Έχοντας γνωριστεί παλιότερα με τον κατά κόσμο Βασίλη Κουμανάκο, δυσκολεύτηκα πολύ να πιστέψω ότι εκείνος ο καλλιεργημένος μεν, υπέρβαρος και δυσκίνητος δε τύπος που «βαριόταν τη ζωή του» μεταμορφώθηκε τόσο μέσα σε τρία χρόνια ώστε να αδυνατίσει εμφανώς (από 140 κιλά έφτασε 90 κι ακόμα κατεβαίνει), να αλλάξει ριζικά νοοτροπία και προτεραιότητες, να αφοσιωθεί στον αθλητισμό και ειδικά τους δρόμους μεγάλων αποστάσεων, φτάνοντας κιόλας να τερματίσει σε καλή θέση φέτος τον Απρίλιο στον υπερμαραθώνιο του Μαρόκου (33ο MDS, Δυτική Σαχάρα).
Μιλάμε για μια από τις δυσκολότερες διαδρομές στον κόσμο, ένα κατόρθωμα ζηλευτό ακόμα και για επαγγελματίες αθλητές το οποίο σκοπεύει να επαναλάβει του χρόνου στον υπερμαραθώνιο του Ιράν, έχοντας στο μεταξύ δοκιμαστεί και σε άλλες, διόλου ευκαταφρόνητες «προκλήσεις» εντός συνόρων. Όλα αυτά λίγο προτού κλείσει τα σαράντα του χρόνια και μην έχοντας πριν καμία απολύτως σχέση με τα σπορ!
Το ακατόρθωτο δεν υπάρχει, φαντάζει τέτοιο ώσπου να καταφέρεις να το πραγματοποιήσεις. Έφτασα ξέρεις συχνά στα όριά μου σε εκείνη την περιπέτεια, σε τέτοιες ακραίες καταστάσεις δοκιμασίας το σώμα κουράζεται τόσο ώστε νιώθεις πως αλλάζεις διάσταση, ότι τρέχεις πλέον με το μυαλό - όταν κι αυτό κουράζεται, είναι η ψυχή που βγαίνει μπροστά και σε υποχρεώνει να την ακολουθήσεις.
Όχι, δεν του σάλεψε, ούτε ανακάλυψε κάποια μαγική συνταγή. Όλα ξεκίνησαν όταν συνειδητοποίησε ότι είχε βρεθεί εγκλωβισμένος σε έναν τρόπο ζωής που τον είχε βαλτώσει, αποχαυνώσει, αποανθρωποποιήσει σχεδόν. Αποφάσισε οπότε να τον αλλάξει ριζικά και όχι με «ημίμετρα» αλλά πηγαίνοντας στο απέναντι άκρο, τρόπον τινά – το συστηματικό τρέξιμο ήταν το «διαβατήριο» αυτής της προσπάθειας. Δεν ήταν καθόλου εύκολο, ειδικά στη δική του φάση κι έχοντας επιπλέον να φροντίσει μια οικογένεια αλλά και τις επαγγελματικές του υποχρεώσεις (είναι συνέταιρος στο καλαματιανό καφέ Deli).
Όμως η δύναμη της θέλησης, μια δύναμη – το λες και χαρακτηριστικό μανιάτικο πείσμα καθότι Μανιάτης την καταγωγή - που, όπως λέει, εξέπληξε και τον ίδιο, αποδείχτηκε αρκετά ισχυρή ώστε να καταφέρει κάτι που φάνταζε αδιανόητο. Τον βοήθησε μάλιστα πολύ σε αυτό το παράδειγμα ενός «ήρωά» του, του Νέλσον Μαντέλα.
Δηλώνει πλέον περήφανος και ευτυχής που ξαναβρήκε μέσα από όλο αυτό ένα νέο, σαφώς συναρπαστικότερο νόημα ζωής κι έναν εαυτό πιο αληθινό και σίγουρα δημιουργικότερο, έχοντας στο μεταξύ γίνει «πρότυπο» για αρκετό κόσμο και ιδιαίτερα για τα παιδιά του, που δεν θα ήθελε, λέει, να τα απογοητεύσει ποτέ.
— Σε θυμάμαι τρία μόλις χρόνια πριν υπέρβαρο, δυσκίνητο, αγχώδη... Τρόμαξα να σε γνωρίσω! Ήταν στα πλαίσια μιας συνολικότερης «μεταμόρφωσης» η στροφή σου στον αθλητισμό;
Ναι, ήταν θα έλεγα η κινητήριος δύναμη μιας γενικότερης αλλαγής. Αρχικά εγκατέλειψα την Αθήνα όπου είχα σπουδάσει (ηλεκτρονικός στα ΤΕΙ), εργαστεί σε διάφορες δουλειές, δημιουργήσει οικογένεια κ.λπ. κι εγκαταστάθηκα στην ιδιαίτερη πατρίδα μου την Καρδαμύλη, ανοίγοντας μια μικρή επιχείρηση. Όμως σύντομα ένιωσα εγκλωβισμένος και σε αυτό, καλύτερη βέβαια η ποιότητα ζωής, η ρουτίνα όμως που με πλάκωνε δεν διέφερε πολύ.
Όλη μέρα δουλειά, υποχρεώσεις κ.λπ., όσο για τον λίγο ελεύθερο χρόνο μου, τον σπαταλούσα συνήθως αραχτός σε έναν καναπέ, τρωγοπίνοντας βουλιμικά και χαζεύοντας ηλιθιότητες στην τηλεόραση. Χάλι μαύρο! Κάπως έτσι έφτασα να ζυγίζω 140 κιλά, να μην μπορώ να πάρω τα πόδια μου και να έχω θέματα υγείας. Άρχισα λοιπόν να τον ψάχνω πάλι τον Βασίλη...
— Το «κερασάκι στην τούρτα» ποιο ήταν;
Όταν μια μέρα ο μικρός μου γιός μου εξομολογήθηκε ότι κάποιοι γνωστοί του είπαν πως ο μπαμπάς του είναι για φτύσιμο έτσι όπως έχει καταντήσει! Συνειδητοποίησα πως, όσο κακεντρεχείς κι αν ήταν αυτοί, έδινα κι εγώ δικαιώματα έτσι όπως είχα αφεθεί. Αυτό ήταν το καλό παράδειγμα που έδινα; Την εσωτερική μου φωνή μπορεί να την καταπίεζα ως τότε, δεν μπορούσα όμως να ξεφτιλίζομαι άλλο στα μάτια του παιδιού.
— Η πρώτη σου κίνηση;
Αρχικά απευθύνθηκα σε μια διατροφολόγο για το θέμα των κιλών μου, την Αριστέα Γαζούλη που εξακολουθεί να με κουράρει. Μαζί με την ειδική δίαιτα σύστησε περπάτημα και ελαφρύ τρέξιμο ώστε να ενεργοποιήσω τον μεταβολισμό μου. Ε, το ένα έφερε το άλλο κι από το τροχαδάκι φτάσαμε σε μια τριετία στους υπερμαραθώνιους!
— Ακούγεται λίγο σαν παραμύθι.
Πράγματι, φαντάσου κιόλα ότι ποτέ πριν δεν είχα ασχοληθεί με τα σπορ, τα ψιλοσνόμπαρα κιόλας. Όμως δεν ήταν μόνο τα σωματικά αλλά και ψυχικά οφέλη της άσκησης – ήταν επίσης ότι ενόσω έτρεχα είτε σε προπόνηση, είτε αγωνιζόμενος, μπορούσα να συγκεντρώνομαι απόλυτα και να συνδιαλέγομαι απερίσπαστος με τον εαυτό μου, να τον γνωρίζω περισσότερο, ακόμα και να βρίσκω λύσεις σε διάφορα καθημερινά προβλήματα.
— Και κάπως έτσι βρέθηκες τον Απρίλιο να τρέχεις στη Δυτική Σαχάρα...
Ένιωσα πολύ τυχερός που κατάφερα να βγάλω την προετοιμασία ώστε να μπορέσω να σταθώ στην εκκίνηση του 33ου MDS στο Μαρόκο, από τις δυσκολότερες διαδρομές στον κόσμο. Πέρα δε από τη σκληρή προπόνηση απαιτούσε ένα σωρό διαδικασίες και πολύ καλή οργάνωση, από τις βίζες και την εγγραφή μέχρι τα εφόδια που έπρεπε επίσης να κουβαλάς μαζί.
Γι' αυτά όπως και για τον υπόλοιπο εξοπλισμό, σημαντικές ήταν οι χορηγίες επαγγελματιών της πόλης μου που πείστηκαν για τις ικανότητες αλλά και τη δύναμη της θέλησής μου, μια δύναμη της οποίας κι εγώ πριν αγνοούσα το εύρος – πες το και μανιάτικο πείσμα!
— Τερμάτισες πάντως και μάλιστα σε σχετικά καλή σειρά.
Ναι, τερμάτισα κάπου στη μέση ανάμεσα σε 1069 δρομείς με χρόνο 43 ώρες και 50', κάπου 8 ώρες λιγότερο από όσο υπολόγιζα αρχικά. Μιλάμε βέβαια για έναν εξαιρετικά δύσκολο αγώνα σε ανώμαλο έδαφος μέσα στην έρημο - υπό εξοντωτική ζέστη +40C τη μέρα που έπεφτε στους -5C τη νύχτα - επί έξι ολόκληρες ημέρες, φορτωμένοι κιόλας με την οικοσκευή μας (ρουχισμός, είδη κάμπινγκ, τρόφιμα κ.λπ.).
Μια ακραία δοκιμασία ακόμα και για έμπειρους αθλητές: Έξι μαραθώνιοι στη σειρά, ένας τη μέρα, ήτοι 250 ώρες συνολικά – υπήρχε και μία μέρα «ρεπό» που όμως ισοστάθμιζε μια άλλη οπότε έτρεχες δύο συνεχόμενους μαραθώνιους (86χλμ.), το δε τελευταίο ΕΤΑΠ ήταν μόνο 12 χλμ. γιατί συμμετείχαμε και σε ένα φιλανθρωπικό benefit. Δεν καταφέρνουν να τερματίσουν όλοι εννοείται, φέτος εγκατέλειψαν λόγω κόπωσης ή τραυματισμών κάπου 150 διαγωνιζόμενοι.
Φαντάζεσαι βέβαια πόσο ευτυχής αισθάνθηκα στον τελικό τερματισμό αλλά και για το ότι αυτό συνέβη στην Αφρική, την ήπειρο που γέννησε έναν από τους μεγάλους μου ήρωες, τον Νέλσον Μαντέλα – τον έχω για πρότυπο όχι μόνο για τους αγώνες του αλλά και για μια λεπτομέρεια του βίου του που πολλοί αγνοούν: ως σπουδαστής ήταν πολύ καλός αθλητής στίβου, όταν λοιπόν φυλακίστηκε από το καθεστώς του απαρτχάιντ και παρέμεινε έγκλειστος 27 ολόκληρα χρόνια, έκανε καθημερινά μέσα στο κελί του επιτόπιο τροχάδην 10χλμ., κάτι που όπως έλεγε αργότερα τον στήριξε ανεκτίμητα. Τον έφερνα μάλιστα στο νου μου κάποιες δύσκολες στιγμές στο Μαρόκο που έχοντάς τα «παίξει» κυριολεκτικά σκεφτόμουν να εγκαταλείψω κι αντλούσα δύναμη!
— Το «ηθικό δίδαγμα» αυτής της δοκιμασίας;
Θα έλεγα πως συνοψίζεται στο εξής: Το ακατόρθωτο δεν υπάρχει, φαντάζει τέτοιο ώσπου να καταφέρεις να το πραγματοποιήσεις. Έφτασα ξέρεις συχνά στα όριά μου σε εκείνη την περιπέτεια, σε τέτοιες ακραίες καταστάσεις δοκιμασίας το σώμα κουράζεται τόσο ώστε νιώθεις πως αλλάζεις διάσταση, ότι τρέχεις πλέον με το μυαλό - όταν κι αυτό κουράζεται, είναι η ψυχή που βγαίνει μπροστά και σε υποχρεώνει να την ακολουθήσεις.
— Ο Μαντέλα που ανέφερες επιδόθηκε στο «τρέξιμο» όντας φυλακισμένος. Ένιωθες και συ έγκλειστος σε κάποια «φυλακή» όταν αποφάσισες να αλλάξεις εντελώς ζωή και να αφοσιωθείς στο τρέξιμο;
Κοίτα, καθημερινά χτίζουμε φυλακές γύρω μας ή επιτρέπουμε σε άλλους να το κάνουν. Η δική μου «φυλακή» ήταν ακριβώς ότι ένιωθα εγκλωβισμένος σε έναν τρόπο ζωής που με είχε αλλοτριώσει και στον οποίο οφείλονταν η έλλειψη δημιουργικών ενδιαφερόντων και ασχολιών, τα παραπανίσια κιλά και τα σχετιζόμενα με αυτά προβλήματα υγείας. Μπούχτιζα, βάλτωνα, σάπιζα.
Η νοοτροπία και οι συνήθειες που είχα αποκτήσει καμια σχέση δεν είχαν με τα πιστεύω και τις προσδοκίες της νεότητάς μου. Λίγο λοιπόν προτού κλείσω τα σαράντα είπα φτάνει, ως εδώ, ή τη βλέπω αλλιώτικα ή πάει, το χάσαμε το παιχνίδι!
— Εκτός από τον «Υπερμαραθώνιο» του Μαρόκου, σε ποιους άλλους αγώνες μεγάλων αποστάσεων έχεις συμμετάσχει;
Το «βάπτισμα του πυρός» ήταν ο κλασικός Μαραθώνιος της Αθήνας το '15 στον οποίο έκτοτε συμμετέχω ανελλιπώς. Έχω επίσης τρέξει στον Μαραθώνιο της Μεσσήνης, στο Taygetos Challenge σε υψόμετρο άνω των 2300μ., στον Ευχίδειο Άθλο (Πλαταιές-Δελφοί, 107.5χλμ.) και στο Κρόνιο Πέρασμα στον Άγιο Πέτρο Κυνουρίας (70χλμ.).
Πριν από λίγες μέρες λάβαμε μέρος οικογενειακώς στον Δρόμο Δυτικής Μάνης (10χλμ.), όπως καταλαβαίνεις με «τρέχουν» αλλά και τους «τρέχω»! Επόμενες προκλήσεις εντός συνόρων, ο Μαραθώνιος της Αθήνας τον Νοέμβριο όπου σκοπεύω να κάνω νέο ατομικό ρεκόρ και ο Ευχίδειος Άθλος εις διπλούν, μετ' επιστροφής δηλαδή τον επόμενο Μάιο. Εκτός συνόρων, τώρα, φιλοδοξώ να είμαι παρών στον Υπερμαραθώνιο στην έρημο τού Ιράν τον Σεπτέμβριο του '19.
— Πόσα χιλιόμετρα τρέχεις κάθε μήνα, ας πούμε;
Εξαρτάται – προπονούμαι καθημερινά, σε ανώμαλους κυρίως δρόμους, σε ορεινές διαδρομές ή σε αμμώδεις παραλίες για ενδυνάμωση. Πάντα φορτωμένος με κιλά, εννοείται, για να αυξάνω τις αντοχές μου. Μια φορά τη βδομάδα τρέχω από την Καλαμάτα όπου ζω τώρα μέχρι την Καρδαμύλη, ξαποσταίνω λίγο εκεί κι επιστρέφω αυθημερόν (72 χλμ. συνολικά με πολλές στροφές, μεγάλες ανωφέρειες και κατωφέρειες). Πηγαίνω επίσης γυμναστήριο, κολυμπάω, μου έχει γίνει ο αθλητισμός δεύτερη φύση.
Στη διάρκεια της προετοιμασίας για το Μαρόκο που κράτησε 72 εβδομάδες είχα φτάσει να τρέχω 430χλμ. το μήνα σε συνθήκες προσομοίωσης, δηλαδή μέρα μεσημέρι με ντάλα ήλιο σε ανοικτές εκτάσεις. Πάντα υπό την παρακολούθηση του Δημήτρη Κασίμη, του προπονητή μου που είχε προ διετίας τερματίσει επιτυχώς το MDS και ο οποίος γνωρίζοντας τις πολλές δυσκολίες του εγχειρήματος, τις δυο πρώτες φορές που τον προσέγγισα με απέτρεψε, την τρίτη όμως υποχώρησε μπροστά στο πείσμα μου!
— Με την οικογένεια και τη δουλειά πώς τα συμβιβάζεις;
Κινούμαι βάσει ενός αυστηρού καθημερινού προγράμματος, έτσι καταφέρνω να είμαι συνεπής παντού. Αν σε ικανοποιούν και σε γεμίζουν πραγματικά αυτά που κάνεις, βρίσκεις χρόνο για όλα. Ευτυχώς οι δικοί μου άνθρωποι στηρίζουν αμέριστα αυτή μου την προσπάθεια.
— Οι αντιδράσεις φίλων, γνωστών, συντοπιτών;
Είναι γεγονός ότι τους εντυπωσίασα όσο και τον εαυτό μου! Λειτουργώ έκτοτε σαν παράδειγμα προς μίμηση, τόσο για τα νέα παιδιά – τα δικά μου μεταξύ αυτών, κάτι που με κάνει περήφανο - όσο και για μεγαλύτερους. Συνεργάζομαι με τον δραστήριο Σύλλογο Δρομέων Υγείας Μεσσηνίας, έρχονται να με συμβουλευτούν άνθρωποι που ενδιαφέρονται να δοκιμαστούν σε δρόμους μεγάλων αποστάσεων και βέβαια υπέρβαροι που θέλουν να μάθουν το «μυστικό» μου!
Χαίρομαι να μεταδίδω γνώσεις κι εμπειρίες όπως και να αποκτώ καινούργιες από βετεράνους των μεγάλων δρόμων. Χρειάζομαι άλλωστε κι εγώ βελτιώσεις, πρέπει να αυξήσω ταχύτητα και αντοχές, να χάσω κάποια ακόμα κιλά κ.λπ.
— Σε έχω δει να τρέχεις με ακουστικά.
Ναι, μου αρέσει να προπονούμαι μετά μουσικής. Ακούσματα των 80's κυρίως, ροκ, πανκ αλλά και ντίσκο – η playlist μου είναι ένας διαρκής «πόλεμος» ροκάδων και καρεκλάδων! Λατρεύω επίσης τους Social Waste αλλά και τον Μητροπάνο.
—Τι αποκόμισες μέχρι τώρα από όλη αυτή την εμπειρία;
Έγινα πιστεύω συνειδητότερος, σοφότερος και δυνατότερος. Διαπίστωσα επίσης πόσο σημαντικό είναι να ξεβολεύεσαι, να μην αφήνεσαι, να βάζεις στόχους ζωής και να τους πετυχαίνεις, όσο παράτολμοι κι αν μοιάζουν αρχικά.
Info:
Bill Kouman https://www.facebook.com/profile.php?id=100008987284582
