Απόγευμα Παρασκευής στην πλατεία Βαρνάβα στο Παγκράτι και λίγο πριν τις 5.00, οπότε είχε προγραμματιστεί η συγκέντρωση, ελάχιστα άτομα είχαν μαζευτεί. Η ανησυχία διάχυτη – «πού είναι όλοι αυτοί που κατεβαίνουν στα Pride», «"εμείς κι εμείς" θα είμαστε πάλι και μετά γκρινιάζουμε», σχολίαζαν κάποιοι, άλλοι μέμφονταν την ώρα, τη μέρα και την εποχή, οι πιο αισιόδοξοι συνιστούσαν υπομονή. Και δικαιώθηκαν - το επόμενο μισάωρο, η πλατεία γέμισε κόσμο. Νέα κυρίως παιδιά αλλά και μεγαλύτερες ηλικίες με πανό, πλακάτ και σημαίες στα χρώματα του ουράνιου τόξου. «Παρών» έδωσαν επίσης πολιτικές ομάδες και πρωτοβουλίες κατοίκων. Η απορία στο βλέμμα των θαμώνων στα γύρω καφέ έγινε συμπάθεια όταν ακόμα κι οι απληροφόρητοι έμαθαν το λόγο της παρουσίας όλου αυτού του «παρδαλού» πλήθους στη γειτονιά – στη Βαρνάβα ήταν που στις 22/8 μαυροφορεμένοι τραμπούκοι επιτέθηκαν σε γκέι ζευγάρι, στέλνοντας τον έναν στο νοσοκομείο κι «εμπλουτίζοντας» τη λίστα των ομοφοβικών επιθέσεων, έτσι η διαμαρτυρία ορίστηκε να ξεκινήσει συμβολικά από κει.
Η πορεία, στο αποκορύφωμα της οποίας συμμετείχαν κοντά 2000 άτομα με την αστυνομία να παρακολουθεί διακριτικά, άρχισε στις 18:00 ακολουθώντας τη διαδρομή Πρόκλου-Ερατοσθένους-Β. Κων/νου –Β. Όλγας –Β. Αμαλίας για να καταλήξει στη Βουλή. Πολυσυλλεκτική, με αρκετό ενθουσιασμό αλλά χαλαρή, δίχως κανενός τύπου «καθοδήγηση», συν κάποιες γραφικές πινελιές, θύμιζε περισσότερο υγιεινό περίπατο παρά οργισμένη, μαχητική διεκδίκηση. Ίσως όμως αυτό την έκανε πιο «προσιτή» σε κόσμο λιγότερο θαρραλέο. Μοιράστηκαν προκηρύξεις, πετάχτηκαν φέιγ βολάν, φωνάχτηκαν αντιρατσιστικά-αντιφασιστικά συνθήματα («ούτε στο Παγκράτι/ούτε πουθενά», «ρατσισμός, ομοφοβία, τρανσφοβία/ξεκινάνε από την ίδια αφετηρία», «καλύτερα πουσταριό/παρά φασισταριό», «σε κάθε σεξιστή και ομοφοβικό/αξίζει μια βουτιά απ' τον Λυκαβηττό»), ενώ «κομάντο» με σπρέι και στένσιλ έγραψαν αντίστοιχα σε τοίχους (δίχως να χαριστούν ούτε στα μάρμαρα, κάτι που προκάλεσε μουρμούρες). Αρκετά πλακάτ εστίαζαν στη θεσμική ισότητα («Λέτε όχι σε γάμους και παιδιά/αλλά ζητάτε να πληρώσουμε ΕΝΦΙΑ», «Ίδιοι φόροι/ίδια δικαιώματα»), ένα άλλο καλούσε τον Άνθιμο «να πει αλεύρι». Απέναντι από τον Άγνωστο Στρατιώτη παρέμειναν συγκεντρωμένοι επί ώρα κάπου 200 διαδηλωτές φωνάζοντας συνθήματα, συζητώντας και σχολιάζοντας τα τεκταινόμενα.
Όσο αφορά το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο καθαυτό που νωρίτερα την ίδια μέρα συζητιόταν στη βουλή παρουσία εκπροσώπων δικαιωματικών-ακτιβιστικών οργανώσεων, ψηφίστηκε εντέλει έστω επί της αρχής, ενώ η ονομαστική ψήφιση επιμέρους άρθρων αναβλήθηκε για την Τρίτη. Μια πρώτη «νίκη» για την lgbt κοινότητα αποτελεί το ότι περιλήφθηκαν σε αυτό οι διακρίσεις βάσει σεξουαλικού προσανατολισμού και ταυτότητας φύλου, όχι όμως και η τροπολογία Σύριζα-ΠΑΣΟΚ για το Σύμφωνο Συμβίωσης ώστε να περιλάβει τα ομόφυλα ζευγάρια, 162 από τα οποία έχουν ήδη προσφύγει στο ΕΔΔΑ απαιτώντας ισονομία. Ο υπουργός Δικαιοσύνης που κατέβαλε πραγματικά φιλότιμες προσπάθειες όλον αυτό τον καιρό (θα πρέπει το κόμμα του να του το αναγνωρίσει!) ώστε το «ομόφυλο» Σύμφωνο να μην περάσει ποτέ από τούτη τη Βουλή, θόλωσε πάλι τα νερά ισχυριζόμενος ότι «είναι ζήτημα που εμπίπτει στο οικογενειακό δίκαιο», ενώ ο βουλευτής της ΝΔ Τάσος Νεράντζης ουσιαστικά «ταύτισε» την ομοφυλοφιλία με την παιδεραστία και την κτηνοβασία (το... επώνυμό του δεν το φοβάται;). Η αξιωματική αντιπολίτευση αλλά και η διαφοροποιούμενη από τη ΔΗΜΑΡ Μαρίας Ρεπούση κατήγγειλαν – πολύ σωστά – ότι στο άρθρο 2 επιχειρείται μια πρωτοφανής ισοπέδωση του όρου γενοκτονία (ένα Ολοκαύτωμα δεν ταυτίζεται με την όποια σφαγή, όσο αποτρόπαια κι αν υπήρξε) ώστε να μπει «από το παράθυρο» ακόμα και στο αντιρατσιστικό η ακροδεξιά ατζέντα, ξεχειλώνοντας και ευτελίζοντάς το.
Έλα όμως που δεν είναι Πόντιοι π.χ. ούτε Μικρασιάτες Έλληνες αυτοί που υφίστανται σωρεία διακρίσεων καθώς και μια σχεδόν θεσμοποιημένη βία, λεκτική και σωματική, αλλά μετανάστες καταρχήν, γκέι, λεσβίες και τρανς κατά δεύτερο - αλλ' όχι λιγότερο σημαντικό - λόγο (Εβραίους δεν έχουμε πολλούς πια αλλά την πληρώνουν ενίοτε τα νεκροταφεία τους). Ας σταματήσουμε να δουλευόμαστε ψιλό γαζί - όλοι γνωρίζουμε ποιους στοχοποιούν οι ρατσιστές, ποιες κοινωνικές ομάδες θεωρούνται παρακατιανές σε αυτή τη χώρα. Όλοι γνωρίζουμε, επίσης, ποιοι παίζουν μικροπολιτικά παιχνίδια με εθνοθρησκευτικό πρόσημο πάνω στην ευτυχία και την αξιοπρέπεια κάποιων άλλων. Η διαφαινόμενη ανοχή στη ρατσιστική πράξη καθαυτή και η πλημμελής προστασία των θυμάτων της είναι ένα άλλο ζήτημα. Η lgbt κοινότητα προσπαθεί, ωστόσο, να αισιοδοξεί. Ένας τουλάχιστον στόχος επιτεύχθηκε, και δεν είναι μικρός, ενώ σημαντική ήταν η εισαγωγή του νέου άρθρου 81Α για το ρατσιστικό έγκλημα με αυξημένες ποινές που επιβάλει για πρώτη φορά τη διερεύνησή του κατά την προανάκριση και την συμπερίληψή του στο κατηγορητήριο. Το Σύμφωνο καθαυτό συζητήθηκε κοινοβουλευτικά όσο ποτέ πριν. Και μπορεί να μην κατέβηκε «λαοθάλασσα», ήταν όμως, κατά γενική ομολογία, η μεγαλύτερη τέτοια πορεία που έγινε στην Αθήνα εκτός Pride. Κι όσο πιο έτοιμη δείχνει η lgbt κοινότητα να διεκδικήσει πράγματα, τόσο περισσότερο θα πιέζεται η κοινωνία να «ωριμάσει». Η πολιτική βούληση είναι που παραμένει ζητούμενο.
σχόλια