«Καλωσόρισες σ' ένα απ' τα τελευταία χωμάτινα γήπεδα ποδοσφαίρου στην Αττική» μου λέει, χαιρετίζοντάς με ο υπεύθυνος της ακαδημίας της γηπεδούχου ομάδας του Παπάγου, Θοδωρής Ντόκος.
Η ώρα είναι περίπου μία το μεσημέρι και σε λίγο ξεκινά το παιχνίδι μεταξύ της εφηβικής ομάδας του συλλόγου με τον Ηλυσιακό, ο οποίος, απ' ότι μάθαμε, είναι μια απ τις πιο ισχυρές ομάδες του πρωταθλήματος.
Αν δεν είχα κάνει πριν μια μικρή έρευνα και άκουγα τον συγκεκριμένο άνθρωπο να μου μιλά για για ένα από τα μοναδικά στην Αττική εν ενεργεία «ξερά» γήπεδα, όπως συνηθίζονται να αποκαλούνται τα τερέν που δεν έχουν χλοοτάπητα, δε θα τον πίστευα.
Κι όμως με μια αναζήτηση στα στοιχεία των ενώσεων των ποδοσφαιρικών σωματείων του νομού, μπορεί κανείς να δει πως ουσιαστικά υπάρχουν ελάχιστα γήπεδα με χώμα, ενώ μόνο σε συγκεκριμένα από αυτά, όπως στο Κορωπί και στο Περιστέρι, διεξάγονται επίσημοι αγώνες ακαδημιών.
«Η ΕΠΣΑ, ωστόσο, έχει απαγορεύσει να παίζει η ανδρική ομάδα στο γήπεδό μας» συνεχίζει ο υπεύθυνος των ακαδημιών, ο οποίος εργάζεται παράλληλα και ως προπονητής της.
Ήταν ουσιαστικά οι χρονιές, μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας, όταν έγινε και το μεγάλο μπαμ στην Αττική με όλες σχεδόν τις ομάδες να αφήνουν πίσω τους τα χωμάτινα γήπεδα και να βάζουν χλοοτάπητα.
Πλέον οι κανονισμοί της είναι σαφείς. Δεν επιτρέπεται ομάδα Β' τοπικής κατηγορίας, στην οποία και αγωνίζεται ο Παπάγος, να δίνει αγώνες σε τέτοια τερέν.
Γι αυτό το λόγο και τα τελευταία επτά χρόνια η ανδρική ομάδα έχει αναγκαστεί κατά κάποιο τρόπο να ''ξεσπιτωθεί'' προκειμένου να αγωνίζεται».
«Μπορεί να μην παίζουν εδώ οι μεγάλοι, δώσαμε μάχη όμως για να γίνονται ματς των ακαδημιών μας στο χωμάτινο γήπεδο» λέει ο Θοδωρής Ντόκος.
Και τα καταφέρανε, με αποτέλεσμα η έδρα του Παπάγου, η οποία είναι ίδια και απαράλλαχτη απ τις αρχές του 1970, να φιλοξενεί σχεδόν κάθε βδομάδα παιχνίδια με παιδιά από οκτώ έως δεκαεπτά ετών.
«Αν βρεις καμιά φωτογραφία του γηπέδου πριν από τριάντα χρόνια και δεις και σημερινές δε θα καταλάβεις τρομερές διαφορές» μου λέει λίγο πριν ξεκινήσει το παιχνίδι στις δύο η ώρα. «Είναι ουσιαστικά λες και ο χρόνος έχει παγώσει εδώ».
«Ξέρεις», συνεχίζει, «είναι πολύ δύσκολο να προσεγγίσεις νέα παιδιά για να παίξουν στο χωμάτινο γήπεδο, όταν όλα τ άλλα γύρω μας είναι με χλοοτάπητα». «Οι γονείς είναι επιφυλακτικοί γιατί φοβούνται μήπως χτυπήσουν τα παιδιά τους στο χώμα».
Αυτή τη στιγμή, η ομάδα έχει περίπου εκατόν είκοσι παιδιά που κάνουν προπονήσεις και παίζουν αγώνες. Δεν ήταν όμως πάντα έτσι.
Ο πρόεδρος της ομάδας, Μπάμπης Γουσέτης, θυμάται την εποχή, πριν από δεκατρία χρόνια περίπου, όταν είχε φέρει το γιο του ως απλός γονέας τότε στην ομάδα του Παπάγου.
«Εκείνη την περίοδο ο σύλλογος είχε τριακόσια παιδιά» εξηγεί.
Ήταν ουσιαστικά οι χρονιές μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας, όταν έγινε και το μεγάλο μπαμ στην Αττική, με όλες σχεδόν τις ομάδες να αφήνουν πίσω τους τα χωμάτινα γήπεδα και να βάζουν χλοοτάπητα.
Ο Θοδωρής Ντόκος δε ξεχνά πως κάποια γήπεδα που σήμερα όλοι τα θαυμάζουν για τις εγκαταστάσεις τους πριν από μια δεκαετία που ξεκίνησε στην ομάδα ήταν στην ίδια μοίρα με το δικό τους χωμάτινο.
«Τότε δεν είχες την επιλογή να πας όπου θες γιατί σχεδόν όλα ήταν ξερά» λέει.
«Επειδή είναι λοιπόν λίγα τα παιδιά που δέχονται να παίξουν στο συγκεκριμένο γήπεδο, υπάρχουν παιχνίδια στα οποία η εφηβική ομάδα κατεβαίνει με δεκατρείς ή δεκατέσσερις παίκτες» εκμυστηρεύεται ο κ. Ντόκος.
Σήμερα φαίνεται πως είναι μια απ' αυτές τις μέρες.
Βλέποντας τον πάγκο της ομάδας κατά τη διάρκεια του ματς διακρίνεις μόνο τον προπονητή της εφηβικής ομάδας, τον υπεύθυνο των ακαδημιών και έναν παίκτη για αλλαγή.
Δεν υπήρχε δεύτερος τερματοφύλακας και γι' αυτό όταν εκείνος τραυματίστηκε κατά τη διάρκεια του αγώνα, αναγκάστηκε να αντικατασταθεί από αμυντικό της ομάδας!
Το ματς παρακολουθούν έξω απ' τα κάγκελα οι γονείς των παιδιών.
«Πολλοί απ αυτούς που βλέπεις εδώ, βοήθησαν την ομάδα όταν περνούσαμε πολύ δύσκολα» μου λέει ο Μπάμπης Γουσέτης.
«Για περισσότερο από δέκα χρόνια τρέχαμε μέχρι και στο Συμβούλιο της Επικρατείας γιατί η προηγούμενη δημοτική αρχή ήθελε να κάνει πάρκινγκ το γήπεδο. Είχαμε φτάσει στο σημείο να έχουμε μόνο ογδόντα παιδιά το 2009».
Μάλιστα τις δικαστικές διαμάχες προκειμένου να κρατήσουν το γήπεδο, τις έτρεξαν μέχρι και γονείς παικτών της ομάδας που ήταν δικηγόροι, όπως λέει.
«Ευτυχώς όμως καταφέραμε να μη γίνει κάτι τέτοιο και πια ανοίγει ο δρόμος να στρωθεί με χλοοτάπητα».
Μάλιστα, όπως με ενημερώνει, πλέον έχει εγκριθεί ένα κονδύλι από την Περιφέρεια Αττικής, της τάξεως των οχτακοσίων χιλιάδων ευρώ για την ανάπλαση του γηπέδου.
Οι διακόσιες περίπου χιλιάδες, προορίζονται για τον νέο χλοοτάπητα. Όλο το υπόλοιπο ποσό αφορά τον γύρω χώρο και τη δημιουργία νέας εξέδρας.
Αν παρατηρήσει κάνεις σήμερα τη μία απ τις δύο πλευρές του γηπέδου, θα δει πως το γήπεδο με την απέναντι οδό χωρίζονται απλά με ένα τοιχίο, το οποίο δεν είναι και ιδιαίτερα ψηλό.
Έτσι, δεν είναι λίγες οι φορές που αν κάποιος κάνει ένα πολύ δυνατό σουτ, η μπάλα να φτάνει στο δρόμο, με αποτέλεσμα να ελλοχεύει ο κίνδυνος να χτυπήσει κάποιο διερχόμενο αυτοκίνητο. «Έχει συμβεί και αυτό» λέει ο κ. Γουσέτης.
«Ίσως είναι η τελευταία χρόνια που βλέπουμε έτσι το γήπεδο» προσθέτει γελώντας.
Για την ώρα, πάντως, συνεχίζουν κάθε Σαββατοκύριακο (όταν έχουν επίσημο παιχνίδι) να πηγαίνουν νωρίτερα για να φτιάξουν τις γραμμές με λευκό τσιμέντο.
Πριν ξεκινήσει το ματς, μάλιστα, με οδηγούν σε μια αποθήκη όπου βλέπω τον κάδο με τον οποίο φτιάχνονται αυτές οι γραμμές.
«Αν μας χαλάσει αυτό, χαθήκαμε» μου λέει γελώντας ο κ. Ντόκος. «Δεν πρέπει να υπάρχει άλλο τέτοιο μηχάνημα στην Αττική. Μπορεί να το χει κρατήσει καμιά ομάδα αλλά μόνο ως κειμήλιο».
«Μας έχουν πάρει, μάλιστα, τηλέφωνο από ομάδα της Πεντέλης που θέλουν να χρησιμοποιήσουν ξανά το χωμάτινο γήπεδό τους και μας ρωτούν που μπορούμε να βρούμε ένα τέτοιο κάδο» προσθέτει γελώντας ο πρόεδρος κ. Γουσέτης.
Το παράδοξο, ωστόσο, σύμφωνα με τον Θοδωρή Ντόκο είναι πως τα παιδιά των ακαδημιών της ομάδας δεν έχουν κανένα θέμα να αγωνιστούν στο χωμάτινο τερέν.
«Αν ρωτήσεις δηλαδή την άποψη πολλών παικτών που παίζουν εδώ τόσα χρόνια για το αν θέλουν να γίνει το γήπεδο με χλοοτάπητα, θα σου πουν πως δεν τους νοιάζει» συνεχίζει ο κ. Ντόκος. «Δεν μπορείς να πεις όμως πως είναι κι εύκολο για κάποιον να παίζει σ ένα τέτοιο έδαφος».
Για να διαπιστώσουμε πως είναι να αγωνίζεται κανείς ακόμη σε χωμάτινο τερέν, μιλήσαμε μετά το τέλος του παιχνιδιού με δύο ποδοσφαιριστές της εφηβικής ομάδας του Παπάγου.
Το χειρότερο, σύμφωνα με τους ίδιους, είναι όταν βρέχει και λασπώνει το γήπεδο.
«Έλα να σου δείξω μια φωτογραφία με τον τερματοφύλακα της ομάδας μετά από προπόνηση που έβρεχε» μου λέει ο πρόεδρος και ανοίγει το κινητό του.
Αυτό που καταφέρνω να διακρίνω, βλέποντας την εικόνα, είναι ένας έφηβος με σηκωμένα χέρια και μια εμφάνιση η οποία από μπλε είχε γίνει καφέ απ τις λάσπες. «Πρέπει να σαι ήρωας για να πέσεις εδώ» παρεμβαίνει ο κ. Ντόκος.
Δεν είναι όμως το μοναδικό πρόβλημα για αυτά τα παιδιά. Κάθε χρόνο τον Αύγουστο ξεκινά η προετοιμασία για την επόμενη χρονιά.
«Ένα απ τα δυσκολότερα πράγματα είναι η σκόνη που σηκώνεται όταν παίζεις κατακαλάκαιρο» μου λέει ο Κώστας Γύπαρης, ο οποίος παίζει στην ομάδα εδώ και επτά χρόνια.
Ο λόγος που διστάζουν οι περισσότεροι γονείς σήμερα να φέρουν τα παιδιά τους εδώ είναι γιατί φοβούνται μήπως χτυπήσουν στο χώμα.
«Και δεν τους αδικώ» παραδέχεται. Όλα τα παιδιά της ομάδας έχουν «φάει» τα γόνατα και τους αγκώνες τους πέφτοντας στο τραχύ έδαφος.
Αυτοί, όμως, που δυσκολεύονται περισσότερο είναι οι παίκτες των άλλων ομάδων, οι οποίοι έχουν συνηθίσει να αγωνίζονται μόνο σε χλοοτάπητα.
«Τα δικά μας παιδιά έχουν αποβάλει τον κίνδυνο μήπως πέσουν και χτυπήσουν. Για όλα τ' άλλα, αυτό δεν ισχύει» συνεχίζει ο υπεύθυνος των ακαδημιών.
Πολλές ομάδες, όμως, δε θέλουν καν να 'ρθουν να παίξουν εναντίον μας σ' αυτό το γήπεδο, μου λέει ο πρόεδρος της ομάδας, Μπάμπης Γουσέτης.
Το «υφάκι» αυτό της αντίπαλης ομάδας, το καταλαβαίνουν στιγμές και οι παίκτες του Παπάγου, παραδέχεται ο έφηβος ποδοσφαιριστής, Κώστας Γύπαρης.
Μερικά λεπτά στη ξύλινη κερκίδα του γηπέδου, απ όπου και βλέπουν το ματς οι γονείς των παιδιών της αντίπαλης ομάδας, είναι αρκετά για να το διαπιστώσω και 'γω.
«Σιγά μη πληρεί τις προδιαγραφές αυτό το γήπεδο», «πως αφήνει η ΕΠΣΑ να γίνονται ματς εδώ» και «δε γίνεται να πέσουν τα δικά μας παιδιά στο χωμάτινο» είναι κάποιες απ τις ατάκες που μου μένουν στο μυαλό.
«Όπως και για μας είναι δύσκολο να παίξουμε σ ένα γήπεδο με πλαστικό χλοοτάπητα, έτσι είναι δύσκολο και γι αυτούς να μας κερδίσουν εδώ» μου λένε γελώντας οι δυο παίκτες. «Προσπαθούμε αυτό το υφάκι να το αφήσουμε στην άκρη και να τους κερδίσουμε».
«Ξέρεις δεν είναι εύκολο για μας που είμαστε ομάδα με δεκαπέντε παιδιά να στεκόμαστε ανταγωνιστικοί απέναντι σε άλλες που μπορεί να κάνουν επιλογή για μια ενδεκάδα από εβδομήντα και ογδόντα παιδιά» καταλήγει ο Θοδωρής Ντόκος.
Αυτός είναι και ο λόγος που για τους περισσότερους, κάνοντας τόσα χρόνια μαζί προπονήσεις, ισχύει ο νόμος της παρέας.
«Έμενα το γεγονός πως για πολλούς στην ποδοσφαιρική κοινότητα είμαστε δαχτυλοδειχτούμενοι, μου δίνει κίνητρο να συνεχίσουμε. Πολλοί λένε ''για κοίτα τους παλαβούς ή τους χωριάτες που παίζουν σ' αυτό το γήπεδο'' προσθέτει ο Κώστας Γύπαρης και καταλήγει: «Μπορεί να μην είμαστε τόσα πολλά παιδιά, αλλά μ' αρέσει τις δύο μέρες τη βδομάδα που θα έρθουμε για προπόνηση δέκα φίλοι, να κάνουμε το χαβαλέ μας και να την πούμε ακόμη και στον προπονητή μας. Αυτό δεν το αλλάζω με τίποτα».
Για την ιστορία το παιχνίδι λήγει με ήττα της ομάδας του Παπάγου απ τον Ηλυσιακό με σκορ 0-2. Καταφέρνουν να αντέξουν μόνο ένα ημίχρονο.
σχόλια