Ο Claptone είναι ο πιο μυστήριος εκπρόσωπος της house - και όχι μόνο λόγω της μάσκας του

Αυτή η μάσκα πρωτοχρησιμοποιήθηκε στη Ρώμη και στη Βενετία τον 14ο αιώνα από τους γιατρούς που προσπαθούσαν να αντιμετωπίσουν τις επιδημίες της βουβωνικής πανώλης. Είχε δύο γυάλινες οπές για τα μάτια κι ένα μακρύ ράμφος-αναπνευστήρα που θύμιζε πουλί, το οποίο γέμιζαν με αποξηραμένα λουλούδια, βότανα, μπαχαρικά, καμφορά ή ένα σφουγγάρι ποτισμένο ξίδι για να αντέχουν τις φρικτές οσμές των πτωμάτων αλλά και να προστατεύονται από το «μίασμα», αφού πίστευαν τότε ότι κάποιες ασθένειες μεταφέρονταν με τον αέρα.

Η «στολή» τελειοποιήθηκε το 1619 από τον Charles de Lorme. Ήταν αυτός που πρόσθεσε τα γάντια, τη μακριά ρόμπα που κάλυπτε όλο το σώμα, το καπέλο και τις μπότες. Μια φρικιαστική εικόνα για τους ανθρώπους εκείνης της εποχής, αφού, όπου εμφανιζόταν ο ραμφοφόρος γιατρός, παραμόνευε ο θάνατος. Πόσο οξύμωρο να χρησιμοποιείται αυτή η μάσκα από έναν καλλιτέχνη που εκφράζει τη χαρά και την αγάπη για ζωή μέσα από τη μουσική του, έναν από τους πιο επιτυχημένους εκφραστές της σύγχρονης εκδοχής της house!

Ο Γερμανός παραγωγός που κρύβει το πρόσωπό του σε όλες τις δημόσιες εμφανίσεις του έχει χτίσει μια πολύ συγκεκριμένη περσόνα. Περιγράφει τον εαυτό του ως ένα ον που ξεπήδησε μέσα από την ιστορία της ανθρωπότητας, ένα ον που έζησε πολλές ζωές και αποφάσισε κάποια στιγμή να βγει στο φως μέσα από τα σκοτεινά δάση και να κατακτήσει με τεράστια ευκολία τον χώρο της χορευτικής μουσικής. Αυτή είναι, λοιπόν, η πρώτη μου συνέντευξη με ένα πλάσμα που κουβαλάει μέσα του την αρχέγονη ιστορία του ανθρώπου.

Το να φτιάχνω μουσική με απελευθερώνει, εκπλήσσει κι εμένα τον ίδιο, είναι μια μορφή διαλογισμού. Δεν μπορώ να καταθέσω κάτι συγκεκριμένο για τη δημιουργική μου διαδικασία, όμως, όταν σκάει μύτη η έμπνευση, προσπαθώ να είμαι εκεί και προετοιμασμένος.

— Λοιπόν, τι έκανε αυτό το «μυθικό ον» πριν ξεπροβάλλει από τα σκοτεινά δάση; Ποια ήταν τα όνειρά του και οι επιδιώξεις του;

Για πολλές μέρες και νύχτες τριγυρνούσε στους πανέμορφους κήπους του Κιότο, στις ηφαιστειογενείς πόλεις της Ιταλίας και στις πυραμίδες του Περού, ψάχνοντας το βαθύτερο νόημα της ζωής. Ευτυχώς, μετά από αμέτρητα χιλιόμετρα, βρήκε τον εαυτό του. Είμαι πανευτυχής κι ευλογημένος που κάνω αυτήν τη δουλειά και είναι η ιδανική για μένα.

— Έσκασες στη σκηνή σαν βόμβα και έχεις αναδειχτεί σε ηγέτη στον χώρο. Ήταν εύκολη η διαδρομή προς την αναγνώριση;

Αυτά που βλέπει το μάτι κι ακούει το αυτί τα πιστεύει το μυαλό; Μακάρι να ήταν όλα τόσο εύκολα...

Δεν χρησιμοποιώ τη μάσκα, είναι ένα εσωτερικό μου κομμάτι. Τη δέχτηκα ως δώρο, ένα γεγονός που συνέβη τόσο παλιά, που έχω ξεχάσει πια και ποιος μου τη δώρισε. Ή μπορεί να ονειρεύομαι κι αυτό να είναι το πρόσωπό μου, το πρόσωπο της Γης. Φωτο: Andreas Waldschütz

— Άλλοι παλεύουν και πασχίζουν χρόνια και μπορεί να μην πετύχουν ποτέ ούτε τα μισά από αυτά που κατάφερες τα τελευταία επτά χρόνια. Σε τι οφείλεις την τόσο μεγάλη (εμπορική) επιτυχία;

Θα ήθελα να κάνω ευρέως γνωστό πως τελειοποιούσα τις μουσικές μου ικανότητες και βελτίωνα τις δεξιότητές μου για πολλούς αιώνες. Απεριόριστη επιμονή μέσα στα χρόνια και άσβεστο πάθος για τον ρυθμό και τη μελωδία. Αφοσίωση, πάθος, αγάπη, η καρδιά και η ψυχή μου, όμως η μαγεία (μου) δεν επηρέασε το αποτέλεσμα. Ήταν ένα υποπροϊόν σκληρής δουλειάς και ελάχιστου ύπνου. Συνδύασε όλα αυτά και με την τύχη που έχω αποκομίσει από τις δέκα ζωές που έχω ζήσει... (γελάει)

— Ποια ήταν η αρχική ιδέα για τη χρήση της μάσκας;

Δεν χρησιμοποιώ τη μάσκα, είναι ένα εσωτερικό μου κομμάτι. Τη δέχτηκα ως δώρο, ένα γεγονός που συνέβη τόσο παλιά, που έχω ξεχάσει πια και ποιος μου τη δώρισε. Ή μπορεί να ονειρεύομαι κι αυτό να είναι το πρόσωπό μου, το πρόσωπο της Γης.

— Φορώντας τη σε όλες τις δημόσιες εμφανίσεις σου σού προσφέρει ανωνυμία, προστασία, μια «ασπίδα». Πώς μπορείς, όμως, να συνδεθείς πραγματικά με το κοινό σου; Τη μουσική σου τη χαρακτηρίζει το συναίσθημα και το πρόσωπο είναι η εικόνα των συναισθημάτων. Δεν υποβόσκει μια αντίφαση σε όλο αυτό;

Η μουσική είναι συχνότητες και δονήσεις. Δεν έχει πρόσωπο, χρώμα, φύλο. Συνδέομαι με το κοινό μόνο μέσω της μουσικής που παίζω γι' αυτό, η μουσική μου είναι το μέσο επικοινωνίας.

I Write Your Name feat. Jay-Jay Johanson

— Γνωρίζεις, φαντάζομαι, τη χρήση της μάσκας στο αρχαίο ελληνικό θέατρο...

Αχ, η Αρχαία Ελλάδα, τι μου κάνεις τώρα! Πόσο λάτρεψα τα χρόνια μου εκεί! Οι βόλτες που έκανα με τον Δόρυσσο στους δρόμους της Σπάρτης, ο άγριος ανταγωνισμός μου στο beach volley με τον Χρυσόθεμη κάθε καλοκαίρι στο Αιγαίο, τα συγκλονιστικά κρασιά και οι γευστικότατες σπανακόπιτες που τρώγαμε με τον Κλεινία. Φοβερές εποχές, το λιγότερο που μπορώ να πω. Χμ, τώρα που τα λέμε αυτά, τι να κάνει ο φίλος μου ο Περδίκκας, μήπως έχεις το τηλέφωνό του, κάπου το έχω καταχωνιάσει εδώ και χιλιετηρίδες και δεν το βρίσκω με τίποτα!

— Κινείσαι με φοβερή μαεστρία σε πολλά υποείδη χορευτικής μουσικής, από τα πιο σκληρά μπάσα σε πιο μαλακούς ήχους, διατηρώντας πάντα την ηχητική σου ταυτότητα. Είναι αυτός ένας τρόπος να δείξεις στον ακροατή πως απεχθάνεσαι την τυποποίηση; Πολύ δύσκολα βλέπουμε καλλιτέχνες στον χώρο να προσπαθούν να διαταράξουν την εικόνα που έχει το κοινό γι' αυτούς.

Σ' ευχαριστώ πολύ για τα ευγενικά σου λόγια, καλή μου φίλη. Με όλη την ειλικρίνεια που με διακατέχει, όταν γράφω μουσική, απλώς κάνω αυτό που νομίζω. Συχνά είναι το αποτέλεσμα μιας βραδιάς που περνάω με τα συνθεσάιζερ και τα όργανά μου, πίνοντας ένα ποτήρι γάλα κι έχοντας μια συγκεκριμένη ιδέα στο μυαλό μου.

Άλλες φορές ολόκληρα κομμάτια ξεπηδούν στο μυαλό μου από το πουθενά, σαν μια αστραπή μέσα στη νύχτα. Το να φτιάχνω μουσική με απελευθερώνει, εκπλήσσει κι εμένα τον ίδιο, είναι μια μορφή διαλογισμού. Δεν μπορώ να καταθέσω κάτι συγκεκριμένο για τη δημιουργική μου διαδικασία, όμως, όταν σκάει μύτη η έμπνευση, προσπαθώ να είμαι εκεί και προετοιμασμένος.

— Τα κοινωνικά δίκτυα προσφέρουν στον κόσμο την ευκαιρία να φορά «μάσκες», να παρουσιάζει κάτι που (μπορεί να) απέχει από την πραγματική εικόνα. Πιστεύεις πως χάνουμε σιγά-σιγά την ικανότητα να συνδεόμαστε με ειλικρίνεια και βάθος;

Επιλογές υπάρχουν... Θυμάμαι όταν έστελνα ντέμο των πρώτων μου κομματιών στον Γιόχαν Σεμπάστιαν πώς-τον-λένε με ταξιδιωτικό περιστέρι. Πάντα αναρωτιόμουν αν θα φτάσουν και τελικά ποτέ δεν πήρα απάντηση από εκείνον. Αιώνες μετά ανακαλύφθηκε το φαξ και μου το έκανε λίγο πιο εύκολο να στέλνω μηνύματα και προσχέδια της δουλειάς μου στους πρωτοπόρους της house στο Σικάγο... Πάλι δεν πήρα απάντηση.

Σήμερα, με τα κοινωνικά δίκτυα έχω την ευκαιρία να βρίσκομαι μόνιμα σε επαφή με το κοινό μου. Σίγουρα, όλο αυτό δεν αντικαθιστά με τίποτα το βάθος μιας προσωπικής συζήτησης. Υπάρχει καλό και κακό σε όλα, το θέμα είναι εσύ πώς θα το διαχειριστείς. Ο Ιππομένης μου το δίδαξε αυτό!

Σήμερα, με τα κοινωνικά δίκτυα έχω την ευκαιρία να βρίσκομαι μόνιμα σε επαφή με το κοινό μου. Σίγουρα, όλο αυτό δεν αντικαθιστά με τίποτα το βάθος μιας προσωπικής συζήτησης. Φωτο: Andreas Waldschütz

— Σε ανησυχεί η αναταραχή που βλέπουμε καθημερινά σε όλο τον κόσμο;

Όπως φαντάζεσαι, έχω δει πολύ άσχημα και δυσάρεστα γεγονότα κατά την περιήγησή μου μέσα στους αιώνες. Δεν πρέπει να χάνουμε την πίστη μας, όσο τραγικά κι αν φαίνονται τα δεδομένα. Φέρνω τους ανθρώπους κοντά, μέσω της μουσικής, τους κάνω να ξεχνούν τις διαφορές τους, να σέβονται ο ένας τον άλλον και να ενώνονται μέσω του χορού.

Δεν είμαι πολιτικός, ώστε να εκφωνώ λόγους και να προβάλλω τις διαφωνίες μου, όμως μέσω κάποιων τραγουδιών μου, όπως το «Puppet Theatre», έχω την ευκαιρία να καταθέσω τις θέσεις μου. Ακόμη και «δηλώσεις» όπως το «sometimes I wish I was blind to see the other's beauty» από το τραγούδι μου «Dear Life» μπορούν να δώσουν τροφή για σκέψη στους ακροατές και να τους κάνουν να ανασκευάσουν τη δική τους άποψη για όλα αυτά που γίνονται σήμερα. Παραμένω, όμως, μουσικός.

— Τι (προ)βλέπεις για το μέλλον;

Καλά, σου έχω απίστευτα νέα! Ξέρεις ποιος μου έκανε κρούση στο iMessage, τώρα που μιλάμε; Ο Θέρσιππος! Κανονίσαμε μόλις να βγούμε για φαγητό και θα φέρει μαζί του και τον Αισχύλο. Πόσο τέλειο είναι αυτό; (γελάει)

Ο Claptone θα βρίσκεται στο Fix Factory Sound στη Θεσσαλονίκη την Παρασκευή 15 Δεκεμβρίου.

ΑΓΟΡΑ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ