Flogging Molly που εκρήγνυνταν κάτω απ' τον ήλιο: δαιμονισμένο πανκ, φολκ και ροκ, κάπως σαν τον Johnny Cash με πανκ βιολιά on drugs. Η σκηνή της Μαλακάσας υψωνόταν ένδοξη κάτω απ' το βουνό και οι Flogging Molly λέγαν συνέχεια fuck off, fuck you, μ' αυτήν την τέλεια ιρλανδο-πάνκικη προφορά, και βρίζαν και παίζαν τόσο ζωντανά που ήθελες να σηκώσεις το φουστάνι σου μέχρι τα μπούτια στο χορό, όπως οι Ιρλανδοί στις παλιές ταινίες. Μας έδιναν κουράγιο: μίλησαν για φτώχεια, έχουν ταξικές ανησυχίες. Πού κολλούσαν εδώ οι Flogging Molly; Ήταν δαιμονισμένοι, άρα μέταλ; Κι αν δηλαδή αυτό ήταν το σαπόρτ, ποιοί θα ήταν οι επόμενοι; Οι Rolling fucking Stones;

Αλίμονο, επόταν μέταλ μέχρι το βασανιστικό τέλος - της συναυλίας ή το δικό μου.

Οι Paradise Lost με το υπαρξιακό όνομα, βαρούσαν πεσιμιστικά μέσα στη ντάλα, με μοναδική -για τους τουρίστες του μέταλ- ατραξιόν, τον τραγουδιστή που έφερνε τού Ράιαν Γκόσλινγκ, ντυμένος σαν κανονικός, με πουκάμισο και ρέιμπαν.

Ήταν σατανιστής ή μόνο σατανικός;

Στους Rotting Christ είχε λιβάνια. Οι υπόλοιποι είμαστε φυσιολογικοί. Απλά μας αρέσει η φασαρία, μου είπαν.

Και μετά βγήκαν οι Gojira!

Ήταν σα συγκέντρωση του Αντρέα Παπαντρέου. Τα πλήθη κουνούσαν το δεξί χέρι ρυθμικά σε χαιρετισμό, σα συνεννοημένοι. Κρέμονταν από τα χείλη τους. Τεράστιες φωτιές στη σκηνή, θεάματα και υποσχέσεις, νόμιζες ότι θα κατέβει ο σατανάς όπου να 'ναι – ή ο Αντρέας. (Το χέβι μέταλ δεν είναι θρησκεία, είναι ομάδα, κόμμα δίχως αποστάτες.) "Αυτοί βαράνε", με είχαν προειδοποιήσει. Ο φίλος μού έδωσε το νερό και το κινητό του για να πάει να παίξει "ξύλο στον κύκλο". Παλιότερα είχε καταλήξει στον γιατρό με πόνο στο σβέρκο από το headbanging. Το μέταλ γλυτώνει τον ψυχοθεραπευτή αλλά σε στέλνει στον ορθοπεδικό.

Οι Gojira μοιάζουν Γερμανοί αλλά είναι Γάλλοι. Γουστάρω μέταλ Γαλλικό. Τι έχω πάθει;

Στα όρια της θερμοπληξίας, με δίχως νερό, με τους Gojira να σείουν το έδαφος, να μπουκώνουν τα ηχεία, να τιγκάρουν τα μπάσα, έτσι όπως ξαπλωμένη στα χορτάρια κοιτούσα τον ουρανό, με πήρε ο ύπνος, παρότι αϋπνιακή, έλα Παναγιά μου! Ξύπνησα όταν οι Gojira βαρούσαν ακόμα (φωτιές-φωνές-Παπαντρέου) με αφηνιασμένο πλήθος που παραληρούσε δοσμένο, φορτισμένο και τόσο ερωτευμένο, και το 'πιασα επιτέλους, το ζούσα, ήθελα κι άλλα μπάσα κι άλλες βοθρώδεις φωνές, στέιτζ ντάιβινγκ, τα χέρια ψηλά σα να παρακαλάμε έναν στριμμένο θεό να βρέξει.

Μια χέβι μέταλ οικογενειούλα με σταράκια και σορτς, κουνιόντουσαν σαν παλαβοί με το μωρό στην αγκαλιά, που δεν έκλαψε στον επιθετικό ήχο. Ήταν η πιο φάνκυ κουλ μαμά της Αθήνας κι ο σύζυγος δίχως μπλούζα. Δεν είχαν παππούδες για να κρατήσουν το μωρό, οπότε το κουβάλησαν στο μέταλ όνειρο.

Άμα μπορεί το μωρό μπορώ και γω.

Πάω μπροστά.

Έχω φάει ξύλο σε πανκ λάιβ.

Το ίδιο ξύλο είναι. Λίγο πιο δωρικό.

Σηκώνω το χέρι ψηλά με τον αντίχειρα και τον δείκτη τεντωμένους.

Ουρλιάζουμε και πιάνουμε τα μαλλιά μας.

Δυο πέφτουν σα μύγες και τους μαζεύουν τα φορεία.

Ίσως να είναι ο λιγότερο ποζεράδικος χορός έτσι όπως απλά σπας νευρικά, αργά τη μέση σου με ετεροχρονισμένο σπάσιμο των γονάτων σαν τσατισμένο πρεζόνι.

Το σωστό χεντ-μπάνκιν είναι σχεδόν αδύνατο.

Τι παίζει;

Οι προχωρημένοι δε μιλάνε πολύ:

– Νομίζω εξυμνούμε τη σκοτεινή πλευρά μας και τέτοια. Δεν μπορώ να σου εξηγήσω. Αλλά με ισιώνει.

– Βάλε να ακούσεις Lucifer over Athens.

Αυτό δε χρειάζεται να το ακούσω. Το ζω.

Οι Gojira μοιάζουν Γερμανοί αλλά είναι Γάλλοι.

Γουστάρω μέταλ Γαλλικό. Τι έχω πάθει;

Gojira - Stranded 

Γίνεσαι μέταλ όπως γίνεσαι Ολυμπιακός: μια μέρα στη θύρα εφτά και διαποτίζεσαι από το νικηφόρο συναίσθημα, τη λατρεία. Οι σκέψεις του όχλου σε ποτίζουν θες δε θες, και εκεί που ας πούμε δεν πεινούσες, πεινάς δια του συντονισμού, γιατί μπήκες σε ταβέρνα όπου όλοι τρώνε, ή σηκώνεις τα χέρια γιατί μπήκες σε μέταλ συναυλία. Οι Gojira ήταν μια συλλογική σκεπτομορφή σε εγρήγορση, έτοιμη να με γραπώσει.

Οι Evanescence μετά μοιάζαν υποτονικοί. Όπως σ' εκείνο το γλέντι στη Καστοριά, όπου είχα για πρώτη φορά εκτεθεί για ώρα στα κλαρίνα, και μετά παίξαν ρεμπέτικα που μ' αρέσουν, αλλά εκείνη τη στιγμή μου φάνηκαν φλωριά και ήθελα πάλι κλαρίνα. Ήθελα πάλι Gojira.

Προσπέρασα το περίπτερο του Metal Hammer. Μου θύμισε εκείνον τον χεβιμεταλά από τη Θάσο που είχα ερωτευτεί αλλά δεν τον παντρεύτηκα προς απογοήτευση της γιαγιάς. Ζούσε με αφίσες Sepultura, Maiden και Metallica. Οι χεβιμεταλάδες είναι υπέροχοι: απ' έξω χέβι, από μέσα βιτάμ σοφτ. Η ποζεριά τους εξαντλείται στο μαλλί.

Φύγαμε πάνω στο Going Under των Evanescence. Καθώς προσπερνούσαμε τα μαντρωμένα άλογα, στο μονοπάτι, μέσα στην πευκίλα, το σουξέ ατονούσε. Με ρώτησαν αν μου άρεσαν έστω οι Evanescence που είναι πιο ποπ.

– Θα πάω σπίτι να βάλω να ακούσω Gojira να κοιμηθώ, είπα. Δε μπορώ να σου εξηγήσω. Αλλά με ισιώνει.