[Aπό τον Θανάση Χαραμή]
Ο Freddie Faulkenberry γεννήθηκε στη Γερμανία και μεγάλωσε ανάμεσα στον Νότο της Αμερικής και τον Νότο της Ευρώπης. Ξεκίνησε να φωτογραφίζει και να παίρνει συνεντεύξεις από μουσικούς για το περιοδικό «Ήχος». Παράλληλα σπούδαζε καλές τέχνες και αγγλική λογοτεχνία. Στα 24 του επέστρεψε στη Νότια Καρολίνα, όπου δούλεψε εμφανίζοντας και τυπώνοντας φωτογραφίες για άλλους, ενώ ταυτόχρονα έχτιζε, χρησιμοποιώντας την έκπτωσή του, το προσωπικό του portfolio...
Κάπου εκεί η έλξη του για τον φακό πήρε την τροπή που καθόρισε και εξέλιξε τη ματιά και το ταλέντο του.
Ο Freddie μας διηγείται την ιστορία από κει κι έπειτα, απαντά στις ερωτήσεις μας και διαλέγει τις αγαπημένες του δουλειές σε υψηλή ανάλυση.
«Κάποια στιγμή ο κολλητός μου, Στάθης Μαμαλάκης, μου έκανε δώρο ένα βιβλίο του WilliamEggleston, το οποίο μου άλλαξε τη ματιά και άρχισα να φωτογραφίζω την καθημερινότητα του αμερικανικού Νότου. Μετά από τρία χρόνια, τελείως απρόσμενα, δέχτηκα ένα τηλεφώνημα, στη δουλειά, από έναν ατζέντη που είχε δει κάποιες φωτογραφίες ενός μοντέλου που είχα φωτογραφίσει και αρχίσαμε να συνεργαζόμαστε. Έναν χρόνο αργότερα, με κάποια σχετική εμπειρία και αυτοπεποίθηση, σταμάτησα τη μόνιμη δουλειά μου και ξεκίνησα να ταξιδεύω φωτογραφίζοντας πορτρέτα και μοντέλα σε διάφορες πολιτείες της Αμερικής. Σε μια στάση μου στην Καλιφόρνια συναντήθηκα με έναν γνωστό από την Ελλάδα και ξεκινήσαμε μια σύντομη συνεργασία φωτογραφίζοντας celebrities στο Χόλιγουντ. Διαπιστώνοντας ότι είχα απομακρυνθεί από την αρχική ιδεολογία που με τράβηξε στη φωτογραφία, μετακόμισα, από το επίπλαστο του Χόλιγουντ, στην πιο ωμή, χαοτική Νέα Υόρκη».
Πώς προέκυψε η αγάπη για τη φωτογραφία και τι σε γοητεύει στον κόσμο της εικόνας;
Αυτό που με γοητεύει στη φωτογραφία είναι η αμεσότητά της και, λόγω της προσωπικής μου συστολής, το ότι μου δίνει πρόσβαση σε κόσμους στους οποίους δεν θα τη διεκδικούσα.
Ποιες ήταν οι σημαντικότερες και ποιες οι αγαπημένες στιγμές στην καριέρα σου;
Ακόμα και σήμερα το ότι μπορώ και φωτογραφίζω για χρήματα το θεωρώ πολυτέλεια. Κάθε φωτογράφιση για μένα είναι το ίδιο σημαντική.
Το σχόλιό σου για τη φωτογραφία στην ψηφιακή εποχή...
Δεν με απασχολεί καθόλου το μέσο, φωτογραφίζω ακόμα και με το κινητό μου. Αυτό που με στενοχωρεί είναι ότι στην ψηφιακή μορφή τους οι φωτογραφίες έχουν χάσει το τρισδιάστατο. Όπως δεν μου αρέσει να διαβάζω βιβλία σε tablet και computer, έτσι δεν μου αρέσει να μην έχω ένα τύπωμα των φωτογραφιών μου όπως εγώ το θέλω, χωρίς την παρέμβαση ενός art director ή τυπογράφου.
Αγαπημένοι φωτογράφοι και δουλειές που ζήλεψες;
Ζηλεύω και θαυμάζω περισσότερο την πρόθεση και την ειλικρίνεια των ερασιτεχνικών φωτογραφιών.
Αγαπημένη Αθήνα: Σημεία που αγαπάς φωτογραφικά και η πλευρά της πόλης που βρίσκεις όμορφη;
Μου αρέσει η δυσκολία τού να καδράρεις μια χαοτική Αθήνα. Όταν κρατάω μια κάμερα στα χέρια, ανακαλύπτω ενδιαφέρον σε όλες τις γειτονιές της, από τη νεόπλουτη κακογουστιά της Γλυφάδας μέχρι τις προσφυγικές γειτονιές του Υμηττού.
Ποιον θα ήθελες διακαώς να φωτογραφίσεις και ποιον θα ήθελες να αποφύγεις;
Βασικά, θα ήθελα να φωτογραφίσω αυτόν που θα ήθελα να αποφύγω, γιατί είναι μεγαλύτερη πρόκληση. Στα σαράντα μου, όμως, η φωτογραφία μου είναι ταυτισμένη με τη νιότη ακόμη κι αν το θέμα μου είναι ένας στριμμένος ηλικιωμένος που αρνείται να μεγαλώσει.
*Όλες οι φωτογραφίες παραχωρήθηκαν από τον Freddie Faulkenberry για χρήση και προβολή αποκλειστικά στο LIFO.gr
σχόλια